ยินดีต้อนรับสู่บ้านอบอุ่นของคนรัก บอย สพล ชนวีร์

ฉันรักเธอนะ

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #15 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:24:03 PM »
       นับดาวเดินมาที่ลานกลางห้าง เธอหันไปเห็นเป็นไทที่เดินมากับแพรวไพลินพอดี เธอจำได้ว่าเป็นคนที่ว่าเธอกับย่าที่งานวัฒนธรรม นับดาวปี๊ดขึ้นทันที จะเดินเข้าไปแก้แค้น
       “ผู้หญิงสวยๆ แบบนี้ มากับแกได้ไง...ไอ้ผู้ชายเลว แกว่าฉันกับย่า แกต้องโดน....” นับดาวนึกได้ “อุ้ย ไม่ได้สิ ถ้าไปแบบนี้มันก็จะจำหน้าเราได้ แจ้งตำรวจจับ หรือจ้างมือปืนมาตามฆ่า ไม่ได้ๆ”
       
       นับดาวหันไปเห็นตุ๊กตาแมสค็อตกำลังเดินทักทายเด็กๆ อยู่ เธอคิดอะไรได้แล้วหัวเราะในลำคออย่างมีความสุข


       แพรวไพลินยืนอยู่หน้าร้านเสื้อผ้า ที่นับดาวเคยมายืนมองอยู่ เธอมองชุดเดียวกับที่นับดาวมอง
       
       “พี่ไทดูสิคะ ชุดนี้สวยจังเลย”
       “อืม แพรวใส่อะไรก็สวยหมดแหละ”
       ขณะที่ทั้งคู่กำลังคุยเรื่องชุด นับดาวในชุดตุ๊กตาแมสค็อตที่เฝ้าดูทั้งคู่ ก็ค่อยๆจู่โจม วิ่งเข้ามาประชิดตัว ทั้งคู่หันมาเห็นก็ตกใจ เพราะสิ่งที่จู่โจมเข้ามาคือตุ๊กตาแมสค็อตน่ารัก
       “อุ้ย...สวัสดีค่ะ”
       แพรวไพลินยิ้มให้ นับดาวในชุดตุ๊กตาแมสค็อตทำโบกมือทักทายแพรวไพลิน แต่มือก็พัดไปโดนหัว โดนหน้าของเป็นไทด้วย เป็นไทงงๆพยายามหลบ แต่ก็โดนตลอด
       “น่ารักจังเลย แพรวขอให้อาหารมันได้มั้ยคะพี่ไท”
       “ตุ๊กตานะครับ ไม่ใช่หมีแพนด้าจะได้ให้อาหารได้”
       นับดาวในตุ๊กตาทำท่าหัวเราะ แต่ก็เอามือป้ายไปโดนเป็นไท กดหัวบ้าง ตบหน้าบ้าง เข้าไปโอบแล้วศอก เข้าไปกอดแล้วเขาบ้าง แต่ก็ทำเป็นขอโทษเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
       “ผมว่า เราไปกันเถอะแพรว ผมว่าผมเริ่มมึนแล้ว”
       เป็นไทกับแพรวไพลินเดินแยกออกไป นับดาวในตุ๊กตาทำท่าบ๊ายบาย แต่พอทั้งคู่ไปตุ๊กตาก็ทำท่าหัวเราะคิกคัก ระหว่างที่นับดาวในตุ๊กตาหัวเราะอยู่นั้นเด็กๆวิ่งกรูเข้ามา นับดาวเห็นรีบวิ่งหนีเด็กๆอยางตกใจ แล้วรีบไปเปลี่ยนชุด เดินออกมาหน้าห้างอย่างเหนื่อยๆ
       “ไอ้เด็กพวกนี้นี่ เล่นซะฉันขาแทบไม่มีแรงเลย แต่ก็ดี ได้แก้เผ็ดไอ้บ้านั่นซะบ้าง”
       นับดาวเดินออกจากห้างไปอย่างมีความสุข
       
       ประเทศญี่ปุ่น...ยูกิอยู่บ้าน กับแม่ และพ่อ เล่นใบ้คำภาษาไทยกันอยู่ พ่อเป็นคนใบ้ ยูกิเป็นคนทาย แม่เป็นคนจับเวลา
       “โอ้ว...” พ่อทำท่าเอามือพัดว่าร้อน
       “พัด...สะบัด” ยูกิทาย
       “ไม่ใช่” ส่ายหน้า
       “เฮ้อ...” พ่อทำท่าเพลียๆ
       “เหนื่อย...” ยูกิทายอีก
       “ไม่ใช่”
       แม่ส่ายหน้าอีกครั้ง พ่อจึงทำท่าปาดเหงื่อ
       “ร้อน...”
       “ถูกต้อง ร้อน หมดเวลา” แม่ตบมือให้
       พ่อถอนใจเฮือก
       “กว่าจะทายถูกได้ ภาษาไทยนี่ยากจริงๆนะ”
       แม่ถามยูกิ
       “เราเรียนกันธรรมดาดีกว่ามั้ย”
       “อย่างนั้นมันไม่จำ อย่างงี้จำดีกว่า” ยูกิทำท่าต่างๆ “พัด ร้อน เหนื่อย” ทำท่าลิ้ห้อย “จำได้ดี”
       แม่อ่อนใจ พูดกับพ่อ
       “ไหนรวมคะแนนซิ ใครชนะ”
       พ่อมองแผ่นกระดาษ นับคำ
       “แม่ได้ 5 ยูกิได้ 7”
       “หนูชนะอีกแล้ว” ยูกิพูดญี่ปุ่น
       ยูกิยกมือขึ้นมาทำท่าเฮ ดีใจที่ชนะแม่ได้
       “พ่อก็เห็นลูกชนะแม่ตลอด”
       แม่มองเขม่นพ่อที่รู้ทัน ยูกิหน้ายิ้มแป้นมีความสุข
       

ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #16 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:25:02 PM »
บ้านที่นับดาวอยู่ เมื่อเทียบกับบ้านยูกินั้น ช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว...นับดาวเดินเข้ามาในบ้าน เห็นรจนา นอนหลับอยู่บนโซฟาเก่าๆของเธอ พร้อมกับเพลงลูกกรุงที่ดังจากแผ่นเสียงที่เปิดอยู่ นับดาวถอนใจ เดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ แล้วก็เดินไปปิดเครื่องเล่นแผ่นเสียงเหงาๆ
       “ถ้าแม่กับพ่อไม่ทิ้งหนูไป ย่าก็คงไม่ต้องเหนื่อยแบบนี้...หนูสัญญานะว่าสักวันหนูจะต้องดัง จะต้องรวย ย่าจะได้ไม่ต้องลำบากอีก ย่าจะได้ไม่ต้องอายใครที่มีหลานแบบหนู”
       นับดาวถอนหายใจ เดินเข้าบ้านไป รจนาลืมตาขึ้นมาเศร้าๆ อย่างไม่รู้ว่าเธอกำลังเวทนาหลานหรือเวทนาตัวเองกันแน่
       
       ยูกิ แม้เธอจะอยู่บ้านไม่ได้แต่งหน้า ก็ยังดูสวยสง่า... เธอนั่งมองดาวบนท้องฟ้า แต่แล้วเธอก็เหมือนเห็นคนแอบมองเธอจากหน้าบ้าน เธอตะโกน
       “นั่นใครน่ะ”
       ไม่มีเสียงตอบรับจากตรงนั้น มีแต่การผลุบไหวในความมืด เธอมองไม่เห็นใครที่จุดเดิม แม่ได้ยินเสียงเดินเข้ามาถาม
       “มีอะไรหรือยูกิจัง”
       “ไม่มีอะไรค่ะ”
       “นอนได้แล้วนะลูก ดึกแล้ว เดี๋ยวต้องเตรียมตัวไปคอนเสิร์ตที่เมืองไทยอีก”
       “เสียดายไปเมืองไทยครั้งนี้ แม่กับพ่อน่าจะได้ไปด้วยกัน”
       “เอาน่า ลูกเก่งจนดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว”
       ยูกิยิ้มกับแม่ที่เดินออกไปแล้ว เธอยังแอบสงสัยอยู่นิดๆว่าที่เห็นผลุบๆโผล่ๆเมื่อกี๊มันคืออะไร
       
       ก่อนนอน...นับดาวกราบพระสามครั้งก่อนจะตั้งอธิษฐาน
       “วันนี้หนูก็มาขอพรเหมือนเดิมค่ะ ขอให้หนูดัง ขอให้หนูได้เป็นซูเปอร์สตาร์ ขอให้หนูได้มีโอกาสได้เป็นที่รักของคนอื่นเค้าบ้าง หนูรู้ว่าหนูมาขอบ่อย ท่านคงเบื่อ ถ้าท่านเบื่อ ท่านก็ตัดปัญหาโดยการให้หนูสมหวังสิคะ หนูจะได้ไม่ต้องมาขออีก ...ขอบคุณนะคะที่รับฟัง สาธุ”
       นับดาวเดินออกจากห้องไปเซ็งๆ รจนาเข้ามาในห้องพระ มองนับดาวที่เดินออกไปส่ายหัวระอาใจ
       “ดูซิ มันมาขอพรพระ จะซื้อพวงมาลัยมาไหว้หน่อยละก็ไม่มี ไม่รู้จักลงทุนเลย”
       รจนาเก็บพวงมาลัยที่เหี่ยวแล้วเดินออกไปทิ้ง
       
