วันนี้เอาพระวาจาของพระปัทมนันท์(ตัวเอก) มาปล่อยให้จินตนาการเสมอว่าทีเซอร์ละกันนะคะ
ยิ่งมีรักมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทุกข์มากเท่านั้น
รักมากจากพรากก็เจ็บปวด...
"ลูกรักทูลกระหม่อมพ่อกับสมเด็จแม่... อย่าให้ลูกต้องจากพระองค์ไปอยู่ไกลถึงที่เหมะบุรีเลยนะเพคะ"
รักมากนัยน์ตาย่อมมืดมน...
"หม่อมฉันรักพระอัครมเหสีเหมือนพระพี่นาง หม่อมฉันจะขออยู่ข้างพระองค์ ไม่ว่าใครจะมากล่าวหาว่าร้ายอย่างไรก็จะไม่ขอเชื่อทั้งนั้น จนกว่าจะได้รู้ได้เห็นกับตาตัวเอง"
มีคนรักมากย่อมถูกคนริษยา...
"หม่อมฉันรักสมเด็จแม่ครูก็เพราะพระเมตตา สิ่งใดก็ตามที่จะทำถวายได้เพื่อตอบแทนในพระกรุณาที่ทรงเอ็นดูหม่อมฉันดั่งพระราชบุตรีก็ขอทำให้ดีที่สุดเพคะ"
รักมากย่อมนำมาซึ่งความยุ่งยากใจ
"เรารักนราวดีเหมือนกับเป็นพี่น้องร่วมสายโลหิต... แต่้ถ้าหากว่านางจะเห็นเราเป็นอื่น เช่น... 'ศัตรู' หรือ 'คู่แข่ง' เราก็คงจะต้องยอมเป็นอย่างนั้นทั้งที่ใจไม่อยากจะให้เป็นเช่นนั้นเลย"
ยิ่งรักก็ยิ่งผูกพัน
"หม่อมฉันรักทูลกระหม่อมด้วยหัวใจอย่างแท้จริง... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะยังยึดมั่นอยู่เช่นนี้ไม่เสื่อมคลาย"
ยิ่งรักก็ยิ่งผลักดัน
"แม่รักเจ้าที่สุดแล้วรังสิทัต... แม่จะปกป้องคุ้มครองเจ้า จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเจ้า และภายหน้า... ราชบัลลังก์แห่งเหมะบุรีก็จะต้องเป็นของเจ้า รังสิทัต... ลูกแม่..."
ยิ่งรักก็ยิ่งเสียใจ
"พี่รักน้องทุกคนเสมอใจ แต่เหตุใดเจ้าจึงไม่เห็นพี่อยู่ในสายตา ทำลายได้แม้กระทั่งสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของพี่"
ยิ่งรักก็ยิ่งคับแค้นใจ
"เรารักเจ้าเสมือนเลือดเนื้อเชื้อไข อุตส่าห์สู้เลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ขึ้นได้เท่านี้ ยังจะมองเราว่าคิดร้ายได้อีกกระนั้นหรือ ตามใจ... ถ้าอยากเป็นคน อกตัญญูนักก็ตามใจ..."
และเมื่อรักนั้นยิ่งใหญ่... รักนั้นย่อมดลบันดาลได้ซึ่งทุกสิ่ง...
"หม่อมฉันรักอัลลิปรียามากเพียงไหนนั้นไม่มีสิ่งใดคะเนวัดได้หรอกเพคะ ด้วยแผ่นดินนั้นเป็นถิ่นกำเนิดเกิดกายและได้อยู่อาศัยจนใหญ่มานับสิบกว่าปี แต่ที่จะรักเหมะบุรีนี้จะขอรักให้เท่ากับที่หัวใจมีต่อทูลกระหม่อมกาสะลอง ด้วยแผ่นดินนี้เป็นของพระองค์ท่าน และเป็นแผ่นดินแห่งความทรงจำของหม่อมฉันที่ได้อาศัยอยู่มาเนิ่นนานยิ่งกว่าอัลลิปรียา..."
17 ตอบ
9096 อ่าน