เป็นไทแอบหยิบถังสีกับแปรงทาสีที่วางสำรองของช่างมาอย่างเงียบๆ...นับดาวนั่งรอวราพรรณอย่างเซ็งๆเธอเปิดกระจกหมวกกันน็อคชะเง้อมองเพื่อน
แป๊บเดียวอะไรเนี่ย หัวฉันลีบหมดแล้วมั้งเนี่ย
ทันใดนั้นมีคนเอามือมาเคาะหมวกกันน็อคจากด้านหลัง นับดาวคิดว่าเป็นวราพรรณ รีบหันไป เป็นไทเอาแปรงทาสีที่จุ่มสีจนชุ่มละเลงหน้าเธอ ผ่านกระจกที่เปิดอยู่ของหมวกกันน็อค นับดาวตกใจหลับตาปี๋ นึกว่าวราพรรณแกล้ง
เฮ้ย...ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวเข้าตานะเว้ยแก
เป็นไทหัวเราะ
เป็นไงล่ะไอ้เด็กแว๊น ทีนี้แกเข้าใจรึยังว่าเวลาแกล้งคนอื่นแล้วเขารู้สึกยังไง
นับดาวถอดหมวกกันน็อคออก แต่สีเลอะหน้าเธอจนจำเขาไม่ได้
แกเป็นใครน่ะ มาทำฉันแบบนี้ทำไม
นี่เห็นว่าเป็นผู้หญิงหรอกนะ ไม่งั้นผมบ้องหูเหมือนที่คุณทำกับผมไปแล้ว
นับดาวได้ยินเป็นไทพูด ก็ปาดสีออกจากตา หรี่ตามอง
นี่คุณเองเหรอ
ใช่...ผมเอง คิดว่าเป็นใครล่ะ สร้างศัตรูไว้เยอะน่ะสิ
นับดาวอยากจะร้องไห้
คุณไม่รู้หรอกว่าคุณทำอะไรลงไป
รู้สิ...เพราะผมตั้งใจ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำกับที่คุณทำกับผม เป็นไทเอาสีป้ายตามชุด ตามแขนนับดาวอีก นี่ นี่...สมน้ำหน้า
นับดาวทรุดลงไปนั่ง
สีพลาสติกล้างยากหน่อยนะ คงต้องใช้เวลาอีกหลายวัน ถือว่าหายกันก็แล้วกัน
เป็นไทเดินเฉิบๆออกไป ปล่อยให้นับดาวนั่งเปื้อนสีทั้งหน้า ทั้งตัว ทั้งชุด นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น...เป็นไทเดินยิ้มมีความสุขกลับห้อง
ได้แก้แค้นปุ๊บ รู้สึกว่าตัวเองหายเป็นปกติทันทีเลย หึ หึ หึ
เขาเดินยิ้มควงกุญแจรถ มีความสุข
วราพรรณเดินมายังรถตัวเองที่จอดอยู่ที่ลานจอด
เสร็จละ ไปเหอะ วราพรรณเห็นนับดาวกอดเข่าเอาหน้าฟุบร้องไห้อยู่ก็ตกใจ เฮ้ย เป็นไร
นับดาวหันหน้ามาหาหน้าเปื้อนสี ร้องไห้จ๊าก วราพรรณถอนใจ
บอกแล้วไงว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆ สภาพนี้ถ้าไปหาเจ้านายฉัน เขาคงไล่แกไปก่อสร้างมากกว่าเป็นดารา
นับดาวสะอื้น
ไอ้นั่นมันทำฉัน ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว
วราพรรณคิดๆประมวลผล
ถ้าให้ฉันเดา ช่างทาสีมันข่มขืนแกใช่มั้ย
ไม่ใช่...ไอ้คนนั้นที่มันขับรถชนฉัน