       กลางดึกอันเงียบสงัดของบ้านยูกิ เธอนอนหลับแล้ว แต่มีเสียงกุกกักที่หน้าต่าง จนเธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอรวบรวมความกล้าไปดูที่หน้าต่าง ถือหนังสือเล่มหนาเล่มใหญ่ติดมือไว้ป้องกันตัวด้วย เปิดหน้าต่างออก แล้วก็ต้องตกใจ เพราะมีคนโผล่มา ยูกิหลับตาปี๋เอาหนังสือฟาดเข้าไปที่หน้าด้วยสัญชาตญาณอย่างเต็มแรง ชายที่โผล่มาร่วงหายไป ยูกิค่อยๆชะโงกหน้าไปดู ชายคนนั้นก็โผล่ขึ้นมาอีก ยูกิเอาหนังสือฟาดอีก ปั้กๆๆ คราวนี้ไม่ยั้งมือ ชายที่โผล่มาหน้าเซ็ง เลือดออกปากออกจมูก
       “ยูกิ นี่พี่เอง”
       ด้วยเสียงคุ้นๆ จากที่หลับตาปี๋ ยูกิลืมตามองดูหน้าชายที่โผล่มาทางหน้าต่างก็คือ ไคคุง นักธุรกิจหนุ่มรูปหล่อ แฟนของเธอนั่นเอง
       ยูกิงอนที่ไคคุงพูดญี่ปุ่นด้วย
       “ยูกิหัดพูดไทยอยู่”
       “ไคคุง แฟนยูกิไง” ไคคุงพูดไทยแนะนำตัวเอง
       ยูกิยิ้ม ไคคุงยิ้ม เลือดกบปาก ดูตลกมากกว่าน่ากลัว
       “พี่ได้กลิ่นคาวเลือดที่ไหนก็ไม่รู้”
       ยูกิยิ้ม เอาผ้าซับเลือดที่มุมปากให้
       “อุปทาน...คนไทยเขาเรียกอุปทาน เลือดอะไรที่ไหน”
       “ฟันหักมั้ยเนี่ย”
       ไคคุงบ่น กระปอดกระแปด ยื่นดอกลิลลี่สีขาวให้ ยูกิรับมาเขินๆที่ทำรุนแรงไป
       “อุ๊ย มีของให้ด้วย เนื่องในโอกาสอะไรเนี่ย”
       “ก็ขอให้ยูกิเดินทางไปเมืองไทยโดยสวัสดิภาพไง”
       “ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ตกลงไปตายจะว่ายังไง”
       “ที่พี่โดน มันหนักกว่าตายอีกนะ พี่ว่า”
       “แหะ แหะ ขอโทษค่ะ”
       “ขอให้เดินทางไปเมืองไทยปลอดภัยนะ พี่คงไม่ได้ไปส่ง”
       “ติดงานใช่มั้ยคะ”
       “นอนโรงพยาบาล เพราะสภาพนี้แหละ”
       ยูกิส่งยิ้มให้ไคคุงอย่างละอายใจที่ทำรุนแรง พยายามจะจับตัวไคคุงปลอบๆ เป็นห่วง โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาอำมหิตจองยามาดะ แอบจ้องพวกเขามาจากนอกบ้าน


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #17 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:25:46 PM »
มุมมืด...ยามาดะจ้องไปที่หน้าต่าง ยิ่งเห็นยูกิกับไคคุงกำลังมีความสุข แววตาเขาก็ยิ่งแฝงความเคียดแค้น เขาจ้องทั้งคู่อย่างไม่ลดละ ในมือเขาถือรูปยูกิ ในชุดมัธยมต้น เขาขยำมันด้วยความโมโห ขณะเดียวกัน ไคคุงปีนลงจากหน้าต่างกลับไปแล้ว ยามาดะมองอย่างไม่พอใจ
       ยูกิล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจ บนโต๊ะข้างหัวเตียงของยูกิ มีรูปรวมสมัยมัธยมต้นของเธอ ใส่กรอบวางไว้ หนึ่งในนั้นมียามาดะ ยืนเรียงแถวอยู่ในรูปถ่ายรวมกับเธอด้วย และบนโต๊ะก็มีตั๋วเครื่องบินและพาสสปอร์ต วางอยู่กับดอกลิลลี่สีขาวช่อโตจากไคคุง
       
       ในคอนโดเป็นไท...องอาจที่หน้าเขียวทั้งหน้า เพราะพอกหน้าตัวเองแล้ว กำลังทาครีมพอกหน้าให้เป็นไทอยู่ ครีมสีเขียวปี๋ องอาจบรรจงเอาพายป้ายไปที่หน้าเป็นไทอย่างตั้งใจ
       “ไม่เห็นจะต้องทำขนาดนี้เลย” เป็นไทบ่น
       องอาจส่ายหน้า
       “ไม่ได้หรอกครับคุณไท เฟิร์สอิมเพรสชั่นน่ะ รู้จักมั้ย”
       “เออ”
       “ถ้าหน้าคุณไทใสกิ๊กไปรับคุณไอ ยูกิ ที่สนามบินพรุ่งนี้นะ เธอจะได้ตะลึง แล้วการทำงานของเราก็จะได้ง่ายขึ้น”
       “แล้วคุณล่ะเกี่ยวอะไร ไม่เห็นต้องพอกเลย”
       “เธอเห็นเราทั้งคู่จะได้รู้ว่าคนบริษัทนี้หน้าใส ไกลสิว”
       “ไง แล้วจะขายครีมหน้าเด้งให้เธอรึไง”
       องอาจค้อน
       “คุณเป็นไทก็”
       “แล้วคุณไปรู้สูตรพอกหน้าพวกนี้มาจากไหน”
       “นิตยสารผู้หญิงมีเยอะแยะไปครับคุณไท”
       “คุณอ่านนิตยสารผู้หญิงด้วยเหรอ”
       “อ่านสิ สนุกจะตาย มีอะไรให้ลองทำเต็มไปหมดเลยนะครับ”
       “นี่คุณเป็นเกย์รึเปล่าเนี่ย”
       “ก็แล้วแต่คุณไทจะคิด” องอาจแกล้งเดินเข้าหา ทำตาเยิ้ม “คุณไทจะลองดูรึเปล่าล่ะ”
       เป็นไทหวาดเมื่อถูกองอาจทำตาหวานต้อนจนจนมุม
       “เฮ้ย...อย่าเล่นอะไรบ้าๆนะ”
       องอาจยื่นมือไป เอาพายปาดครีมพอกหน้าที่ย้อยออกมา
       “นี่คิดอะไรครับเนี่ย ผมเห็นครีมมันจะย้อยจะเข้ามาเช็ดให้”
       “เออ ก็ดี”
       แพรวไพลินเดินเข้ามาในห้องเป็นไทพอดี ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็นจากด้านหลัง ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก เหมือนกำลังทำอะไรอยู่ เธอร้องถามอย่างตกใจ


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #18 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:26:33 PM »
       “นั่นทำอะไรกันน่ะ”
       ทั้งเป็นไท องอาจก็ตกใจ
       
       เป็นไท องอาจ หน้าเขียว แห้งเป็นแผ่นแข็ง นั่งนิ่ง แพรวไพลินซักไซ้ทั้งคู่
       “นี่พี่สองคนทำอะไรกัน ใครคิดจะอธิบายให้แพรวฟังบ้าง นั่งนิ่งเป็นสากกะเบือทั้งคู่เลย”
       องอาจพยายามจะพูด แต่ที่พอกไว้มันแห้งตึงมาก พูดลำบาก อ้าปากได้นิดหน่อย
       “จะดีมาก ถ้าคุณแพรวให้เราไปล้างหน้าก่อน”
       “พูดให้มันฟังรู้เรื่องหน่อยได้มั้ยคะ”
       เป็นไทกัดฟันพูดเหมือนกัน
       “พี่กับองอาจไม่ได้มีอะไรอย่างที่แพรวคิด”
       “ถ้าไม่มีอะไร ทำไมไม่พูดจาให้ฉะฉานสมกับเป็นลูกผู้ชายล่ะคะ พูดจาในคอ แบบนี้เหมือนตั้งใจจะปิดบังอะไรชัดๆ”
       องอาจกัดฟันพูด
       “หน้าตึงขนาดนี้จะพูดได้ไง”
       แพรวไพลินโมโห
       “นี่พี่องอาจกล้าว่าแพรวหูตึงได้ยังไง”
       “ไม่ใช่ นี่แพรวเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว”
       “เข้าใจผิดอะไร ผู้ชายสองคนทำอะไรกันลับๆล่อๆ แถมมาพอกหน้าบำรุงผิวยังกับผู้หญิง จะไม่ให้แพรวคิดได้ยังไง แต่แพรวบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าถ้าพี่ไทเป็นเกย์ ก็คืนเงิน 20 ล้านแพรวมาเลย ไม่ต้องให้มันมาแล้วยายไอ ยูกิอะไรนั่น”
       องอาจทนไม่ไหว เอาน้ำในแก้วของแพรวไพลินมาล้างหน้าตัวเองตรงนั้นเลย แพรวไพลินตกใจว่าองอาจทำบ้าอะไร หน้าองอาจเลอะเป็นปื้น แต่ก็สามารถพูดได้ปกติ
       “ไม่ได้นะครับ คุณไทกับผมไม่ใช่เกย์นะครับ ผมแค่ช่วยพอกหน้าให้คุณไท ไม่ได้มีอะไรเกินเลย เราสองคนก็แค่อยากบำรุงผิวเพื่อไปรับไอ ยูกิที่สนามบินพรุ่งนี้ก็แค่นั้น คุณแพรวอย่าเอาเงิน 20 ล้านมาเกี่ยวเลยครับ”
       “ก็แค่นี้ นั่งเงียบกันอยู่ได้” แพรวไพลินค้อนขวับ
       
