กาฬจำได้ว่า เคยดูละครพล็อตอย่างนี้มาประมาณ 3 เรื่องได้ รู้สึกเลือดหงส์ไม่ได้ดูอ่ะ แต่พอรู้เรื่อง
เรื่องแรกที่ดู ตัวร้ายเป็นบ้า เรื่องที่ 2 ตายทั้งแม่ทั้งลูก
แล้วมาเรื่องแก้วล้อมเพชร อันนี้กตายคนนึง
แต่ตอนสำนึกผิดฆ่าตัวตาย รับได้ค่ะ เพราะทำดีกว่าละครช่อง 7 โดยเฉพาะฉากตายของนางพันธุรัต ยังเคืองไม่หาย
งั้นเลยหรือน้องกาฬฯ :-X :-X :-X
;) ;) ;)
มาเอยมาถึง ซึ่งเนินบรรพตภูเขาใหญ่
แลไปเห็นคนบนต้นไทร งามวิไลผิวผ่องดังทองทา
ยืนพินิจพิศเพ่งอยู่เป็นครู่ ลูกรักของกูแล้วสิหน่า
ตบมือหัวเราะทั้งน้ำตา ร้องเรียกลูกยาด้วยยินดี
นั่งอยู่ไยนั่นพ่อขวัญข้าว ขัดเคืองอะไรเล่าเจ้าจึงหนี
มาเถิดทูนหัวอย่ากลัวตี ดูเอาเถิดซียังมิมา
นางร้องไห้ร่ำแล้วซ้ำเรียก ปีนตะกายตะเกียกขึ้นไปหา
ด้วยเดชะอำนาจสัตยา เผอิญให้เลื่อยล้าสิ้นกำลัง
พลัดตกหกล้มนอนตะแคง ขาแข้งสีข้างขัดขึ้นดัดหลัง
โศกีตีอกเพียงจะพัง ทรุดนั่งกระแทกก้นจนใจ
ลูกน้อยกลอยสวาทของมารดา แม่บำรุงเลี้ยงมาจนใหญ่
มิให้ระคายเคืองสิ่งใด เจ้าหนีแม่มาได้ช่างไม่คิด
แม่อุตส่าห์มาตามด้วยความรัก เจ้าไม่พูดไม่ทักแต่สักหนิด
อกแม่จะแตกตายวายชีวิต สุดคิดอยู่แล้วนะลูกยา
เมื่อนั้น พระสังข์ฟังคำที่ร่ำว่า
ให้คิดสงสารมารดา นบนิ้ววันทาแล้วตอบไป
แม่เอยแม่เจ้า เลี้ยงข้ามาแต่เยาว์จนใหญ่
พระคุณล้ำลบภพไตร จะเปรียบด้วยสิ่งใดนั้นไม่มี
ใช่ลูกจะเคืองแค้นแสนเข็ญ ด้วยจำเป็นดอกจึงต้องหนี
ด้วยเหตุมารดาของข้านี้ ทุกข์ร้อนไร้ที่พึ่งพา
จะยากเย็นเป็นตายก็ไม่แจ้ง จะไปสืบเสาะแสวงทุกแห่งหา
ครั้นจะบอกออกอรรถตามสัจจา ก็คิดกลัวเกลือกว่ามิให้ไป
ลูกจึงลักรูปเงาะเหาะหนี โทษผิดทั้งนี้เป็นข้อใหญ่
อย่าพิโรธโกรธขึ้งขัดใจ ถึงไปไม่ช้าจะมาพลัน
เมื่อนั้น พันธุรัตฟังว่าเพียงอาสัญ
ฟูมฟายน้ำตาจาบัลย์ เจ้าไปแล้วไหนนั่นจะกลับมา
คิดอ่านอุบายจะหน่ายหนี เอาเหตุชนนีนั่นมาว่า
ถึงไปก็ไม่ขัดอัธยา เชิญลงมาหาแม่สักน้อย
พอแม่ได้ชมโฉมเจ้า ให้สบายบรรเทาที่เศร้าสร้อย
แต่ร่ำร้องไห้หาเลือดตาย้อย อุตส่าห์สู้ติดต้อยห้อยตาม
อย่านึกแหนงแคลงเลยว่าเป็นยักษ์ มาเถิดลูกรักอย่าเกรงขาม
ถึงจะอยู่จะไปก็ให้งาม เจ้าผู้ทรามรักร่วมชีวา
อันรูปเงาะไม้เท้าเกือกแก้ว แม่ประสิทธิ์ให้แล้วดังปรารถนา
ยังมนตร์บทหนึ่งของมารดา ชื่อว่ามหาจินดามนตร์
ถึงจะเรียกเต่าปลามัจฉาชาติ ฝูงสัตว์จัตุบาทในไพรสณฑ์
ครุฑาเทวัญชั้นบน อ่านมนตร์ขึ้นแล้วก็มาพลัน
เจ้าเรียนไว้สำหรับเมื่ออับจน จะได้แก้กันตนที่คับขัน
แม่ก็คงจะตายวายชีวัน จงลงมาให้ทันท่วงที
เมื่อนั้น พระสังข์ฟังคำยักษี
