เล่าเรื่อง ⊹เทพสามฤดู⊹

[popcorn]

สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่ค่ะ ขอติดตามอ่านด้วยคนนะคะ
พอดีชอบพี่แยมมากๆๆๆ :icon_evil:

[wooooow]

อยากให้เล่าถึงตอนที่ราหูให้อัมพรจับดอกไม้ที่บอกว่าอัมพรเป็นของราหูแล้วจังเลยค่ะ เพราะใน youtube ไม่มีเลยเสียดาย :-X :icon_evil: :)

อยากจะรู้ว่าฉากนี้มันอยู่ประมาณตอนไหนอ่ะค่ะ
คือดูแล้วไม่เคยเห็นว่ามีเลยยยย  :icon_twisted:

++++++++++++++++++
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
คนเล่า เล่าได้ดีมากๆเลยค่ะ   :P

[Vincent]

มาติดตามตอนต่อไปคะ ราหูน่ารัก

[กาฬฯ]

สวัสดีค่ะ เป็นสมาชิกใหม่ค่ะ ขอติดตามอ่านด้วยคนนะคะ
พอดีชอบพี่แยมมากๆๆๆ :icon_evil:

ยินดีต้อนรับค่า   :(

อยากให้เล่าถึงตอนที่ราหูให้อัมพรจับดอกไม้ที่บอกว่าอัมพรเป็นของราหูแล้วจังเลยค่ะ เพราะใน youtube ไม่มีเลยเสียดาย :-X :icon_evil: :)

อยากจะรู้ว่าฉากนี้มันอยู่ประมาณตอนไหนอ่ะค่ะ
คือดูแล้วไม่เคยเห็นว่ามีเลยยยย  :icon_twisted:

++++++++++++++++++
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย
คนเล่า เล่าได้ดีมากๆเลยค่ะ   :P

มีค่ะ อยู่ตอนท้ายๆ โน่นแน่ะ  ในแผ่นมาสเตอร์ที่ถูกตัดก็มีนะคะ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ  จะพยายามเล่าให้ได้อรรถรสมากที่สุดนะคะ

มาติดตามตอนต่อไปคะ ราหูน่ารัก

เนอะ  แต่ต้องรออีก 2 ฤดู  ตอนนี้ 
แต่อากาศจริงๆ ตอนนี้หนาวได้ใจ




สมใจคอยปลอบอัปสรสวรรค์ไม่ให้ร้องไห้ พระพิรุณพินิจมองนางไม่วางตา
เตรียมพบกับเรื่องราวของวรรษสันตฤดูต่อไปนะคะ






ก่อนอื่นก็ต้องหาที่พักเป็นหลักเป็นแหล่งก่อน พิรุณเดินมาเจอกระท่อมผุๆ พังๆ หลังหนึ่งเข้าก็ร้องรียกหาเจ้าของกระท่อม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะองค์อิศรากับมาตุลีที่พักอาศัยอยู่ยังไม่ตื่น (ในวังเค้าตื่นกันหมดล่ะ)






พระพิรุณมองสภาพกระท่อมแล้วอนาถใจ ใบจากที่มุงหลุดๆ เลื่อนๆ
‘ขืนปล่อยไว้อย่างนี้ถูกพายุฝนไม่กี่ทีก็พัง’
จึงร่ายเวทย์ปรับปรุงให้มันเข้าที่เข้าทาง ก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปข้างใน






เมื่อเข้าไปก็พินิจองค์อิศรา ก่อนจะเรียก “พี่ชายๆ!”
องค์อิศราตื่นมาเห็นพระพิรุณก็เผลอหลุดปาก “พิรุณ!”
“ท่านรู้จักเราเหรอ”

[กาฬฯ]

มาตุลีงัวเงียตื่นขึ้นมาก็หลุดปากอีกคน “พระพิรุณ!”
“เราไม่เคยรู้จักท่านทั้งสองมาก่อนเลยนะ” ยังระลึกไม่ได้
องค์อิศราเลยโกหก “เราสองคนเคยเดินทางผ่านนครอุดมของท่านมา” พระพิรุณเลยเข้าใจง๊ายยยง่าย ไม่ติดใจสงสัยไรอีก