       แพรวไพลินนั่งซบเป็นไทอย่างมีความสุขที่ระเบียง พลางออดอ้อน...
       “ทีมาเจอแพรว พี่ไทไม่เห็นจะพอกหน้า ดูแลตัวเอง เพื่อให้แพรวประทับใจบ้างเลย แต่แพรวก็เข้าใจค่ะว่ามันเป็นเรื่องของงาน แต่พี่ไทอย่าคิดอะไรเกินเลยก็แล้วกัน ไม่งั้นแพรวเอาตายแน่”
       เป็นไทที่ยังคงพอกสาหร่ายหน้าเขียวอื๋อ ยังไม่ได้ล้าง กัดฟันพูด
       “นี่แพรวจะไม่ให้พี่ไปล้างหน้าหน่อยเลยเหรอ”
       “ล้างทำไมคะ แบบนี้ดีออก ให้ความรู้สึกเหมือนแพรวอยู่อเมริกาเลย มีมงกุฎหน่อยก็เทพีเสรีภาพเลยนะเนี่ย”
       “หึ หึ ตลก”
       แพรวไพลินยิ้มที่ได้แกล้งเป็นไทได้
       
       เช้าวันใหม่ นับดาวอาบน้ำเสร็จ มานั่งหน้ากระจก เธอหยิบตลับคอนแทคเลนส์ขึ้นมา เอาเลนส์วางไว้บนมือ แล้วถอดแว่นออก พยายามใส่มันอย่างทุลักทุเลจนสำเร็จ แล้ว เดินหน้าเกลี้ยงไม่สวมแว่นลงไปหารจนาที่กำลังกวาดบ้านอยู่
       “ย่าจ๋า วันนี้หนูจะไปทำงานวันแรก ย่าแต่งหน้าให้หน่อยสิ”
       รจนาดีใจ
       “แกได้งานแล้วเหรอ ทำอะไร”
       “ว่าอะไรนะ ขออีกทีซิย่า”
       ย่าเดินมาพูดข้างซ้ายของนับดาว
       “งานที่ทำน่ะ ทำอะไร”
       “ทำงานในห้างน่ะย่า เค้าบอกให้แต่งหน้าสวยๆ”
       “ได้เลย เดี๋ยวย่าจะแต่งให้สุดฝีมือเลย”
       “เอาสวยๆน่ะย่า ไม่เอาแบบไปเล่นลิเกนะ”
       “สวยสิ สวยแบบนางเอกเลยล่ะ”
       รจนาส่งยิ้มอย่างมั่นใจไปให้หลาน
       
       รจนาแต่งหน้านับดาวจนเสร็จ นับดาวหันไปเห็นกระจกก็ช็อก เพราะหน้าเธอเป็นแบบนางเอกจริงๆ แต่เป็นการแต่งหน้าย้อนยุคแบบเพชรา เชาวราษฎร์ นางเอกเมื่อ 30 ปีก่อน พร้อมทั้งทรงผมก็เกล้าแล้วตีโป่ง ขอบตาดำขลับ ขนตายาวเป็นแผง เป็นการแต่งเต็มที่เชยมาก
       “เป็นไง สวยมั้ย ย่าไม่ได้แต่งสวยให้ใครแบบนี้มานานแล้วนะ”
       นับดาวไม่มั่นใจ
       “ย่า เราไม่ได้แต่งหน้าจัดเกินไปใช่มั้ย”
       รจนาพูดข้างหูซ้าย
       “โอ๊ย นี่ธรรมดานะลูกนะ สมัยสาวๆ ย่าเคยแต่งเยอะกว่านี้อีก”
       “หนักตาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นเนี่ยเหรอธรรมดา นี่ย่าใส่ขนตาไปกี่แผงเนี่ย”
       รจนายิ้มภูมิใจ
       “เอาเถอะ จะแก้จะอะไรก็คงไม่ทันแล้วล่ะ อวยพรให้หนูหน่อยละกันย่า”
       “ขอให้หลานย่าเป็นที่รัก ที่เอ็นดู ได้เลื่อนขั้น เป็นเจ้าคนนายคน”
       “ลืมอะไรรึเปล่า”
       “ขอให้โด่งดังอย่างที่ตั้งใจ”
       “ขอบคุณจ้ะย่า แค่นี้ก็สบายใจละ”
       นับดาวกอดย่าเป็นกำลังใจ ก่อนที่เธอจะเดินถือกระเป๋าออกไป


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #19 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:27:17 PM »
       เป็นไทเดินวุ่นอยู่ในออฟฟิศ เพราะต้องเตรียมตัวต้อนรับยูกิ ที่จะเดินทางมาถึงเมืองไทยวันนี้
       “การมาของ ไอ ยูกิ วันนี้คุณไม่ได้แจ้งนักข่าวที่ไหนไปใช่มั้ย” เป็นไทหันไปถามประชาสัมพันธ์
       “ไม่ได้แจ้งเลยค่ะ ตามที่คุณเป็นไทบอกว่าคุณไอยูกิอยากมาพักผ่อนแบบส่วนตัวก่อน”
       “ดี เราจะแจ้งข่าวว่าไอยูกิมาถึงก็เมื่อ 3 วันก่อนแถลงข่าวคอนเสิร์ต”
       “ค่ะ”
       องอาจเดินเข้ามาหา เป็นไทหันไปถามทันที
       “รถลิมูซีนที่ให้เตรียมไว้ เป็นยังไงบ้างแล้วเนี่ย”
       “จอดอยู่หน้าออฟฟิศ เรียบร้อยแล้วครับ”
       องอาจเพ่งมองที่หน้าของเป็นไท
       “แล้วนี่มองหาอะไรบนหน้าผม”
       “ดูว่าหน้าตาคุณไทพร้อมรึยัง”
       “พร้อมกับแกน่ะสิ แพรวบังคับให้ฉันพอกอยู่ค่อนคืน จนเป็นตะคริวไปหมดทั้งหน้าแล้ว นึกว่าจะน้ำลายย้อยพูดไม่ได้แล้ว”
       “คุณไทก็พูดเกินไป”
       “วันหลังไม่เอาแล้วนะ หมักสาหร่ายอะไรของแกเนี่ย”
       “เป็นโยเกิร์ตแทนแล้วกันนะครับ”
       เป็นไทไม่เล่นด้วย เดินหนี
       “ฮั่นแน่ อยากลองอะดิ...”
       
       องอาจยิ้มล้อๆ


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #20 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:28:00 PM »
       ที่ประเทศญี่ปุ่น...พ่อและแม่ มาส่งยูกิขึ้นรถ ทั้งสามคนกอดกันด้วยร้อยยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่ายามาดะแอบมองพวกเขาอยู่
       
       “เดินทางปลอดภัยนะลูก”
       “ขอบคุณค่ะ”
       “แล้วนี่ไคคุงไม่มาส่งเหรอ” พ่อถาม
       “ติดงานน่ะค่ะ แต่เราลากันแล้ว”
       “รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย”
       “ค่ะ แล้วหนูจะโทรมานะคะ”
       ยูกิขึ้นรถ รถแล่นออกไป พ่อแม่กลับเข้าบ้าน ยามาดะออกมาจากมุมตึก มองตามรถของไอยูกิไป อย่างไม่ประสงค์ดี
       
