^
^
^
ต่อคอมเมนต์ที่แล้ว หน้าที่แล้วอีก 2 ช่องนะคะ พิรุณถือโอกาสจับมือหญิงสาวมากุมไว้ อัปสรสวรรค์ตกใจ ไพล่นึกไปถึงตอนที่ตนเองเข้าไปกอดปราบไตรจักร แต่กลับถูกผลักออกมาเพราะตัวร้อนจนอีกฝ่ายทนไม่ได้
ในขณะที่พิรุณสามารถแตะเนื้อต้องตัวนางได้โดยที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไร
พิรุณถือโอกาสขยับตัวมาใกล้ อัปสรได้สติรีบดันอกไว้
อย่า!ทำไมล่ะ แหม ผู้หญิงไม่ได้จะแย่ง่ายๆ นะยะ
เราตั้งปฏิญาณของเราไว้แล้วว่าเราจะไม่แย่งสามีใครเด็ดขาด อัปสรสวรรค์ยืนยันเด็ดเดี่ยว
อัปสร... อย่าให้เราต้องผิดคำพูดเลย พิรุณเสียดาย เป็นไงล่ะ อยากไปเคลมนางไม้ก่อนดีนัก จำต้องลุกกลับมานั่งที่เดิม แล้วก็นั่งกระอักกระอ่วนใจกันต่อไปทั้งสองฝ่าย
รุ่งเช้าพิรุณกับอัปสรสวรรค์ก็เดินทางต่อ
(เดินนับก้าวแบบนี้จะไปได้ถึงไหนกัน) ข้างหลังลักษณาที่แอบติดตามมาปรากฏตัวขึ้น มองทั้งสองอย่างริษยา
มีความสุขกันจริงๆ นะ นังอัปสร ข้าไม่มีวันยอมให้เจ้าแย่งเจ้าพี่พิรุณไปจากข้าได้หรอกเจ้าพี่เพคะ ลักษณาแสร้งเรียกเสียงเศร้า พิรุณกับอัปสรตกใจหันมา ลักษณารีบเข้าไปเกาะแขนซบไหล่สามีอย่างออดอ้อน
ลักษณาตามหาตัวเจ้าพี่แทบแย่แน่ะเพคะอัปสรรีบหันหนีไม่อยากมอง พิรุณกระอักกระอ่วนรีบเตือนลักษณา
เราไม่ได้อยู่กันตามลำพังนะลักษณาแสร้งทำเป็นเพิ่งรู้ตัว
เพคะ ลักษณาคงต้องไปขอโทษอัปสรนะเพคะ