องค์อิศรามองสำรวจกระท่อมที่เปลี่ยนไป “เราช่วยทำให้มันดีขึ้น” มาตุลีขอบใจ “ไม่มีใครหรอกที่ทำอะไรแล้วไม่หวังผลตอบแทน”
“แต่ถ้าเป็นแก้วแหวนเงินทอง เราไม่มีให้หรอกนะ” แหม พูดเหมือนไม่รู้จักพระพิรุณ
“เราต้องการแค่มาอาศัยด้วย และอย่าให้ใครรู้เป็นอันขาดว่าเราคือใคร”
“เรื่องแค่นี้เอง ตกลง”







ฝ่ายสุวรรณอัมพร จะต้องมาขุดอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย  (แล้วขุดอะไรหน้ากระท่อมล่ะน่ะ) มีงั่งผ่าฟืนอยู่ข้างๆ ผ่าไปบ่นไป แล้วก็นึกฉวยโอกาส ‘พยายามทำให้ยักษ์ราหูกับพระพิรุณแตกคอกันให้ได้ งั่งจะได้เป็นอิสระซะทีนึง’ แล้วก็เหล่ไปทางสุวรรณอัมพร
“พระธิดาพระเจ้าค่ะ งั่งไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงทั้งสาวทั้งสวยอย่างพระธิดา ทำไมจะต้องมาอดทนลำบากอยู่กับยักษ์ราหูด้วยก็ไม่รู้ จะว่ารักรึ?...ก็ไม่ใช่แน่ๆ”







“ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเจ้าซักหน่อย”
“มันก็ใช่แหละพระเจ้าค่ะ แต่งั่งเนี่ยหวังดีกับพระธิดานะ”
“เจ้านี่พูดจาซ้ำซากน่าเบื่อไปคนละแบบกับนายของเจ้าเลยนะ” (แหม เบื่อคำว่ารักจากพระราหูเหรอ)
“เมื่อคืนเนี้ย คนที่พระธิดาทอดเนตรเห็นเนี่ย เป็นสหายคนสนิทของยักษ์ราหูเลยน้า” เอาผู้ชายหล่อมาล่อ

[กาฬฯ]

“อ้าว ก็ไหนบอกว่าเป็นทหารไง” อัมพรจับผิด
“ก็งั่งนึกไม่ออกว่าจะบอกพระธิดายังไงน่ะสิ แต่นี่ งั่งไปพาเค้ามาพบพระธิดาเอามั้ย”
สุวรรณอัมพรส่ายหน้าเซ็งๆ ลุกขึ้นปักเสียมลงดิน “งั่ง! ฟังเราให้ดีนะ ถึงยังไงเราก็เป็นหญิงที่ได้ชื่อว่ามีสามี แล้วการที่จะไปพูดจาสนิทสนมกับชายอื่นย่อมไม่เป็นการสมควร” พระธิดาเอารางวัลกุลสตรีดีเด่นไปเลยเพคะ ยักษ์ราหูมาได้ยินคงรักตาย ยิ่งกว่าเดิม





“แต่พระธิดาก็ไม่ได้รัก แถมยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับยักษ์ราหูเลย แถมยังมีโอกาสได้เลือกผู้ชายคนใหม่ โดยเฉพาะพิรุณเนี่ยนะรับรองเลยว่า หล่อกินขาดยักษ์ราหูเลยล่ะ” ชิส์!! เค้าก็หล่อเท่าๆ กันแหละย่ะ แต่พระราหูโดนใจกาฬรหัสย์มากกว่าเพราะเขี้ยวน่ารัก (≧ω≦)
“แล้วเราจะเก็บไว้บอกยักษ์ราหูตอนที่เค้ากลับมา” 55555555+  งั่งผวาขวานหลุดมือ รีบขอร้อง “อย่าๆๆๆๆ นะพระธิดา อย่าทำอย่างนั้นเป็นอันขาดเลยถ้าไม่อยากทำบาปทำกรรมให้งั่งตายทั้งเป็นน่ะ” แต่สุวรรณอัมพรไม่สนใจเดินหนีเข้ากระท่อม
งั่งแอบบ่นอยู่คนเดียวตามเคย “ทำปากแข็งไปเถอะ คอยดู เห็นพระพิรุณเมื่อไหร่ล่ะก็ อึ้งๆๆๆๆๆ แน่!” โน่น เค้าไปสนใจคนน้องแล้ว