       นับดาวแต่งหน้าจัดแบบเพชรา ผมตีโป่ง นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของห้าง พนักงานคนอื่นมองนับดาวแล้วหัวเราะกันคิกคัก รวมถึงคนที่เดินผ่านไปมาด้วย นับดาวเสียความมั่นใจ ไม่กล้ามองหน้าใคร แล้วก็มีฝรั่งเดินมาสอบถามนับดาวถึงร้านในห้างว่าอยู่ตรงไหน นับดาวทำท่ามั่นใจเข้าไปคุยกับฝรั่ง ท่ามกลางความกดดันจากกลุ่มพวกประชาสัมพันธ์
       “ว่าไงนะคะ”
       เธอหันหูซ้ายรับฟัง
       “where’s tops market”
       “อ๋อ ท็อปส์ เดี๋ยวเดินลงชั้นใต้ดิน ลงบันไดเลื่อนไปอยู่ซ้ายมือ”
       “what?”
       “ว็อต อะไรล่ะ ก็บอกไปแล้วไง หูหนวกเหรอ บอกอยู่ชั้นบี...ชั้นบี”
       พนักงานคนอื่นๆหัวเราะกันมากกว่าเดิม นับดาวเหล่ตาไปมองอย่างไม่พอใจ
       “can you speak English”
       “ทำไมฉันต้องสปีกอิงลิชด้วย นี่มันประเทศไทยนะคะ ฉันไปเมืองนอกฉันพูดภาษาคุณ โอเค ฉันรับได้ แต่คุณมาเมืองไทยยังจะให้ฉันพูดภาษาอังกฤษกับคุณอีกเหรอ มันไม่ใช่ป่าว เอาแต่ใจไปมั้ย อยู่เมืองไทย พูดภาษาไทยสิ”
       ฝรั่งงงแตก ไม่เข้าใจที่นับดาวพูดซักประโยค จนพนักงานคนอื่นต้องมาบอกทางเป็นภาษาอังกฤษกับฝรั่ง นับดาวถูกผลักเข้าไปด้านหลังอย่างตัวประหลาด ทั้งพนักงานทั้งฝรั่งมองเธออย่างดูถูก
       เมื่อถึงเวลาพัก พนักงานทุกคนรวมตัวกันจะไปทานข้าว นับดาวก็สะพายกระเป๋าเตรียมจะไปด้วย คนอื่นก็พากันเดินออกไปไม่สนใจ นับดาวเซ็งเดินออกไปคนเดียว
       
       นับดาวเดินถือน้ำแดงออกมาหน้าห้างคนเดียว ดูดน้ำไปพลาง ถอนหายใจไปพลาง แล้วลมก็พัดเศษฝุ่นเข้าตา บาดคอนแทคเลนส์ในตา เธอเจ็บตามากจนเดินเสียหลักจากฟุตบาทไปขอบถนน
       องอาจขับรถ โดยเป็นไทนั่งอยู่เบาะหลังสุดของรถลิมูซีนดูนาฬิกาใจร้อน องอาจหันมาคุยกับเป็นไท
       “รถลิมูซีนนี่ขับยากเหมือนกันนะครับ ยาวเป็นรถเมล์เลย”
       “ถ้าขับยากผมว่าคุณหันไปขับดีๆมั้ยครับ จะได้ไม่ยาก”
       “คุณไทกลัวความเร็วเหรอครับ”
       “เปล่า ไม่ไว้ใจคุณนั่นแหละ รีบๆเหอะ เดี๋ยวคุณไอ ยูกิ มาถึงไม่เจอใครล่ะแย่เลย”
       “ครับผม”
       ยังพูดไม่ทันขาดคำ องอาจก็หันไปเห็นว่ามีผู้หญิงอยู่ใกล้กับรถมากแล้ว องอาจตกใจ เบรกเอี๊ยดกะทันหัน รถเฉี่ยวหญิงคนนั้นล้มจ้ำไป องอาจและเป็นไทตกใจ
       
       นับดาวนั่งจ้ำกับพื้น น้ำแดงหกเลอะเสื้อไปหมด ตาเธอก็ลืมไม่ขึ้น แถมยังเจ็บตัวอีก องอาจกับเป็นไทรีบออกจากรถมาดู
       “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
       เป็นไทช่วยพยุงนับดาวลุกขึ้น นับดาวลุกขึ้นอย่างโอดโอย เอามือปิดตา
       “เจ็บ...”
       “แล้วนั่นตาคุณเป็นอะไร”
       นับดาวไม่ได้ยินที่เป็นไทพูด ยังมึนๆอยู่ และยังเจ็บตามองไม่ถนัด”
       “หรือเศษกระจกกระเด็นเข้าไปครับคุณไท”
       “เฮ้ย พูดเป็นเล่น”
       เป็นไทรีบเอาผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า เข้าไปประชิดตัวนับดาวทันที นับดาวตั้งตัวไม่ทัน
       “ไหนดูซิ”
       เป็นไทเห็นเศษผงในตาเอาผ้าเขี่ยออกให้ นับดาวตาเริ่มดี มองเห็นหน้าเป็นไทในระยะประชิด แอบเขิน แต่เธอก็คิดได้ว่านี่คือเป็นไท คนที่เคยก่อเรื่องไว้กับเธอ


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #21 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:28:42 PM »
       “เฮ้ย คุณ คิดจะทำอะไรน่ะ เมื่อกี้เหมือนมีอะไรมากระแทกแล้วเราล้มอ๋อ...คุณคือคนที่เดินชนฉันเมื่อกี้ใช่มั้ย”
       “เปล่า ผมไม่ได้ชนคุณ”
       “ยังจะเถียงอีกเหรอ”
       องอาจกับเป็นไทมองหน้านับดาว แล้วมองไปที่รถ นับดาวเริ่มประมวลผลอะไรได้
       “รถ...คุณขับรถชนฉันเหรอ”
       องอาจรีบบอก
       “ผมเป็นคนขับเองครับ ว่าแต่คุณไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย”
       นับดาวตกใจ
       “ฉันโดนรถชนเหรอ”
       นับดาวเข่าอ่อนทรุดตัวลงกับพื้น ช็อก พูดอย่างคิดไปเอง
       “ถึงว่าสิ เจ็บ...เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย เดินไม่ได้แล้วเนี่ย”
       “จริงๆ เราก็แค่เฉี่ยวนิดหน่อย”
       “จะปัดความรับผิดชอบใช้มั้ย”
       “ผมก็เห็นแค่คุณมีรอยถลอกที่แขนคงเพราะโดนกระจกรถ นิดหน่อยเอง”
       “แต่ฉันเดินไม่ไหว”
       เป็นไทมองงงๆ
       “เมื่อกี้คุณยังยืนได้อยู่เลย”
       “แต่นี่ฉันเลอะไปทั้งตัวแล้ว คุณต้องรับผิดชอบ”
       “เอางี้ละกันนะครับ พอดีว่าผมรีบ” เป็นไทยื่นนามบัตรให้ “ค่ารักษาเท่าไหร่คุณติดต่อผมไปได้เลย ผมไปล่ะ...ไปกันเถอะ”
       เป็นไทพยักหน้า องอาจหันไปพูดกับนับดาว
       “แล้วคุณล่ะ ไม่รีบไปงานมนต์รักลูกทุ่งเหรอ แต่งตัวซะสวยเชียว”
       “ไอ้...”
       นับดาวจะด่า แต่องอาจขัดขึ้นก่อน
       “ไปก่อนนะครับคุณทองกวาว”
       องอาจกับเป็นไทขึ้นรถขับออกไป นับดาวเจ็บใจลุกขึ้นยืนด่า
       “ไอ้...พวกบ้า ชนแล้วหนี คิดจะล้างแค้นที่ฉันแกล้งไว้ มันไม่แรงไปหน่อยเหรอ”
       นับดาวรู้สึกตัวว่าตัวเองยืนได้
       “เออ ยืนได้แล้วแฮะ...รับดาวสำรวจร่างกายตัวเอง “แค่ถลอกเองเหรอ”
       นับดาวยังมองตามรถเป็นไทอย่างโกรธๆ
       
       ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
       ยูกิลากกระเป๋าใบโตออกมา เธอใส่แว่นดำ ใส่หมวกพรางตัวเอง เดินตื่นตาตื่นใจกับเมืองไทย โดยไม่รู้ว่า ยามาดะ สะกดรอยตามเธอมาด้วย ยูกิมองเห็นป้ายห้องน้ำ เธอเดินเข้าไปอย่างอารมณ์ดี ยามาดะเห็นว่าครั้งนี้คือโอกาสสำคัญ เขาจะเดินตามเธอไป แต่โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมาซะก่อน ยามาดะกดรับ
       “สวัสดีครับ”
       ซีซีเดินเข็นรถอยู่ในซูเปอร์มาร์เก็ต หยิบของขึ้นรถเข็นไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย
       “ทำไมแกรับโทรศัพท์ช้าจัง”
       “กำลังติดธุระ”
       ซีซีไม่พอใจ
       “ฉันโทรมา ต้องรับ ไม่ว่าจะติดธุระอะไรทั้งนั้น...มันมาถึงเมืองไทยแล้วใช่มั้ย”
       “ใช่”
       “แล้วแกจัดการจับตัวมันรึยัง”
       “ก็กำลังจะจับ คุณโทรมาพอดี”
       “โอ๊ย...แล้วแกรับทำไมเล่า รีบไปจัดการมันสิ”
       “ตกลงจะให้รับหรือไม่ให้รับกันแน่”
       “พูดมาก ฉันสั่งก็ไปทำเร็ว”
       ซีซีกดโทรศัพท์วางทันทีอย่างหงุดหงิด


