คืนนี้พระจันทร์ดวงโต ลอยเด่นอยู่บนฟ้า พร้อมกับดวงดาวต่างๆมากมาย กลุ่มดาวหลายๆกลุ่ม รวมตัวกัน แสงสว่างจากกลุ่มดาวเหล่านั้น พร้อมใจกันส่องประกายทำให้ในคืนนี้ดูเหมือนจะสว่างมากกว่าปกติ
ลมเย็นๆพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอน ทำให้ "ณัฐชา" สาวน้อยวัย 18 ปีที่ตอนนี้กำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียวอดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองที่หน้าต่าง แล้วจึงหันไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องก่อนจะพึมพำออกมา
" ห้าทุ่มแล้วเหรอเนี่ย"
ณัฐชาจึงเริ่มเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือก่อนจะหันไปเซฟงานในเครื่องคอมพิวเตอร์เพื่อป้องกันงานที่ทำมาทั้งหมดจะหายไป แล้วปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ทันทีที่เซฟงานทุกอย่างหมดแล้ว
ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนณัฐชาเริ่มรู้สึกหนาว เธอจึงเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะเอื้อมมือไปปิดหน้าต่าง สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองพระจันทร์
"วันนี้พระจันทร์สวยจัง"
แล้วเธอก็เอามือมากุมประสานไว้ที่หน้าอก หลับตาแล้วอมยิ้มก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ
"ขอให้คืนนี้ ณัฐหลับฝันดีด้วยนะคะ"
จากนั้นเธอก็เอื้อมมือไปปิดหน้าต่าง แล้วเดินไปปิดไฟในห้องนอน จนเหลือแต่ไฟหัวเตียงจากนั้นเธอก็ล้มตัวนอน
หลังจากหลับตาได้ไม่นาน เธอก็ตกสู่ห้วงภวังค์แห่งความฝันในทันที
ณัฐชาเดินเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง ลึกเข้าไป ลึกเข้าไปเรื่อยๆ ในป่าแห่งนี้มีดอกไม้นานาพรรณ ต้นไม้นานาชนิด แต่ละต้นมีความอุดมสมบูรณ์อย่างเห็นได้ชัด สังเกตุได้จากโคนต้นไม้แต่ละชนิดในป่าแห่งนี้ลำต้นใหญ่มาก พื้นดินก็มีความอุดมสมบูรณ์ถึงจะชื้นไปนิด แต่สำหรับเธอ เธอรู้สึกว่าพื้นดินที่นี่อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนได้เหยียบอยู่บนพื้นดินของบ้านเกิดตัวเองยังไงยังงั้น ดอกไม้บางชนิดส่งกลิ่นหอม ชวนหลงไหล แต่เธอก็รู้สึกได้อีกอย่างนึงว่าเหมือนเธอไม่ได้อยู่ในป่านั้นเพียงคนเดียว เธอรู้สึกเหมือนมีใครมองเธออยู่ แต่เธอก็ไม่พบใครเลย พลันสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับดอกไม้ป่าสีฟ้า สีของมันเหมือนจะดึงดูดให้เธอเข้าไปหามันให้ได้และกลิ่นของมันก็ลอยมาเย้ายวนจมูกเธอในทันที เท้าทั้งสองของเธอไม่รอช้ารีบก้าวเข้าไปหาต้นไม้ดอกสีฟ้านั่น
"อย่า นั่นมันต้นกุหลาบพิษ" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นในหัวของเธอ
ณัฐชาหยุดเดินเข้าไปหาต้น "กุหลาบพิษ" ต้นนั้นและมองหาต้นเสียงที่เธอได้ยิน แต่เธอก็ไม่พบใครนอกจากตัวเธอ และความว่างเปล่ารอบๆกาย เธอจึงทำท่าจะเดินเข้าไปอีกครั้ง มือของเธอก็เอื้อมจะเข้าไปเด็ดดอกไม้ดอกนั้นแต่คราวนี้มีมือ มือหนึ่งเอื้อมมาจับมือเธอไว้
ณัฐชาตกใจมาก จึงหันหน้ามาตามมือที่จับเธอไว้ เธอก็ได้พบกับใครคนหนึ่งที่หน้าคล้ายคนที่เธอรู้จัก หากแต่ชายคนนี้แต่งกายแปลกๆ ชุดที่ใส่นั้นจะออกแนวสีเขียวน้ำทะเล นุ่งโจงกระเบนเหมือนคนสมัยก่อน แต่ตามร่างกายมีเกล็ดเหมือนงู สายตาที่ดุดันนั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเธอ ก่อนที่เธอจะนึกได้ว่าคนนั้นคือใคร ก็เหมือนถูกผลักออกมาจากความฝันเสียแล้ว
"พี่เตชิต"
ณัฐชาลืมตาขึ้น พร้อมสีหน้าตกใจ เพราะคนที่อยู่ในความฝันของเธอเป็นคนที่เธอรู้จักดียิ่งกว่าใคร