ณ นครโคธรรพ์
เปิดตัวโอรสสามศรีซึ่งบัดนี้เติบโตเป็นหนุ่มรูปงามและเก่งกล้าสามารถเป็นภาคภูมิใจของบิดามารดา

[กาฬฯ]

:) ขวัญใจบอร์ดเราเปิดตัวอย่างเท่ห์   :)








ภาพนิ่งอีกภาพ

[กันย์ณภัทร]

หล่ออ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา><!!
พี่บอยหล่อมั่ก เท่ห์สุดๆ!!อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!

[มณีจันทร์]

ที่จริงก็ชอบพี่บอยในบทสามศรีมากนะคะ...ถึงจะร้ายแต่ก็รักจินดาเมขลาจริงอะไรจริงอ่ะ
น่าจะเขียนให้ตอนสุดท้ายแล้วเพราะจินดาเลยทำให้สามศรีเปลี่ยนใจ...อะไรแบบนี้อ่ะ
แต่ตอนนี้ที่เอามาฉายใหม่ที่ช่องจ๊ะทิงจากำลังสนุกเลยคร้า...
 
 :-*

[กาฬฯ]

เอ๊ะ  ทำไมเล่นนานจัง  เทพสามฤดูนี่ยาวแฮะ  แล้วดูกาฬรหัสย์ ยังเล่าไม่ถึงไหนเลย    :icon_frown:




และทัศนีย์ก็ยังไม่เคยลืมความแค้นที่มีต่อท้าวตรีภพและมณี
“ฝีมือลูกสามศรีเก่งขึ้นทุกวัน ท่านพ่อคิดว่าถึงเวลาที่เราจะแก้แค้นไอ้อีที่มันทำกับเรารึยังจ๊ะ”
อำมาตย์อาจองบอกว่ากำลังจะพูดเรื่องนี้อยู่พอดีว่ามันถึงเวลาแล้ว คุณท้าวผกากับคุณท้าวส้มลิ้มก็ผสมโรงสนับสนุน แถมคุณท้าวส้มลิ้มยังยุให้ควักลูกตาแล่เนื้อเอาเกลือทา






“ส่วนเราจะจัดการกับนางมณีและลูกๆ ของมัน” ทัศนีย์มาดหมาย แต่เมื่อได้ยินพ่อพูด
“พ่อขอเหนือหัวตรีภพ!”
“ไม่ได้นะท่านพ่อ ลูกจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเจ้าพี่ตรีภพ” นางรีบห้ามอย่างมีเยื่อใย อำมาตย์อาจองเตือนให้นึกถึงโคธรรพ์ ถ้าทำอย่างนั้นเดี๋ยวจะแคลงใจกัน จะหาสามีที่ดีขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว สิ่งที่เสียไปแล้วก็ให้มันเสียไปเถอะ






ทัศนีย์นิ่งคิด สับสนลังเลใจ สุดท้ายก็ไม่เอ่ยอะไรลุกหนีไป คุณท้าวส้มลิ้มพูดกับอำมาตย์อาจองว่าท่าทางจะยังมีเยื่อใยกับอดีตพระสวามีอยู่มากนะ อำมาตย์อาจองครุ่นคิดตาม






ทัศนีย์เข้ามาในห้อง อดคิดถึงอดีตวันวานที่มีทั้งรักทั้งแค้นท้าวตรีภพไม่ได้
“เจ้าพี่...เจ้าพี่ตรีภพ...”