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #22 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:29:24 PM »
ในซุปเปอร์มาร์เก็ต...นับดาวยังอยู่ในชุดเพชรา เข็นรถเข็นมากับวราพรรณ นับดาวยังเดินเดี้ยงอยู่นิดๆ
       “ซวยจริงๆเลยฉัน นึกว่าจะได้ค่าทำขวัญ ซักแสนสองแสน”
       วราพรรณยิ้มปลอบ
       “เอาน่า ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว ฟาดเคราะห์ไป”
       ซีซี เดินซื้อของในซุกเปอร์ เลี้ยวเข้ามาซองเดียวกันกับวราพรรณ และนับดาว
       “ใช่ดาราป่ะแก” นับดาวมองอย่างไม่แน่ใจ
       “ฉันว่าใช่นะ ซีซีไง”
       ซีซีทำท่าภูมิใจที่มีคนจำเธอได้
       “ซีซี คนไทยที่ไปเป็นดาราดังที่ญี่ปุ่นน่ะเหรอ”
       วราพรรณพยักหน้า
       “เออ...ตัวจริงสวยว่ะ”
       ซีซียิ่งภาคภูมิใจกว่าเก่า นับดาวถามอย่างสงสัย
       “แต่ตอนนี้ไม่เห็นมีงานเลยนะ เงียบไปพักใหญ่แล้วอ่ะ”
       “ตอนนี้ก็ต้องไอ ยูกิคนเดียวแหละเนอะ”
       “ฉันว่าคงตกอับจริงแหละ ไม่งั้นไม่กลับมาอยู่เมืองไทยหรอก”
       นับดาวพูดตรงๆ ซีซีจากที่ภูมิใจกลายเป็นหงุดหงิดทันที หันไปเหวี่ยง
       “นี่ พวกเธอสองคน จะซื้อมั้ย ถ้าไม่ซื้อก็ไปที่อื่น คนอื่นเค้าจะได้ซื้อบ้าง”
       สองคนตกใจ รีบเดินออกจากเชลฟ์ทันที แถมซุบซิบกันต่ออีก
       “เหวี่ยงว่ะแก”
       “แบบนี้ไง ถึงดังได้ไม่นาน”
       ซีซีได้ยินแล้วยิ่งหงุดหงิดใหญ่
       “คอยดูวันที่ฉันกลับมาทวงตำแหน่งจาก ไอ ยูกิ ก็แล้วกัน”
       พลังของความริษยาในใจของซีซี ที่มีต่อยูกินั้นมากมาย
       
       ยามาดะค่อยๆย่องเข้าไป ในห้องน้ำหญิงที่ปราศจากผู้คน เขาก้มมองผ่านช่องประตู เห็นขายูกิอยู่ในห้องน้ำห้องริมสุด เขาหยิบกระสอบข้าวสารที่เตรียมมา แล้วก็ลองเอาตัวเองลงไปอยู่ในกระสอบ ยามาดา ยิ้มกระหยิ่มใจว่ากระสอบใส่คนได้ เขาออกมาจากกระสอบ ย่องไปด้านหลังยูกิ ที่กำลังเติมปากอยู่หน้ากระจก ยามาดาจะเอากระสอบครอบยูกิ แต่แล้วก็มีสาวๆเข้ามาในห้องน้ำ เขาได้ยินเสียง เขารีบหลบเข้าไปซ่อนในห้องส้วมตามเดิม
       ขณะเดียวกันที่จุดรอรับผู้โดยสาร องอาจถือป้าย เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นว่ายูกิ ชูไว้เหนือหัว โดยมีเป็นไทยืนทำหน้าหล่ออยู่ข้างๆ ทั้งคู่ชะเง้อมองหายูกิกันไม่วางตา แล้วยูกิก็เดินออกมา เป็นช่วงเวลาที่สวยงามมากสำหรับเป็นไท ความขาวของเธอเปล่งรัศมี ความสวยของเธอดึงดูดทุกสายตา และเสน่ห์ของเธอทำให้ชายทุกคนต้องเหลียวตามอง เป็นไทกับองอาจมองยูกิตาค้าง
       ยูกิ เห็นป้ายชื่อของเธอ เธอยกมือขึ้นโบกทักทายอย่างเป็นกันเอง แล้วเดินรี่มาหา ทำเอาสองหนุ่มเคลิ้ม ตกในภวังค์เลยทีเดียว ยูกิเดินมาทักเป็นภาษาไทย ติดสำเนียงญี่ปุ่น
       “สวัสดีค่ะ”
       “โห พูดไทยได้ด้วยอ่ะ กันเองสุดๆ”
       องอาจยิ้มปลื้ม ทั้งคู่ยังมองยูกิตาเยิ้ม
       “เป็นอะไรกันค่ะ”
       ยูกิ เอามือไปโบกต่อหน้าองอาจ และเป็นไท ให้หลุดจากภวังค์ ทั้งคู่รู้สึกตัว
       “สวัสดีครับ ผมเป็นไทครับ เป็นคนดูแลงานนี้”
       “ผมองอาจ เป็นผู้ช่วยครับ”
       “เป็งทาย โองอ่ะ” ยูกิพูดตาม
       “เรียกไทเฉยๆก็ได้ครับ”
       องอาจพูดกับตัวเอง บ่นเป็นไท
       “แหมๆ ทำชื่อสั้น จะได้จำได้ก่อนละสิ” แล้วหันไปบอกยูกิ “เรียกว่าอาจก็ได้ อาจที่แปลว่า may be น่ะครับ” พูดแล้วก็แอบพึมพำกับตัวเอง “เป็นไงล่ะมีคำแปลให้ด้วย หึ หึ”
       ยูกิหัวเราะ
       “คุณไท กับ คุณอาจ”
       “ถูกครับถูก ผมเรียกคุณว่า ยูกิจัง ได้มั้ยครับ”
       เป็นไทขัด
       “เฮ้ย น่าเกลียดน่าคุณ เรายังไม่ได้สนิทกับเค้าซะหน่อย ใช่มั้ยครับ ยูกิจัง”
       องอาจมองค้อนเป็นไท ยูกิกับเป็นไทต่างยิ้มให้กัน
       

ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #23 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:30:10 PM »
       นับดาวอยู่ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ด้วยหน้าตาเพชราเหมือนเดิม แต่เสื้อเลอะน้ำแดง จากที่เป็นไทชน ยิ่งดูเพี้ยนไปใหญ่ ซีซีเดินเข้ามาสอบถามข้อมูล เธอจำนับดาวได้ว่าเคยเม้าท์เธอในซุปเปอร์มาร์เก็ต จึงเข้ามากวน เธอยืนตรงฝั่งขวา พูดกับหูข้างที่หนวกของนับดาว
       “นี่เธอ ที่บ้านแป้งเหลือเหรอ หรือใช้ขนตาทำเป็นราวตากผ้า แต่งหน้าซะขนาดนี้ สติดีรึเปล่าเนี่ย หรือกลัวใครจะจำได้”
       นับดาวไม่ได้ยินแต่คลับคล้ายคลับคลาซีซี
       “อุ๊ย..คุณ สอบถามข้อมูลได้เลยค่ะ”
       “ที่นี่มีสปามั้ยคะ”
       “ขออีกทีได้มั้ยคะ”
       “สปาน่ะค่ะ มีมั้ย”
       “บาจา? ไปแผนกรองเท้าเลยค่ะ รองเท้าเค้าดีนะคะ พื้นนี่นิ่มเชียว ใส่มาตั้งแต่ เป็นนักเรียน”
       ซีซีงง
       “สปา บาจาบ้าอะไรล่ะ”
       “ปะปา? ในนี้ไม่มีหรอกค่ะ แต่ถ้าอยากจะจ่ายค่าน้ำ เชิญที่เคาน์เตอร์เซอร์วิสทางด้านนี้ได้เลยค่ะ”
       “ฉันรู้ว่าปะปาไม่มี ไม่ได้โง่ ฉันถามสปา หูหนวกรึไง”
       “ทาทา?” นัลบดาวร้องด้วย เต้นด้วย “มาจาเร่ ดูม มาจาเร่ ดูม เพลงเพราะนะคะ มีรสนิยมในการเลือกเสพมาก เชิญแผนกซีดี ชั้น 3 เลยค่ะ”
       “โอ๊ย นี่มันอะไรกันเนี่ย ห้างนี้เค้ารับคนบ้ามาทำงานด้วยใช่มั้ยเนี่ย”
       ผู้จัดการแผนกเดินเข้ามาพอดี เขาเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น
       “มีอะไรกันครับ”
       ซีซีหันขวับไปเล่นงาน
       “นี่คุณ เป็นหัวหน้ารึเปล่าเนี่ย ปล่อยคนแบบนี้มาทำงานได้ไง ดูแต่งหน้าแต่งตัวซิ จะว่าฮาโลวีนก็ไม่ใช่ บ้าแน่ๆ”
       “ขอโทษด้วยครับ”
       ผู้จัดการหันไปมองนับดาวด้วยสีหน้าตำหนิ แค่แววตาของเขาก็โทษว่าทุกอย่างเป็นเพราะนับดาวคนเดียว นับดาวจ๋อยทันที
       
