ที่บ้านมนัสนั่งยิ้มฉันทนาเข้ามาถามว่าทำไมมนัสตื่นแต่เช้าแล้วไม่ยอมปลุกตนมนัสบอกว่าตนอิ่มบุญ ฉันทนาทำหน้าตกใจ มนัส บอกว่าอิ่มบุญที่ให้ทานแม่ไปเป็นอาหารเสือแม่ของพี่คงจะอิ่มบุญไปด้วยฉันทนาก็เลยทักว่าหน้ามนัสดูอิ่มเอิบมีราศี กว่าทุกวัน มนัสก็ถามว่าจริงเหรอ ฉันทนาตอบว่าจริงตนจะดกหกมนัสไปทำไม ทั้งยังบอกว่ามนัสน่ารักที่สุดแถมยังซื่อสนิท มนัสหันไปมองหน้า ฉันทนาก็ตอบแบบเอาใจว่าฉลาดด้วย
ช่างสงสารกะไรน้ำใจแม่
รักแม้แต่ลูกตามปลูกฝัง
เฝ้าห่วงใยบุตรน้อยคอยระวัง
ด้วยความหวังถนอมรอดจนปลอดภัย
แม่ว่าเจ้าเติบโตโอ้ใหญ่กล้า
ยังห่วงหาด้วยห่วงหวงไฉน
ลูกนำมาทิ้งระหว่างกลางพงไพร
กลับเข้าใจว่าเจ้านั้นมีอันเป็น
ณ นครสายลมเย็น
พระมเหสีของเมืองนี้กำลังปวดพระครรภ์อยู่ เจ้าเมืองก็เข้า โนชานี่เจ้าจะคลอดแล้วหรือ พระมเหสีตอบว่ายัง ทำไมละ พระมเหสีโนชาตอบไปว่า จะยังไม่คลอดจนกว่าจะได้กินเนื้อมนุษย์เจ้าเมืองถึงกับตกใจบอกว่าเจ้านะเหรอที่จะกินเนื้อมนุษย์ พร้อมกับบอกว่ายักษ์ในนครแห่งนี้ไม่เคยกินเนื้อมนุษย์ นางจึงตอบว่าฝันไปว่าถ้ากินเนื้อมนุษย์แล้วจะคลอดลูกที่ตั้งครรภ์มานานถึง 15 ปี เจ้าเมืองถึงกับคิดหนัก แล้วก็ได้ยินเสียงโอดครวญของมเหสีของตน ว่าทนทุกข์มาสิบห้าปีแล้วและยังไม่รู้ว่าต้องทนไปอีกนานเท่าไหร่ แล้วก็เรียกร้องความสงสาร เจ้าเมืองก็เลยบอกว่าจะไปหาเนื้อมนุษย์มาให้กินเอง เพราะคิดว่าการฝ่าฝืนกฎของนครสายลมเย็นแลกกับการที่มเหสีตนคลอดลูกน่าจะคุ้ม