[กาฬฯ]

โคธรรพ์มองดูการฝึกซ้อมของลูกชายด้วยความพอใจ หัวเราะลั่นตามแบบฉบับผู้ร้าย
“เสด็จพ่อพระเจ้าค่ะ เป็นยังไงบ้างพระเจ้าค่ะ” ประโยคแรกของพี่บอย ห้าวหาญมาก
“เก่งมากลูก เก่งที่สุดเลย...อีก 7 วันพ่อจะทำพิธีอาบน้ำอมฤตให้เจ้าเพื่อความแข็งแกร่งและความอยู่ยงคงกระพันของเจ้า”





“เป็นพระมหากรุณาพระเจ้าค่ะ” สามศรีค้อมคำนับ ก่อนจะกลับตำหนักเมื่อโคธรรพ์ชวน
ภูติดำกับหมื่นมิตรที่เป็นหุ่นฝึกซ้อมของสามศรีก็สะบักสะบอม
“เป็นยังไงบ้างล่ะหมื่นมิตร” ทำงานมากี่ปี ตำแหน่งยังอยู่เท่าเดิมไม่ก้าวหน้าขึ้นเล้ยยยย
“ข้าว่านะ ต่อไปคงไม่มีใครต้านทานพระโอรสสามศรีได้หรอก!”






ฝ่ายทัศนีย์รีบเช็ดน้ำตาเมื่อเห็นนางกำนัลคลานเข้ามา รายงานว่าองค์เหนือหัวเสด็จมาแล้ว ทัศนีย์ก็ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเหมือนกันนะ ให้นางกำนัลไปเตรียมเครื่องเสวยแล้วเดี๋ยวตนจะตามไปดู ก่อนจะลุกขึ้นต้อนรับยิ้มแย้มกับพระสวามีในปัจจุบัน
นางถามถึงสามศรี โคธรรพ์บอกว่าไปอาบน้ำ ตนก็ว่าจะไปอาบอยู่ ทัศนีย์บอกตนก็กำลังจะไปดูเครื่องเสวย





“จะไปให้มันเหนื่อยทำไม ทำไมไม่อยู่แฉยๆ ทำตัวสบายๆ” อืม จะหาสามีที่รักและดีต่อตนขนาดนี้ไม่มีอีกแล้ว อาจจะยิ่งเป็นข้อเปรียบเทียบให้นางตัดใจได้ง่ายขึ้น
“น้องอยู่เฉยๆ รำคาญตัวเองเพคะ” โคธรรพ์ว่าตามใจ ทัศนีย์จึงออกไปจัดการงานของตัวเอง

[กาฬฯ]

ฝ่ายหนูน้อยทุมมาเร่ร่อนตามหาบิดาจนหลงเข้ามาในเมืองเขตนครโคธรรพ์
“เมืองอะไรเนี่ย ใหญ่โตดีจัง” ลักษณาที่อยู่ในโมเดลต้นไม้เตือนให้ระวังตัว “เมืองนี้แม่ว่ามันเงียบเกินไป ผู้คนภายนอกก็ไม่มี ซ้ำยังไม่มีทหารเฝ้าประตูเมืองอีก” ก็เป็นแค่เมืองเนรมิต จึงไม่ได้สมบูรณ์เหมือนเมืองปกติทั่วไป แต่ทุมมาก็ยังยืนยันจะเข้าไปดูด้วยความใคร่รู้






แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา ลำแสงก็ตกลงมาระเบิดเปรี้ยงปร้างรอบตัว กลายเป็นโครงกระดูกผีมากมาย ลักษณาร้องเตือนแต่ทุมมาได้เลือดพ่อมาเยอะไร้ความเกรงกลัวใดๆ แถมยังกล้าท้าทายอีกด้วย