       เป็นไท ยูกิและองอาจ นั่งทานอาหารอยู่ในร้านหรู ทั้งคู่ปลื้มไอยูกิมาก ต่างพยายามแย่งกันเอาใจ
       “ยูกิจังพูดไทยเก่งจังเลยนะครับ” เป็นไทยชวนคุย
       “เรียนมาตั้งแต่เด็กค่ะ”
       “ผมชอบเพลงไทยที่ยูกิจังแต่งไว้เพลงสุดท้ายในอัลบั้มมากเลย”
       องอาจกัด...
       “แหม ทำเป็นเนียน ว่าติดตามผลงานเชียวนะครับคุณไท”
       “ว่าแต่คุณองอาจเถอะ ได้ข่าวว่ามีธุระไม่ใช่เหรอ ไม่รีบไปละครับ”
       เป็นไทไล่หน้าตาเฉย องอาจตาโต
       “ธุระอะไรก็ไม่สำคัญกับการได้มีโอกาส ได้ทานข้าวกับคุณยูกิจังอยู่แล้ว”


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #24 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:31:19 PM »
       เป็นไทกระซิบองอาจ
       “ไหนคุณบอกว่ายูกิ คุณจะไม่ยุ่ง ให้ผมจัดการไง”
       องอาจกระซิบตอบ
       “ก็ตอนก็คิดงั้น แต่พอได้เจอแล้ว ผมว่าคุณไทจัดการคนเดียวไม่ไหวแน่”
       เป็นไทเจ็บใจที่มีก้างขวางคอ
       “ไหนคุณไทว่าจะชวนคุณแพรวมากินข้าวด้วยกันไงครับ ไม่เห็นมาซักที”
       ยูกิงง
       “แพรว...ใครคะ”
       “ก็คุณแพรว แฟ...”
       เป็นไทแทรกทันที
       “เป็นหุ้นอีกคนนึงนะครับ แต่พอดีว่าเค้าไม่ว่างเลย คิวเต็มตลอด”
       องอาจมองค้อนเป็นไท
       “ผมว่าเรามาทานอาหารกันเถอะครับ” เป็นไทตักอาหารให้ “ลองทานต้มยำกุ้งนี่สิครับ อร่อยมาก รสชาติแบบไทยแท้ๆเลย”
       องอาจตักอาหารให้บ้าง
       “นี่ก็อร่อยครับ ผัดกระเพราะหมูสับ ดูเหมือนจะเป็นอาหารพื้นๆแต่จริงๆ รสเด็ด ก็เหมือนๆกับผมน่ะครับ ดูธรรมดา แต่ต้องลองชิมดู”
       ยูกิไม่เข้าใจความหมายองอาจ
       “คุณอาจ กินได้ด้วยเหรอ”
       “รสเด็ดเลยครับ”
       ยูกิพยักหน้ารับ หันไปบอกพนักงาน ชี้ไปที่องอาจ
       “เอาแบบนี้ที่นึง”
       องอาจกับยูกิหัวเราะร่วน แต่เป็นไทแอบหมั่นไส้ หาทางแก้เผ็ด
       “เฮ้ย...ลืมบอกคุณไปได้ไงองอาจ ว่าผมต้องการเอกสารด่วนของการประชุมพรุ่งนี้อ่ะ”
       “เดี๋ยวผมโทรให้เลขาจัดการให้”
       “ไม่ได้...เลขาเค้ายังไม่รู้รายละเอียดเรื่องตัวเลขเลยไม่ใช่เหรอ”
       องอาจนิ่ง เถียงไม่ออก เป็นไทรุก
       “เห็นทีคุณต้องกลับไปทำให้ผมแล้วล่ะ”
       องอาจกัดฟัน
       “ใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ผิด”
       เป็นไทหันไปบอกยูกิ
       “เดี๋ยวคุณองอาจ เค้าต้องกลับไปทำงานแล้วนะยูกิจัง”
       ยูกิโค้งให้
       “ขอบคุณมากนะคะ ที่มาทานข้าวด้วยกัน”
       องอาจยิ้มให้ยูกิ แต่มองเป็นไทอย่างเคืองๆ เป็นไทยิ้มแป้นที่ตัดก้างขวางคอไปได้
       
       ค่ำคืนนั้น...เป็นไทพายูกิมาเดินปากคลองตลาด ยูกิตื่นตาตื่นใจมาก
       “ถ้ายูกิจังอยากเห็นไทยๆ ผมก็คิดได้แค่นี้แหละครับ”
       “ฉันชอบค่ะ ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย ดอกไม้เต็มไปหมด”
       “คุณนี่ทำตัวเป็นคนต่างชาติจริงๆ ชื่นชมอะไรที่คนไทยเค้าไม่ชื่นชมกัน”
       “น่าตื่นเต้นออก ฉันว่าบรรยากาศมันมีสเน่ห์มากๆเลย” ยูกิหันไปเห็นดอกกุหลาบช่อโต “....สวยมาก”
       เป็นไทมองยูกิอย่างเอ็นดู ยูกิเดินไปตามทาง มองโน่นมองนี่เพลิน หันไปอีกที เป็นไทก็หายไปแล้ว เธอยูกิชะเง้อหาใหญ่ เดินกลับไปทางเก่าไปหาดูก็ไม่เห็น แต่แล้วก็มีดอกกุหลาบช่อยักษ์ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ยื่นมาให้ ยูกิหันไปมองคือเป็นไทนั่นเอง ยูกิรับดอกไม้แล้วยิ้ม
       “อะริงาโตะโกไซมัส”
       “ยินดีครับ”
       “คุณน่ารักมาก แต่ทำฉันตกใจแทบแย่ นึกว่าหลงทางซะแล้ว”
       “ดอกไม้แบบไทยๆ หวังว่าคุณคงจะชอบ มีหนังสือพิมพ์ให้อ่านด้วยนะ เผื่ออยากรู้ข่าวสารบ้านเมือง”
       ยูกิหัวเราะ แล้วคนเข็นรถเข็นก็เข็นชนยูกิกระเด็น เซถลาไปทางเป็นไท ที่รีบประคองไว้ ทั้งคู่สบตากันในระยะใกล้ แล้วต่างคนก็ต่างอาย ผละออกจากกัน
       “เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
       “ไม่เป็นไรค่ะ”
       “โดนรถชนแบบไทยๆ เรียกประกันไม่ได้นะแบบนี้”
       ทั้งคู่เดินต่อไป ต่างรู้สึกดีต่อกัน
       

ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #25 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:32:23 PM »
       เป็นไทกับไอยูกิ พากันไปยืนคุยกันบนสะพานพุทธ
       “คุณดีกับฉันจนฉันไม่รู้จะตอบแทนให้ยังไง นอกจากบอกว่าจะแสดงคอนเสิร์ตให้เต็มที่”
       “ผมขอบอกว่าแค่นั้นไม่พอ”
       ยูกิงง ไม่คิดว่าเป็นไทจะตอบแบบนี้
       “ไม่พอ”
       “ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้ มากกว่าการอ่านประวัติผ่านนิตยสารเจาะลึกชีวิตดารา”
       “ทำไม”
       “ผมจะได้คิดตีมของคอนเสิร์ตออกมาได้ถูกใจทั้งคุณแล้วก็ผู้ชมไง”
       “อ๋อ...แล้วไป”
       “ทำไม คุณคิดว่าผมจะขอจีบคุณเหรอ”
       ยูกิเขิน
       “ถ้าคุณทำแบบนั้น ฉันคงไปอยู่ด้านล่างแล้วตอนนี้”
       ยูกิมองจากสะพานลงไปแม่น้ำด้านล่าง
       “คุณใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว”
       “ฉันพูดจริงนะ ฉันไม่ชอบความรู้สึกสับสน ฉันไม่อยากต้องเลือกระหว่างอะไรกับอะไร”
       “ถ้าคุณเคยเป็นคนไม่ถูกเลือก คุณอาจจะชอบความรู้สึกสับสนนี้ขึ้นมาเลยก็ได้”
       
       ยูกิยิ้มรับคำพูดเป็นไท เหมือนเป็นการยอมรับกลายๆ


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #26 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:33:02 PM »
นับดาวคนที่เป็นผู้ไม่ถูกเลือกเสมอ เดินคอตกกลับมาบ้าน หน้าตาแบบเพชราที่ย่าแต่งให้ เธอล้างออกหมด รวมทั้งผมที่เธอก็ทำให้มันเป็นทรงยุ่งเหยิงทรงเดิม รจนาตั้งตารอหลานกลับบ้าน พอเห็นสภาพหลานเดินเข้ามาก็ตกใจ
       
