มณีถึงจะโดนแบบนี้แต่ยังปากเก่งหันไปด่าผการกอง
นังแพศยา หันกลับไปอาเจียนแล้วกลับหันมาด่าต่อ
นังกาลี (ผู้ชายอะไรปากร้ายชะมัด) ผกากรองบอกมณี
จำเอาไว้นะมณีถึงเราจะรักเจ้าแทบขาดใจยังไงแต่ก็ไม่ได้หมายความเราจะให้เจ้าดูถูกเหยียดยามได้บ่อยๆเช่นนี้ ระวังปากของเจ้าให้ดีเถอะ มณีเลยลุกขึ้นมาต่อว่า
ก็เอาสิ เจ้าจะทำอะไรข้าก็ได้จะฆ่าให้ตายก็ได้ ข้ามันมนุษย์ธรรมดาไม่ได้มีฤทธิ์เดชไว้ต่อสู้กับเจ้า ว่าจบก็หันไปอาเจียนต่อ ผกากรองโดนว่าก็อึ้งไป
ผกากรองรู้ว่าตัวองทำแรงเกินไปจึงเข้าไปพูดกับมณี
มณี เราขอโทษเราไม่ได้ตั้งใจนะ แต่เจ้าก็ไม่น่าทำให้เราโกรธเลยนิ มณีไม่สนใจผลักผกากรองออกไป (ผลักอีกแล้ว)
อึ๊ย ข้าเกลียดเจ้าทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง เอาสิเจ้าจะจับข้าฉีกแขนฉีกขากินก็ได้ให้สมกับความสะใจของเจ้า มณีพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้ผกากรองนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นคนเดียว (อีกละ)
ด้วยพระเวทย์หัสกันต์อ่านคาถา
ให้ลมพาหอบไปสายสมร
ผูกรักลึกไกลพงกลางดงดอน
เพื่อจรซ่อนแอบไว้ไกลผู้คน
แก้วปัญหาตกใจให้เสียขวัญ
อึกทึกดึงดั้นทุกแห่งหน
ยินแต่เสียงโคลงคลึงดังอึ้งกล
คิดอับจนทำไฉนอย่างไรกัน