แล้วก็เสกกิ่งไม้วิเศษอาวุธของตนเองออกมาต่อสู้กับโครงกระดูกผี






เครื่องเสวยลำเลียงมาตั้งบนแท่น โคธรรพ์เริ่มพูด “พรุ่งนี้พี่ว่าจะทำพิธีเสกน้ำอมฤตเพื่อชุบตัวลูกสามศรี ห้ามให้ใครมารบกวนพี่เด็ดขาดนะ” ทัศนีย์ถามว่าพิธีกี่วัน “7 วัน...ระหว่างนี้ห้ามฆ่าใครเด็ดขาด แม้แต่มดหรือแมลงก็ไม่ได้”

[กาฬฯ]

“ลูกจะจำไว้พระเจ้าค่ะเสด็จพ่อ”
“แล้วหลังจากนั้นก็จะทรงแก้แค้นให้หม่อมฉันใช่มั้ยเพคะ” ทัศนีย์ทวงถาม สามศรีได้ยินก็สงสัย “แก้แค้น?!...แก้แค้นใครพระเจ้าค่ะเสด็จแม่”
โคธรรพ์มองทัศนีย์จนหน้าเจื่อน (บางที ถ้าหากทัศนีย์ไม่ได้คิดแค้น สามศรีกับจินดาเมขลาก็อาจจะรักกันได้ก็ได้นะ)






“เสด็จพ่อ! แก้แค้นใครพระเจ้าค่ะ” สามศรีหันมาถามพ่อแทน โคธรรพ์อยากจะถอนใจ เลือกที่จะตอบเลี่ยงๆ “หลังจากเสร็จพิธีแล้วเราค่อยพูดกันใหม่” สามศรีจึงไม่สามารถถามอะไรต่อได้อีก






ทุมมาต่อสู้กับโครงกระดูกผีจนจัดการพวกมันแตกกระเจิง ลักษณารีบเตือนให้ออกเดินทางต่อ เพราะไม่ชอบเมืองนี้เลย แต่ด้วยความซุกซนตามประสาเด็กก็อยากจะเข้าไปสำรวจเมืองวังเวงนี่หน่อย ลักษณาได้แต่บ่นกับความดื้อของลูกชาย






ทุมมาเดินสำรวจลึกเข้ามาเรื่อยๆ มีแต่ความรกร้างว่างเปล่า จนกระทั่งมาเจอฝูงนกดำ
“ทุมมา แม่ไม่ชอบนกพวกนั้นเลยลูก” แล้วนกพวกนั้นก็โฉบลงมากลายเป็นชายฉกรรจ์ต่อสู้กับทุมมา

[กาฬฯ]

ลักษณาเห็นพวกมากกว่า จึงออกจากปิ่นไม้ที่ปักผมลูกชายมาช่วยต่อสู้ ภูติดำผ่านมาเห็นสองแม่ลูกแปลกหน้ากำลังสู้กับทหารของตนอยู่ก็รีบกลับเข้าไปรายงาน






“ฟังนะ สามศรีลูกพ่อ ทุกอย่างเจ้าจะต้องฟังจากพ่อไม่ใช่จากคนอื่น”
“แม้แต่เสด็จแม่หรือพระเจ้าค่ะ”
“ถูกแล้ว แม้แต่แม่แล้วก็ท่านตาของเจ้า” กลัวลูกจะออกนอกลู่นอกทางบ้าเลือดไปแก้แค้นให้แม่
ภูติดำเข้ามารายงานว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในวัง 2 พ่อลูกฟังแล้วก็รีบไปดูทันที






โคธรรพ์และสามศรีมาเห็นเด็กน้อยที่บุกรุก
“ตัวแค่นี้บังอาจนัก” สามศรีสบประมาทแล้วจะเข้าไปจัดการ แต่โคธรรพ์ห้ามไว้ “ท่านพ่อห้ามลูกทำไม”
“พ่อจะเก็บมันเอาไว้ให้คอยรับใช้ลูก” ดูหน่วยก้านดีเลยมองการณ์ไกล แม้แต่ทหารที่วิ่งเข้ามาโคธรรพ์ก็จัดการเก็บกลับไปหมด
ลักษณากับทุมมามองเจ้าบ้านอย่างระแวดระวัง