       “ไหนบอกทำงานในห้าง ไหงกลับมาสภาพยิ่งกว่าไปเป็นตัวแทนต่อยมวยชิงแชมป์โลกซะอีก”
       นับดาวพยักหน้าเศร้าๆ
       “เป็นไงทำงานวันแรก เข้ากับเพื่อนได้มั้ย”
       “หนูไม่ได้ไปโรงเรียนแล้วนะย่า ยังถามแบบนี้อยู่อีก”
       “แล้วได้มั้ยล่ะ”
       นับดาวส่ายหน้า
       “กะแล้วเชียว เข้ากับใครเค้าก็ไม่ค่อยได้ ธรรมดาซะที่ไหน”
       “หนูน่ะธรรมดา คนอื่นสิที่แปลก”
       รจนามองสภาพหลาน
       “นี่เรายังกล้าเชื่อแบบนั้นอยู่อีกเหรอเนี่ย”
       นับดาวไม่สบอารมณ์
       “แล้วเป็นไง เจ้านายเค้าชอบเราทำงานมั้ย”
       “หึ หึ”
       “ไม่รู้ล่ะสิ เข้าหาเจ้านายบ้าง ย่าบอกกี่ครั้งแล้ว คนจะเจริญก้าวหน้าได้ มันไม่ได้อยู่ที่ผลงานอย่างเดียว มันต้องรู้จักปฏิสัมพันธ์ด้วย”
       “ไม่ต้องปฏิสัมพันธ์แล้วล่ะย่า เค้าไล่หนูออกแล้ว”
       นับดาวเดินเซ็งๆคอตกออกไป ย่าพยายามจะปลอบใจ
       “ย่าว่าแกไปเรียนต่อดีมั้ย ไปสอบ mba เอามั้ย ย่าส่งแกเรียนไหวนะ”
       ไม่มีเสียงตอบรับจากนับดาว เพราะเธอคิดถึงเรื่อราวในวัยเด็ก...
       
       ที่โรงเรียนประถม...เพื่อนๆกำลังแบ่งข้างเล่นกระโดดหนังยางกัน นับดาววิ่งมาขอเล่นด้วย
       “ขอเล่นด้วยคนสิ”
       เพื่อนไล่
       “ไปอยู่ข้างโน้นสิ”
       “ไม่เอา ก็ให้อยู่ข้างเธอสิ”
       “เราก็ไม่เอา”
       “เราเป็นตัวแถมก็ได้” นับดาวรีบบอก
       “เรามีไพลินเป็นตัวแถมที่เก่งกว่าเธอแล้ว”
       “เราก็มีตัวแถมแล้วเหมือนกัน”
       เพื่อนเถียงกันไปมา นับดาวงง
       “ทำไมมีตัวแถม 2 ข้างล่ะเลยล่ะ แปลว่ายังไม่มีตัวแถมน่ะสิ”
       เพื่อนหันมาตวาดแว๊ด
       “ก็บอกว่าไม่เอา ไม่เข้าใจรึไง”
       “มันหูหนวก มันไม่ได้ยินหรอก”
       นับดาวฟังอย่างเสียใจ
       
       ค่ำคืนนั้น...
       นับดาวล้มตัวเอาหน้าซุกหมอนในสภาพเยินๆแบบที่กลับมา เธอบ่นอะไรไปตามประสา
       “อะไรเอ่ย ไม่เข้าพวก” เธอยกมือขึ้นแล้ววางลง “นับดาวไง…ข้อใดต่อไปนี้ผิด” เธอยกมือขึ้นแล้ววางลง “นับดาวไง ข้อใดต่อไปนี้ถูกต้อง” เธอยกมือขึ้นแล้ววางลง “ถูกทุกข้อยกเว้นนับดาว”
       พอสิ้นเสียงนับดาว ทุกอย่างในห้องก็เงียบ เธอนิ่งไปซักพัก แล้วเธอก็ลุกพรวดขึ้นมาเหมือนคิดอะไรออก
       “เพราะตานั่นคนเดียวทำเราโดนไล่ออก ใช่เลย เหตุผลที่เราโดนไล่ออกเพราะตานั่นมันขับรถชนเรา ทำเราสกปรกมอมแมม เราเลยโดนไล่ออก จะมามัวซังกะตายไม่ได้นับดาว เธอจะต้องแก้แค้น...แก้แค้นให้สาสม หึ หึ ว่ะฮ่าๆๆๆ” นับดาวบอกตัวเองอย่างมุ่งมั่น
       

ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #27 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:33:46 PM »
ซีซีโทรศัพท์หายามาดะ อย่างกังวลเพราะเขาไม่รับสาย
       “ฮัลโหล ทำไมไม่ยอมรับโทรศัพท์เลยทั้งวัน”
       ทางด้านยามาดะยังอยู่ในห้องน้ำสนามบินสุวรรณภูมิ เขาแง้มดูนอกห้องส้วม ผู้หญิงเข้ามาเติมแป้งกันเป็นระยะ เขาออกไม่ได้ซักที
       “มันจะเติมแป้งกันไม่หยุดหย่อนเลยรึไง”
       บ่นแล้วก็รับโทรศัพท์ด้วยอย่างเซ็งๆ เพราะซีซีแว๊ดมา
       “ฉันหวังว่าที่แกหายไปไม่ส่งข่าวทั้งวัน คงมีข่าวดีมาแจ้งให้ทราบนะ”
       “เอ่อ...”
       “นังยูกิมันถูกจับไว้ที่เกาะแล้วใช่มั้ย”
       ยามาดะถอนใจเฮือก
       “ยัง มีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย”
       “ห๊า...ยัง แกพูดง่ายๆแค่เนี๊ยะ”
       “ใช่...แต่ไม่ต้องห่วง ภายในพรุ่งนี้ ไอ ยูกิไปอยู่ที่เกาะแน่”
       “ฉันจ้างแก ไม่ใช่ให้แกมาต่อรองว่าเป็นพรุ่งนี้หรือมะรืน วางแผนไว้วันนี้ ทำไมไม่ได้”
       “กับอีแค่วันเดียวมันจะอะไรนักหนา”
       “วันเดียวคือ 24 ชั่วโมง คือ 1,440 นาที คือ 86,400 วินาที ที่ฉันจะมีมันขวางทางอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก แกเข้าใจมั้ย ถ้าพรุ่งนี้มันยังรอดไปได้ ฉันก็จะไปจ้างคนอื่น”
       “ผมว่าคุณคิดเลขเร็วดีนะ”
       “ไอ้บ้า ไปจัดการงานให้เสร็จเลยไป”
       ซีซีวางโทรศัพท์กระแทกกระทั้น ยามาดะถอนหายใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำ
       
       ค่ำคืนนั้น...เมื่อกลับไปที่โรงแรมที่พัก ยามาดะหยิบรูปรวมนักเรียนสมัยม.ต้น ที่มียูกิอยู่ในนั้นด้วยขึ้นมาดู แล้วคิดไปถึงเรื่องราวในอดีต
       ที่โรงเรียนในญี่ปุ่น...ช่วงพักกลางวันในห้องเรียนไม่มีใคร ยูกิในชุดนักเรียนม.ต้นมานั่งที่โต๊ะ เธอเห็นจดหมายสีชมพู แปะรูปหัวใจอยู่ที่ใต้โต๊ะเธอ เธอหันมองหาไปทั้งห้องก็ไม่เห็นใคร เธอเปิดจดหมายอ่าน ยามาดะที่เอาจดหมายมาสอดไว้ แอบมองอยู่ที่ประตูจากนอกห้องเรียน เขาตื่นเต้น อมยิ้มกับการกระทำของตัวเอง
       ยามาดะพยายามสลัดความหลังอันฝังใจในอดีต ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะลุกขึ้นมาจัดแจงสารพัดอาวุธบนโต๊ะ ขณะที่เขาลุกจากที่นอน เพื่อมาเช็ดปืนพกอย่างทะนุถนอม พอเสร็จเขาก็หยิบมีดพก ถอดมันออกจากฝัก เช็กความคม พร้อมกับเอาผ้าเช็ดให้เงา
       “ถึงเวลาที่เราจะมารื้อฟื้นความหลังกันอีกครั้งแล้ว ยูกิ !”
       