ยิ่งพะวงสงสารแสนทวี แต่รีรอท้อฤทัยรันทด
จะลงไปก็ให้เกรงกริ่ง เกลือกว่าไม่จริงจะแกล้งปด
คิดพลางทางกล่าวมธุรส อย่ากำสรดโศกาอาวรณ์
ลูกนี้เหนื่อยยากลำบากกาย จะนั่งเล่นให้สบายบนนี้ก่อน
ตะวันเที่ยงอยู่ยังกำลังร้อน พอให้แดดอ่อนอ่อนจะลงไป
ซึ่งมนตร์ของชนนีว่าดีนัก ลูกรักก็อยากจะใคร่ได้
เมตตาลูกแล้วจงเขียนไว้ ที่ในแผ่นพื้นพสุธา
เมื่อนั้น พันธุรัตขัดสนเป็นหนักหนา
แหงนดูลูกพลางทางโศกา ดั่งหนึ่งว่าชีวันจะบรรลัย
โอ้ลูกน้อยหอยสังข์ของแม่เอ๋ย กรรมสิ่งใดเลยมาซัดให้
จะร่ำร้องเรียกเจ้าสักเท่าไร ก็ช่างเฉยเสียได้ไม่ดูดี
สิ้นวาสนาแม่นี้แน่แล้ว เผอิญให้ลูกแก้วเอาตัวหนี
จะขอลาอาสัญเสียวันนี้ เจ้าช่วยเผาผีมารดา
อันพระเวทวิเศษของแม่ไซร้ ก็จะเขียนลงให้ที่แผ่นผา
จงเรียนร่ำจำไว้เถิดขวัญตา รู้แล้วอย่าว่าให้ใครฟัง
เขียนพลางทางเรียกลูกน้อย มาหาแม่สักหน่อยพ่อหอยสังข์
แต่พอให้ได้ชมเสียสักครั้ง ขอสั่งสักคำจะอำลา
แม่อ้อนวอนว่านักหนาแล้ว น้อยหรือลูกแก้วไม่มาหา
ทุ่มทอดตัวลงทรงโศกา สองตาแดงเดือดดังเลือดนก
ทั้งรักทั้งแค้นแน่นจิต ยิ่งคิดเคืองขุ่นมุ่นหมก
กลิ้งกลับสับส่ายเพ้อพก นางร่ำร้องจนอกแตกตาย
บัดนั้น พวกยักษ์ข้าไททั้งหลาย
เห็นนางมารม้วยมอดวอดวาย ต่างร่ำรักนายไม่สมประดี
เมื่อนั้น พระสังข์ทรงสวัสดิ์รัศมี
เห็นมารดาล้มดิ้นสิ้นชีวี ตกใจแล่นตะลีตะลานมา
เข้าไปนั่งใกล้ดังใจจง กราบลงแทบเท้าทั้งซ้ายขวา
ชลเนตรคลอคลองนัยนา โศการ่ำรักชนนี
โอ้ว่ามารดาของลูกเอ๋ย พระคุณเคยปกเกล้าเกศี
รักลูกผูกพันแสนทวี เลี้ยงมาไม่มีให้เคืองใจ
จะหาไหนได้เหมือนพระแม่เจ้า ดังมารดาเกิดเกล้าก็ว่าได้
สู้ติดตามมาด้วยอาลัย จนจำตายอยู่ในพนาวัน
โทษลูกนี้ผิดเป็นนักหนา ดังแกล้งผลาญมารดาให้อาสัญ
ทั้งนี้เพราะกรรมมาตามทัน จึงสุดสิ้นชีวันบรรลัย
พระคุณล้ำลบจบดินแดน ยังไม่ทันทดแทนสนองได้
ร่ำพลางโศกีพิรี้พิไร ซบพักตร์สะอื้นไห้ไปมา
ครั้นคลายวายโศกเศร้าหมอง พระจึงร้องสั่งเหล่ายักษา
ท่านจงเชิญศพพระมารดา คืนไปพาราของเรา
แล้วตระเตรียมการไว้ให้เสร็จสรรพ คอยท่าข้ากลับมาจึงเผา
การพระเมรุใหญ่อยู่อย่าดูเบา ท่านจงเอาใจใส่ไตรตรา
บั้ดนั้น เสนีตัวนายซ้ายขวา
จึงเชิญศพใส่วอช่อฟ้า กลับไปพาราทันที
เมื่อนั้น พระโฉมยงทรงสวัสด์รัศมี
ครั้นพวกพลยักษาไปธานี จึงเรียนเอามนตร์ที่เขียนไว้
เวียนเฝ้าสาธยายอยู่หลายตรลบ แต่ต้นจนจบก็จำได้
ครั้นเสร็จเสด็จขึ้นไป บนยอดเขาใหญ่มิได้ช้า
เอารูปเงาะสวมองค์ทรงเกือกแก้ว ถือไม้เท้าเข้าแล้วก็ป้องหน้า
เหาะระเห็จเตร็ดทะยานด้วยฤทธา เลื่อนล่องลอยฟ้ามาไวไว
>:D >:D >:D >:D