“เก่งมากเจ้าหนู” ลักษณาบอกให้ทุมมาระวังตัว “นี่เจ้าสองคนเป็นแม่ลูกกันเหรอ”
“ใช่!” ก็เลยเอ่ยทาบทามให้ทั้งสองอยู่ที่นี่ (เพื่อเอาไว้รับใช้)
“ไม่ได้หรอก เราจะไปตามหาพ่อ”
“พ่อของพวกเจ้าเป็นใคร เราจะได้ช่วยตามหา” สามศรีหาทางผูกใจ

[กาฬฯ]

“ไม่ต้องหรอก เราตามหาของเราเองได้” ลักษณาไม่หลงกล
แต่โคธรรพ์ก็ยังไม่ยอมแพ้ชวนให้พักที่นี่ซัก 2-3 คืน เยินยอว่าอยากเลี้ยงรับรอง ไม่เคยเห็นคนมีฝีมืออย่างนี้ ลักษณากับทุมมาลังเล
แต่เมื่ออีกฝ่ายคะยั้นคะยอก็ตัดสินใจเดินตามเข้าไป






ลักษณาและทุมมาได้รับการต้อนรับอย่างดีในนครโคธรรพ์ แต่ลักษณาก็ยังระแวง แต่ทุมมาคิดตามประสาเด็กว่าลึกลับท้าทายดี อยากรู้ด้วยว่าคนพวกนี้คือใคร ถ้าเดินทางช้าก็ไม่เป็นไรมั้ง แต่ลักษณายืนยันจะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้า ทุมมาเสียดาย แต่ลักษณาก็ยังยืนยันคำเดิม






ทางฝ่ายโคธรรพ์ก็ครุ่นคิดถึงเรื่องสองแม่ลูกนั่น (พี่บอยตอนอยู่ในตำหนักใส่กรองคอ ตอนออกนอกตำหนักไม่มีกรองคอซะงั้น)
“เสด็จพ่อพระเจ้าค่ะ ในเมื่อพวกมันไม่เต็มใจก็ไม่ต้องไปง้อมันหรอก” สามศรีหยิ่ง
“เจ้าน่ะมันหุนหันวู่วาม ถ้าหากยังขืนเป็นอย่างนี้จะทำให้งานใหญ่เสียได้”
“งานใหญ่?” ทัศนีย์สงสัยว่าหมายความว่ายังไง “ใหญ่กว่าการแก้แค้นของเจ้าก็แล้วกัน”
“เอ๊ะ หม่อมฉันทูลถามดีๆ จะทรงตอบดีๆ ไม่ได้หรือเพคะ สำหรับหม่อมฉันน่ะไม่มีงานอะไรจะใหญ่ไปกว่าการแก้แค้นหรอกเพคะ อย่าลืมนะเพคะ พระองค์รับปากหม่อมฉันแล้ว”
(พี่ลูกศรสวยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย)






“เรื่องนั้นน่ะพี่ไม่ลืม แต่พี่มีเรื่องใหญ่มากกว่านั้นที่จะต้องให้ลูกสามศรีไปทำพิธีชุบตัวในน้ำอมฤตนั่น ถ้าหากว่างานนี้ทำสำเร็จ เราไม่เพียงแต่จะได้ครอบครองนครโคธรรพ์หรือนครอุดม เราอาจจะได้ครอบครองไปถึงสรวงสวรรค์โน่นทีเดียวแหละ” โคธรรพ์วาดฝันสูง
“เสด็จพ่อ!”
“เจ้าพี่!”
สองแม่ลูกอุทานอย่างคาดไม่ถึง
“เวลานี้องค์พระสยมภูวญาณผู้เป็นใหญ่ไม่ได้ประทับอยู่บนสรวงสวรรค์โน่น”