       ในห้องออกกำลังกายของโรงแรมหรู ยูกิวิ่งอยู่บนลู่วิ่งตามลำพัง เธอหยุดวิ่งยืนกินน้ำเช็ดเหงื่อ ดูเซ็กซี่ในสายตาของยามาดะ ที่เดินเข้ามาทำทีว่าคุยโทรศัพท์ด้วยภาษาญี่ปุ่น
       “ผมอยู่เมืองไทย มาพักผ่อน อย่าโทรมาคุยตอนนี้ เรื่องธุรกิจผมจะคุยเมื่อผมกลับไปเท่านั้น”
       ยามาดะทำทีวางสาย แล้วถอนหายใจอย่างเบื่อๆ ยูกิที่ยืนอยู่ตรงนั้น เห็นคนญี่ปุ่นด้วยกันเธอเลยเอ่ยปากทักเป็นภาษาญี่ปุ่น
       “มาพักผ่อนเหรอคะ”
       ยามาดะทำเป็นตื่นเต้น
       “คุณก็คนญี่ปุ่นเหรอ ดีจัง ผมอยู่ที่นี่ไม่มีเพื่อนเลย”
       พนักงานโรงแรมเดินเอาน้ำเปล่ามาให้ ยามาดะรับน้ำแล้วหันไปขอบคุณด้วยภาษาไทย
       “ขอบคุณนะครับ”
       “พูดไทยได้ด้วยเหรอครับ” ยูกิพูดไทยด้วย
       “ผมเคยอยู่ที่เมืองไทยครับ”
       “ดีจัง ฉันชอบเมืองไทยมากเลยค่ะ”
       “ผมก็เหมือนกันครับ ว่าแต่คุณพูดภาษาไทยเก่งจัง”
       ยูกิยิ้มแทนคำตอบ
       “แล้วนี่คุณจะไปเที่ยวไหนเหรอครับ”
       “ยังไม่รู้เลยค่ะ รอคนมารับอยู่”
       “ถ้าอยากไปไหนแล้วไม่มีใครพาไป บอกผมนะครับ”
       “ขอบคุณค่ะ”
       ยูกิยิ้มรับอย่างจริงใจ ยามาดะยิ้มที่ทุกอย่าง กำลังดำลังดำเนินไปตามแผน


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #28 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:34:33 PM »

       ยามาดะกับยูกิขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกันสองคน ยามาดะยืนอยู่ด้านหลัง หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่เขาซุกไว้ในกระเป๋า จะโปะยาสลบยูกิ แต่ยูกิก็หันหน้ามาคุยด้วยก่อน เขาเลยต้องเอาผ้าซุกไว้ในกระเป๋าเหมือนเคย
       “ดีจังนะคะ เราอยู่ชั้นติดกันเลย”
       ยามาดะยิ้มตอบ
       “ดีครับ ขาดเหลืออะไรจะได้พึ่งพากันได้”
       ยูกิหันไปเห็นว่ามีอะไรติดที่ผมของยามาดะ
       “อุ๊ย...มีอะไรติดน่ะค่ะ”
       ยามาดะพยายามเอามือปัดๆ แต่ก็ไม่โดน ยูกิเลยเข้าไปใกล้ เขย่งตัวเพื่อหยิบออกให้ ยามาดะหัวใจเต้นแรงเพราะยูกิเข้ามาใกล้เขามาก เขาอึ้งทำอะไรไม่ถูก
       “ออกแล้วค่ะ...” ยูกิจ้องตายามาดะในระยะใกล้ “จริงๆฉันว่าฉันคุ้นหน้าคุณนะคะ”
       เสียงลิฟท์ปิ๊ง...เปิดออกพอดี ยูกิส่งยิ้มให้ยามาดะที่ยังอึ้งอยู่ แล้วเดินออกจากลิฟท์ไป พอยูกิเดินออกจากลิฟท์ไป ยามาดะถอนหายใจออกมาทันที เขาเอามือจับหัวใจที่เต้นระรัวของเขา
       
       วราพรรณขี่มอเตอร์ไซค์ใส่หมวกกันน็อก มาจอดที่บ้าน รจนาได้ยินเสียงรถเดินออกมาหาทันที
       “มาก็ดีแล้ว ย่ากลัวนับดาวมันจะเป็นบ้า”
       “มีเรื่องอะไรอีกเหรอย่า”
       “ก็มันโดนไล่ออกจากงานอีกแล้ว”
       “ไล่ออก เพิ่งไปทำได้วันเดียวเนี่ยนะ สงสัยเพราะการแต่งหน้าเพี้ยนๆของมันแน่เลย ก็บอกแล้วว่าให้ล้างออก เดี๋ยวคนเค้าจะหาว่าบ้า ก่อนจากบ้านทำไมย่าไม่เตือนมันมั่ง”
       “ย่าแต่งให้มันเอง”
       “อูย...” วราพรรณกลับลำทันที “แต่จะว่าไปมันมีสไตล์มาก ไม่ให้หาดูกันง่ายๆนะ ขนตาดกเป็นขนนกแบบเนี้ย”
       “พอเถอะ”
       “แหะ แหะ...เออ แล้วที่ย่าเรียกหนูมาเนี่ย มีอะไร”
       “ขี้เกียจ ไปดูเองละกัน”
       รจนาทำหน้าเซ็งจัด
       
       นับดาวใส่แว่นหนาเตอะ หัวกระเซิง นั่งอยู่บนเตียง หยิบนามบัตรที่เป็นไทให้ไว้มาดูเห็นชื่อ “เป็นไท” วางนามบัตรของเป็นไทไว้ข้างๆ กับตุ๊กตาเยินๆอีก 1 ตัว แล้วเธอก็บีบคอตุ๊กตา จินตนาการว่าคือเป็นไท
       “แก...ไอ้เป็นไท แกตาย แกอยู่ในกำมือฉันล่ะ หึหึ”
       รจนากับวราพรรณแอบดูอยู่หน้าห้อง
       “เป็นไง”
       รจนาหันมาถามวราพรรณ
       “หนัก”
       “ฝากนุ้ยดูๆมันหน่อยก็แล้วกัน ย่าละเป็นห่วง”
       “ได้จ้ะย่า ไม่ต้องห่วง”
       รจนาโล่งใจอีกเปราะหนึ่งที่วราพรรณมาถึง แต่เธอก็ยังมองหลานอย่างกังวลอยู่ดี


ออฟไลน์ วี

  • *
  • 3897
  • 1
  • นัยจัยน้อย
    • อีเมล์
Re: ฉันรักเธอนะ
« ตอบกลับ #29 เมื่อ: มีนาคม 03, 2012, 06:35:16 PM »
       นับดาวนั่งกินข้าวกับวราพรรณ กับข้าวบนโต๊ะเป็นกับข้าวพื้นๆ มีไม่กี่อย่าง นับดาวกินข้าวเหมือนคนอดอยาก กินไปคุยไป
       “นี่แกมาได้ไง แล้วย่าฉันไปไหน”
       “ย่าแกเค้าก็ไปเฝ้าร้านแล้วสิ”
       “เออ ลืมไป”
       วราพรรณมองเพื่อนนั่งกินอย่างงๆ
       “แล้วนี่แกไปหิวมาจากไหนเนี่ย ห๊ะ”
       “เมื่อวานเซ็งๆ เลยไม่ได้กินข้าว”
       “เรื่องงานใช่มั้ย”
       “นั่นก็เรื่องนึง”
       “แล้วเรื่องอื่นคือ ?”
       “แกจำได้ใช่มั้ย ไอ้คนที่ขับรถชนฉันน่ะ”
       “อืม ที่ชนแล้วหนี แล้วมันก็เคยด่าเธอกับย่าด้วย”
       “ใช่...เพราะมัน ทำให้ฉันโดนไล่ออก”
       “พูดเป็นเล่น”
       “แกมาก็ดีแล้ว ฉันน่ะคิดแผนทั้งคืนว่าจะล้างแค้นมันยังไงดี”
       “แล้วแกรู้เหรอ ว่าเค้าอยู่ไหน”
       นับดาวเอานามบัตรวางไว้บนโต๊ะ
       “นี่ไง สิ่งที่มันทิ้งไว้ให้ฉัน”
       “เอ๊า งี้ก็ดีดิ แกก็ไปเรียกค่าเสียหายซักสามสี่แสนเลย โทษฐานที่ทำให้แกโดน ไล่ออก”
       นับดาวตะลึงกับคำพูด
       “ป้าด...แกคิดได้ไง ฉันนั่งคิดวิธีมาทั้งคืนเลยนะเนี่ย”
       วราพรรณส่ายหน้าเอือมระอา นับดาวรีบบอก
       “งั้นฉันขอยืมรถแกหน่อยนะ”
       นับดาวคว้านามบัตร และกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของวราพรรณแล้ววิ่งออกไป ไม่ฟังใคร วราพรรณตกใจ
       “เฮ้ย แก...”
       
       นับดาววิ่งมาหน้าบ้านคร่อมมอเตอร์ไซค์ ใส่หมวกกันน็อกอันใหญ่ฉาบปรอท วรพรรณวิ่งตามมาติดๆ
       “เฮ้ย นับดาว แกอย่าล็อกคางนะเว้ย มันเสียอยู่”
       นับดาวเอาสายล็อกคางของหมวกกันน็อก ล็อกดังกรึ๊บทันทีที่วราพรรณพูดจบ แล้วเปิดกระจกพูด
       “ฉันรู้แล้วว่าต้องล็อก เพื่อความปลอดภัย ขอบใจนะเพื่อนที่เตือน”
       “ไม่ใช่เว้ย บอกว่าอย่า...”
       นับดาวสตาร์ทรถขับออกไป วราพรรณได้แต่มองอย่างอ่อนใจ