ฉันรักเธอนะ

[วี]

เป็นไทพาองอาจมากินข้าว องอาจหิวกินใหญ่ แล้วก็นึกได้
       “เออ แล้วเรื่องที่จะเป็นความลับระหว่างเรา คืออะไรกันครับ”
       “คืองี้นะ คือยูกิจังหายตัวไป”
       “โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร” องอาจกินช้าวต่อแล้วก็คิดได้ว่าเรื่องใหญ่ อาหารพุ่งออกจากปาก “ยูกิจังหายไป ตั้งแต่เมื่อไหร่”
       “เมื่อกลางวันนี้ ตอนเช้าผมยังคุยโทรศัพท์กับเธอนัดกันอยู่เลย แต่พอไปถึงโรงแรมเธอก็หายไป แต่ของในห้องยังอยู่”
       “แค่ออกไปเที่ยวไหนละมั้ง”
       “ผมก็คิดงั้น แต่รออยู่จนเย็นก็ไม่มีวี่แววจะกลับมา โทรไปก็ปิดมือถือ”
       “แล้วนี่แจ้งตำรวจไว้รึยังครับ”
       “นี่...ผมบอกคุณแล้วไง ว่าเรื่องนี้เราจะรู้กันแค่สองคน”
       “รู้กันสองคนแล้วไงครับ สืบทอดเป็นมรดกต้นตระกูลส่งต่อไปถึงรุ่นลูกรุ่นหลานเหรอ ปู่เขียนพินัยกรรมว่ามีคนหายตัวไป รู้กันแค่สองคนนะ...จะบ้าเหรอครับ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ คนหายตัวไปทั้งคนนะครับ จะบ้าซุบซิบ ยุกยิกกันแค่สองคนได้ไง”
       “คุณอยากให้เป็นข่าวหน้าหนึ่งรึไง มันจะไม่ใช่ข่าวใหญ่แค่ประเทศเราประเทศเดียวนะ”
       “รู้เยอะๆสิดี จะได้ช่วยกันตามหา”
       “แล้วไม่คิดถึงคอนเสิร์ตที่จะต้องล่ม ภาพลักษณ์บริษัทเราถึงการดูแลศิลปินที่ไม่เป็นมืออาชีพ คุณไม่แคร์สิ่งที่เราสร้างกันมากว่าจะมีวันนี้เลยรึไง”
       องอาจคิดตาม
       “แล้วคุณไทจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”
       “เราสองคนต้องตามหาไอยูกิให้เจอ”
       องอาจหัวเราะประชด
       “ตลกละ คนมีอยู่สองคน จังหวัดมี 76 จังหวัด เราจะรู้ได้ไงว่ายูกิจะอุตริไปเที่ยวกาฬสินธุ์ หรือ อำเภอหนองไทรงามที่ไหนรึเปล่า เราจะไปตามเจอได้ยังไง หรือจะบินกลับประเทศไปรึเปล่าก็ไม่รู้”
       “มันคือความหวังไง หวังว่าพรุ่งนี้หรือมะรืนเขาจะกลับ เราก็ทำได้แค่นั้น”
       “แล้วนี่รู้รึเปล่าที่เขาหนีหายไปเพราะอะไร”
       “ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะข่าวที่ลงก็ได้มั้ง”
       “งั้นก็หนีไปเพราะคุณไท”
       “เออ รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ”
       “แล้วเราจะทำยังไงต่อไป”
       “เดี๋ยวคุณไปเฝ้าที่โรงแรม อย่ามีพิรุธ อย่าให้ใครสงสัยเด็ดขาด ส่วนผมจะไปตามที่ต่างๆที่ผมเคยพายูกิไป”
       “สองคน”
       เป็นไทพยักหน้ารับ องอาจถอนหายใจยาว
       
       ค่ำนั้น ยามาดะพายูกิมาที่รีสอร์ทริมทะเล เขาอุ้มยูกิออกมาจากกระเป๋าค่อยๆวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมจ้องมองดูใบหน้าของเธอยามหลับช่างไร้เดียงสา ยามาดะจับปอยผมของเธอที่ลงมาปรกหน้าขึ้นไปอย่างเอ็นดู
       “คุณบังคับผมให้ทำแบบนี้เองนะ”
       ยามาดะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก...เขาเดินครุ่นคิดเรื่องต่างๆไปที่ริมทะเล ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกหรือผิดกันแน่ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เขากดรับสาย
       “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธออยู่ที่เกาะ”
       