"เตชิต" ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมไปด้วยชาติตระกูลดี การศึกษาพร้อม และที่สำคัญ เขายังเป็นคู่หมั้นของเธอด้วย แต่ในความฝันที่เธอเห็นนั้น เหมือนเขาแค้นเธอ หรือเธอจะไปทำอะไรให้เขา โดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอคิดทบทวนซ้ำๆไปมา จนแน่ใจกับความฝันของตัวเอง
"เราไม่ได้ตาฝาดในฝันเราเห็นพี่เตชิตจริงๆนี่นา" ณัฐชาบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะส่ายหัวเบาๆเพื่อไล่ความคิดนี้ออกไป
"นอนต่อดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้เรียนไม่รู้เรื่อง"
ณัฐชาหลับตาลงและคราวนี้ความฝันก็พาเธอมาสถานที่เดิมๆเหมือนในทุกๆวันที่เธอเคยฝันถึง
สถานที่ดูแปลกตา ผ้าม่านปลิวสะบัดราวกับกำลังเต้นรำอยู่กับสายลม ผู้คนมากมายรอบกายดูเปล่งปลั่งไปด้วยรัศมีที่สะดุดตา บ้างก็สีมรกต บ้างก็สีเพลิง บ้างก็สีนิล เมื่อมองเลยไปที่หน้าตาของคนกลุ่มนั้น ราวกับถูกปั้นด้วยช่างผู้มีฝีมือ บรรจงสร้างสรรค์ผู้คนกลุ่มนั้นขึ้นมาเพื่อทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นเกิดความหลงไหล เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในอ้อมกอดใครคนหนึ่งแต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกเหมือนเป็นตัวเธอเองที่รู้สึกร้อนกายและทรมานจะเป็นจะตาย
"ลักษณารีย์ เจ้าจะตายไม่ได้นะ เราไม่ให้เจ้าตาย ไม่ให้เจ้าตาย" เสียงของชายหนุ่มตรงหน้าเธอประคองเธอไว้ในอ้อมแขนราวกับจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้จนถึงวินาทีสุดท้าย
"พระเสาร์ หม่อมฉันทำผิดกับพระองค์ หากหม่อมฉันได้ตายแทนพระองค์ หม่อมฉันก็ยินดีเพคะ" น้ำเสียงของเธอกระท่อนกระแท่นเต็มที ณัฐชาเองรู้สึกเหมือนเธอจะขาดใจตายให้ได้เสียเดี๋ยวนั้น แต่เธอก็ยังฝืนที่จะหันไปพูดกับชายอีกคนที่อยู่อีกด้านนึงของเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหาชายคนนั้น
ชายคนนั้นคว้ามือของเธอมากอดและจูบไว้ด้วยความรักอย่างทะนุถนอม มือเจ้ากรรมของเธอก็ยอมให้เขาได้จับไว้ราวกับโหยหาความรู้สึกที่แสนอบอุ่นนี้มาตลอด
"พระศุกร์ เกิดมาชาติหน้าฉันใด ขอให้เราอย่าได้แยกจากกันอย่างนี้เลยนะเพคะ"
"ลักษณรีย์ เกิดมาชาติหน้า เราจะรักเจ้า รักเจ้าก่อนที่พระเสาร์จะเอาเจ้าไปจากเรา" พระศุกร์ กอดและจูบมือนี้ไว้ไม่คลาย ราวกับมือของเธอจะหลุดไปเสียเดี๋ยวนั้น
"อย่าโทษพระเสาร์เลยเพคะ หม่อมฉันผิดเอง ผิดที่ไม่บอกพระเสาร์ว่าหม่อมฉันรักพระองค์..." พูดได้เท่านั้นเธอก็เงียบไป ตาค่อยๆหลับลงอย่างช้าๆ พร้อมกับเสียงร้องไห้อย่างโหยหวนของเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองพระองค์
"ณัฐชา ลูก! ณัฐ! ตื่นลูก!"
เสียงของแม่ ปลุกณัฐชาให้ตื่นจากความฝัน เธอลืมตาขึ้นมาก็พบกับแม่ที่มองหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ
"ลูกร้องไห้ทำไม? ณัฐแม่นึกว่าลูกเป็นอะไร ลูกร้องไห้เสียงดังจนแม่ตกใจมากเลยนะ"
แม่กอดณัฐชาไว้ ณัฐชารู้สึกแปลกๆที่แม่ทำแบบนี้กับเธอ จึงถามแม่ออกไป
"แม่ ณัฐร้องไห้อย่างเดียวใช่มั้ยคะ"
แม่ได้ยินคำถามของณัฐชาจึงมองหน้าเธอก่อนจะลูบหัวเบาๆ แล้วดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้ง
"ณัฐ หนูหายใจแผ่วมากเลย จนแม่กลัว...กลัวว่าลูกจะไม่ตื่น"
แม่คลายกอดลูกสาวแล้วจึงถามลูกต่อไปว่า
"ณัฐ ลูกฝันเหมือนเดิมอีกแล้วเหรอ"
แม่มองหน้าณัฐชาสายตาของแม่มองอย่างคาดคั้นให้เธอตอบให้ได้ เธอจึงได้แต่พยักหน้า ก่อนจะจับมือแม่ของเธอไว้
"แม่คะ ณัฐไปอาบน้ำก่อนนะ สายแล้ว"
แล้วรีบเดินออกไปจากตรงนั้นในทันที
แทรกรูปที่ทำเองนิดนึงนะคะ แต่ไม่เกี่ยวอะไรกับเนื้อเรื่องน้ะ
กรี๊ด ใส่ไม่เป็นจ้า สอนด้วยจิ่