ตกลงคนนั้นมันข่มขืนแก
ไม่ใช่ มันแกล้งฉัน มันเอาซุปเปอร์สตาร์ไปจากฉันแล้ว
ไม่เป็นไรเว้ย เอาไว้นัดใหม่วันหลังก็ได้
ก็แกบอกเองว่าเจ้านายแกหาคิวพบยาก แถมถ้านัดไม่เป็นนัดจะเสียเครดิตไง
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฉันพยายามใหม่ ไม่ต้องร้องไห้นะเว้ย
วราพรรณได้แต่ปลอบเพื่อน นับดาวร้องไห้เสียใจเหมือนเด็กๆ
เย็นนั้น นับดาวหน้าเปื้อนสีที่ยังล้างออกไม่หมด นั่งเซ็งๆอยู่บนโต๊ะกินข้าว รจนากลับมาบ้าน ซื้อของทำกับข้าวมาเต็มไปหมด
ว่าไงล่ะแม่ดารา แล้วนั่นหน้าไปโดนอะไรมา เขาให้เล่นไอ้มดแดงรึไง
นับดาวหน้าหงิกงอ
ยังไม่ได้เป็น
เห็นหน้าก็รู้แล้ว
แต่มันไม่ใช่เพราะหนูหรอกนะย่า
จะเพราะใคร เราก็ยังไม่ได้เป็นอยู่ดี
แต่หนูจะต้องเป็นให้ได้ในวันนึงล่ะ
ไม่คิดว่ากำลังฝันเกินตัวไปเหรอเรา ดูเราซิ งานยังไม่มีทำเลย เงินนี่ไม่ต้องพูดถึง ถ้าย่าตายไปจะทำยังไง ทำอะไรที่มันใกล้ตัวก่อนดีมั้ยลูกเอ้ย
หนูเลิกฝันไม่ได้หรอกย่า ความฝันมันคือชีวิตหนู
งั้นก็แวะมาอยู่กับความจริงบ้างก็ดีนะ...ที่ย่าพูดเนี่ย เพราะเป็นห่วงนะ อยากให้เราดูแลตัวเองได้ ย่าจะได้ตายตาหลับ
ย่าน่ะ เอาเรื่องตายมาดับฝันหนูตลอดเลย หนูสัญญาว่าจะหางาน แต่ย่าก็ต้องสัญญาว่าจะไม่บอกให้หนูหยุดฝันเหมือนกัน
รจนาถอนหายใจกับพฤติกรรมของหลานสาว ก่อนจะเดินออกไป นับดาวหันไปเห็นพริกแห้งที่ย่าซื้อมาในถุง เธอมองมันอย่างคั่งแค้น
สังวรณ์ร้องคาราโอเกะเพลงเกาหลีอยู่อย่างเมามันทั้งร้องทั้งเต้น ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น สังวรณ์เสียอารมณ์ที่มีคนขัดจังหวะ ปิดเพลงแล้วมานั่งที่โต๊ะ ทำเสียงเข้ม
เข้ามา
วราพรรณเปิดประตูเข้ามา
อ้าว...คุณนั่นเอง สังวรณ์มองๆ ไหนบอกจะพาเพื่อนที่หน้าเหมือน ไอ ยูกิมาไง
คือเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ
ดีจัง อยากเป็นดาราแต่เบี้ยวคนจะให้โอกาสซะงั้น คงจะดังหรอกนะแบบนี้
มีอุบัติเหตุจริงๆค่ะ
ผมไม่สนหรอก ใครจะเป็นจะตาย แล้วนี่ไม่ได้พาเพื่อนมาแล้วมาทำไม
คือฉันมีสิ่งที่คิดว่าคุณซังวอนน่าจะสนใจมาให้ดูน่ะค่ะ
สิ่งที่ผมน่าจะสนใจเหรอ คุณคงไม่ทำผมผิดหวัง 2 ครั้งติดกันหรอกนะ ผมเกลียดความผิดหวังเป็นที่สุด
สังวรณ์มองวราพรรณอย่างกดดัน