       ยามาดะวางสายอย่างไม่สนใจฟังคู่สนทนา เขาเดินครุ่นคิดต่อไป

[วี]

ค่ำนั้น...เป็นไทเปิดประตูคอนโดห้องตัวเองเข้าไปมืดๆ เหนื่อยใจที่ยูกิหายไป เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ แล้วก็ต้องสะดุ้ง เพราะเมื่อไฟเปิด ก็เห็นแพรวไพลินนั่งรอเขาอยู่หน้าเครียด
       
       “เฮ้ย...แพรว เข้ามาได้ยังไงเนี่ย”
       “คิดว่าแค่กุญแจห้องพี่ไท แพรวจะไม่มีเหรอ”
       “พี่ว่า พี่ไปหาซื้ออะไรกินข้างล่างก่อนดีกว่า”
       แพรวไพลินจ้องหน้าพูดเสียงเข้ม
       “แพรวยังไม่อนุญาตให้ไป”
       “ดูท่าทางจะอารมณ์ไม่ดีนะ”
       “วันนี้พาไอ ยูกิไปไหนมา ทำไมกลับเอาซะป่านนี้”
       “ไม่ได้เจอกันเลย”
       “อย่ามาโกหก”
       “สาบานจริงๆ ไม่ได้เจอกันเลยทั้งวัน ไม่เชื่อถามองอาจได้เลย”
       เป็นไทยบอกเซ็งๆ
       
       องอาจเปิดประตูห้องของยูกิเข้าไป ในห้องเงียบๆ องอาจเรียกหายูกิในห้อง
       “ยูกิ...ยูกิจัง กลับมารึยัง” องอาจเดินหาไปทั่วห้อง “ยูกิ ผมองอาจเองนะ ยูกิ”
       องอาจตามหาทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของยูกิ จึงเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเงาสะท้อนตัวเอง
       “เฮ้ย...โธ่ นึกว่าใคร...เห็นหน้าแกทีไรตกใจทุกที”
       องอาจส่ายหัวกับตัวเอง
       “แล้วนี่ให้มาเฝ้าที่ห้องเขาแบบนี้ มันจะต้องเฝ้าไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย จะกลับมารึเปล่าเหอะ”
       องอาจระอาใจ
       
       แพรวไพลินยังคงคาดคั้นเป็นไท อย่างไม่เชื่อใจ
       “จะไม่เจอได้ไง ก็เมื่อเช้าที่หนีแพรวไป ก็ไปหายูกิไม่ใช่เหรอ”
       “แพรว พี่บอกแล้วว่าพี่ไปทำงาน แล้ววันนี้ก็วุ่นๆทั้งวัน พี่ยังไม่ได้พักเลย แพรวอย่าเพิ่งมาคาดคั้นอะไรตอนนี้ได้มั้ย พี่เหนื่อย”
       “ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เหนื่อยก็ส่วนเหนื่อย ตกลงชอบไอ ยูกิมั้ย”
       “พี่ทำตามหน้าที่ทั้งนั้น”
       “แล้วข่าวล่ะ”
       “ข่าวก็คือข่าว ใครอยากจะเห็น อยากจะเชื่อยังไงก็เชื่อไป พี่ไม่อธิบายหรอกเรื่องพวกนี้น่ะ ไร้สาระ”
       “ก็ได้แพรวจะเชื่อพี่ไทว่าไม่มีอะไร แต่ถ้าแพรวรู้ระแคะระคายอะไร แพรวจะเอ...”
       เป็นไทสวนทันที
       “เอาเงิน 20 ล้านคืน พี่รู้แล้ว แพรวพูดมาเป็นร้อยครั้งแล้ว”
       “พี่ไท...แพรวถามจริงๆเหอะ ยังรักแพรวอยู่รึเปล่า”
       เป็นไทไม่ตอบ เดินเข้าห้องไปวางสัมภาระ
       “แค่ตอบว่ารักหรือไม่รัก มันยากนักเหรอพี่ไท”
       เป็นไทท่าทางเบื่อๆ
       “ไม่ยาก แพรวอยากจะฟังมันตอนนี้จริงๆมั้ยล่ะ”
       แพรวไพลินกลัวคำตอบ
       “ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไทไม่ต้องตอบก็ได้ แพรวถามไปอย่างงั้นแหละ”
       “แต่ตอนนี้พี่อยากตอบ พี่น่ะมะ...”
       แพรวไพลินรีบเอามืออุดหู ทำเสียงกลบ
       “ลา ลา ลา ลา ลา ลา”
       เป็นไทมองเอือมๆ แพรวไพลินรีบตัดบท
       “แพรวกลับก่อนดีกว่า แพรวรู้ว่าพี่ไทเหนื่อย”
       เธอรีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากห้องทันที เป็นไทได้แต่ถอนหายใจล้มตัวลงบนโซฟา
       “ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริง...ยูกิ คุณก็เหมือนกัน ถึงคุณจะโกรธผม ก็ไม่ควรหนีหายไปแบบนี้”
       เป็นไทบ่นอย่างเครียดจัด
       

