นับดาวนั่งชื่นชมรูปตัวเองในมือ วราพรรณเพื่อนสนิทของเธอเดินเข้ามา สั่งอาหาร
ผัดซีอิ๊วกุ้ง ที่นึงนะป้า
วราพรรณเดินเข้ามาอย่างคุ้นเคยมาที่โต๊ะที่นับดาวนั่งอยู่ เธอมองนับดาวตั้งแต่หัวจรดเท้า นับดาวแต่งตัวเชยเหมือนข้าราชการเก่าๆ
เฮ้ย...ทำไมวันนี้แต่งตัวเป็นทางการจังวะ
จะไปหางานทำ
โดนไล่ออกอีกแล้วเหรอเนี่ย
นับดาว พยักหน้าเซ็งๆ
ไง...โทรเรียกมาแต่เช้า มีไรล่ะวันนี้
นุ้ย ฉันมีเรื่องรบกวนหน่อย
แหม เข้าเรื่องเร็วจริงนะ ไม่คิดจะถามสารทุกข์สุกดิบหน่อยรึไง
นี่...รูป นับดาวยื่นรูปให้ ฉันฝากแกไปลงหนังสือดาราของแกหน่อยสิ ฉันเคยอ่านนะ มันจะมีคอลัมน์แนะนำดาราหน้าใหม่ เผื่อใครสนใจอยากเรียกไปทำงานน่ะ
วราพรรณมองรูป
แกจะให้ฉันเอารูปแบบนี้ไปให้บก.ลงหนังสือเนี่ยนะ ฉันคงโดนด่าตาย
แกพูดว่าอะไรนะ ยาวๆ ฉันไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจหรือไม่ได้ยิน
อ่านปากไม่ทัน
วราพรรณจับหน้านับดาวหันไปด้านขวาเพื่อให้หูซ้ายหันมาที่เธอ
สรุปง่ายๆเลยนะ ไม่เอาเว้ย ฉันไม่อยากเอาหน้าที่การงานมาเสี่ยง ชัดมั้ย
เฮ้ยแก...ฉันเสียเงินถ่ายรูปไปตั้งเยอะนะ
เสียเยอะ แล้วได้รูปแบบนี้มาเนี่ยนะ หนอนชาเขียวยังดูดีกว่าเลย
แกก็พูดเกินไป
แว่นหนาเตอะ หน้าก็ไม่แต่ง หัวก็ฟู ถึงลงไป ใครเค้าจะเรียกแกไปทำงานวะ
โอ๊ย...ฉันก็สวยสุดได้แค่นี้แหละ
นับดาวบ่นอย่างหงุดหงิด
สังวรณ์เปิดดูรูปผู้หญิงจากซองที่เลขาให้มา เขาดูรูปมากมาย แต่ก็ไม่มีถูกใจซักคน
โอ้โห...น้องคนนี้ ไปฉีดคาร์บ็อกซี่ให้ขาเล็กก่อนมั้ย ค่อยมาเป็นดารา ไม่ไหวๆดูคนนี้ วิวัฒนาการยังไม่ถึงขีดสุดเลย กล้าส่งรูปมานะ... ดูรูปแต่ละรูปอย่างเร็วๆเซ็งๆ โอ๊ย...มีแต่พวกอยากเป็นดารา แต่สภาพหน้าตาไม่ให้ มันจะไม่มีใครสวยพร้อมเลยรึไงเนี่ย แบบนี้ต่อให้ลงหนังสือไป ใครเค้าจะมาจ้าง
สังวรณ์ส่ายหน้าระอาใจกับรูปภาพที่ได้รับมาบนโต๊ะ
รูปถ่ายของนับดาวถูกวางโยนลงบนโต๊ะ วราพรรณส่ายหน้าระอาใจ
ไหนมานี่ซิ ขอดูหน้าใกล้ๆหน่อย
นับดาวยื่นหน้ามา วราพรรณถอดแว่นหนาๆของ นับดาวออก นับดาวหรี่ตาทันที เหมือนคนสายตาสั้นมองไม่เห็น
แกจะใส่ทำไมวะ ไอ้แว่นเนี่ย เชยก็เชย ปิดบังความสวยหมด
แกว่าอะไรนะ ขออีกทีดิ๊ ฉันอ่านปากไม่เห็น
เออ ดี...หูก็หนวก แล้วยังตาบอดอีก
ห๊ะ อะไรนะ จะวัดปรอทอะไร
แล้วผมเนี่ยหวีมั่งมั้ยเนี่ย ปล่อยกระเซิงเป็นรังนกไปได้
แกพูดไม่เหมือนเดิม
เออ สิ...แล้วนี่ดูแต่งตัว ยังกับจะไปงานเลี้ยงรุ่นกับป้าๆที่สนามม้านางเลิ้งไหวป่ะเนี่ย
แกเอาแว่นมาหน่อย ฉันปิดรับสื่อมากเลยว่ะ ฟังก็ไม่รู้เรื่อง มองก็ไม่เห็น
วราพรรณยื่นแว่นให้
แล้วเนี่ยนะ อยากจะเป็นดารา ฉันอยากจะบ้าตาย
นับดาวใส่แว่น
แกว่าอะไรซะยาว มีปรอท ตายาย อะไรไม่รู้ ใครป่วยรึเปล่า
แกนั่นแหละป่วย
จริงเหรอ นับดาวเอามือจับหัวตัวเอง ทำไมไม่รู้ตัวเลยล่ะ
เป็นบ้าไง
นับดาวสะดุ้ง
เฮ้ย...อะไร มาว่ากันทำไม
จริงๆ แกก็หน้าตาดีนะ หน้าเหมือนกับดาราญี่ปุ่นคนนึงเลย
จริงป่ะ
นับดาวเอามือจับหน้าตัวเองแล้วยิ้ม วราพรรณถอนใจ
แต่แกทำลายมันไม่เหลือชิ้นดีเลยว่ะ
พูดเกินไป
หัดแต่งหน้าแต่งหน้า แต่งตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อยดิวะแก จะได้ไม่เสียชาติเกิด
แล้วแกล่ะ ว่าแต่ฉัน ไม่เห็นแต่งเลย
ก็ฉันไม่ได้อยากเป็นดาราอย่างแกนี่หว่า อีกอย่างฉันก็ห้าวซะขนาดนี้ แต่งหญิงคนก็หาว่าเป็นกะเทยพอดี
แล้วตกลง รูปที่ถ่ายมานี่ใช้ไม่ได้เหรอ
วราพรรณยักคิ้ว
นี่ถ้าแกอยากเป็นดาราจริงๆนะ ไว้วันหลังฉันจะพาไปฝากตัวกับบก.รูปน่ะไม่ต้องใช้หรอก แต่ต้องไม่ใช่สภาพนี้นะ
จริงๆนะ ถ้าฉันทำตัวสวยๆ แกจะพาฉันไปจริงๆนะเว้ย
วราพรรณพยักหน้ารับ นับดาวดีใจจนออกนอกหน้า