[วี]

สายๆของวันใหม่ ยูกิเริ่มรู้สึกตัว เธอตื่นมามึนๆเบลอๆกับยาที่เธอกินเข้าไป ยูกิมองไปรอบด้านรู้สึกไม่คุ้นตาเลย ขณะเดียวกันนั้น ยามาดะเดินถือข้าวต้มอุ่นๆเข้ามาในห้อง ยูกิยังมองเห็นเขาเบลอๆ
       “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
       ยามาดะพอเห็นว่ายูกิฟื้นแล้ว เขาก็ทำเข้มทันที
       “ตื่นแล้วรึไง กว่าจะตื่นได้นะ”
       “คุณเป็นใคร”
       “ยังจำฉันไม่ได้อีกเหรอ”
       สายตายูกิค่อยๆปรับจนเห็นหน้ายามาดะชัด
       “คุณที่ฟิตเนสนั่นเอง”
       “ไง...คราวนี้จำได้แล้วเหรอ ไหนบอกว่าจำฉันไม่ได้ไง”
       ยูกิงงที่ยามาดะพูด
       “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
       ยูกิพยายามนึกๆแล้วเธอก็นึกได้ว่าเธอหัวแล้วล้มลงบนทางเดิน แล้วเธอยังนึกได้อีกว่ามีนัดกับเป็นไท
       “เป็นไท”
       ยามาดะไม่พอใจ
       “รู้สึกตัวก็พูดถึงชื่อผู้ชายคนอื่นเลยนะ”
       “ฉันนัดเขาไว้ ฉันต้องโทรบอกเขา” ยูกิหาโทรศัพท์ตามกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองไม่มี “โทรศัพท์ฉันไปไหนล่ะ”
       ทันใดนั้น ซีซีก็เดินเข้ามาชูโทรศัพท์ยูกิให้ดู
       “หานี่อยู่เหรอ”
       “ซีซี”
       “ยังจำฉันได้ด้วยเหรอ นึกว่าดังจนจำใครไม่ได้แล้วซะอีก”
       ซีซีเขวี้ยงโทรศัพท์ของยูกิไปชนผนังแตกกระจาย ยูกิตกใจ ซีซีมองด้วยแววตาไม่เป็นมิตร ยูกิยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราว
       “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ทำไมต้องทำแบบนี้ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
       “ถามเป็นชุดเลยนะ...จะตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ เล่าย่อๆละกันนะ เรื่องของเรื่องก็คือว่าฉันทำงานของฉันอยู่ดีๆ ก็มีคนมาแย่งงานฉันไป จากแย่งไปแค่งานเดียว ก็กลายเป็นสองงาน สามงาน จนทั้งหมด แล้วมันก็แย่งตำแหน่งซุปเปอร์สตาร์ฉันไปด้วย คนว่างงานอย่างฉันก็เลยไม่มีอะไรทำ อยากหาอะไรทำสนุกๆด้วยการ ลองจับตัวซุปเปอร์สตาร์มาขังไว้เล่นๆ ก็แค่นั้นเอง”
       ยูกิตกใจ
       “นี่ตกลงว่าฉันถูกจับตัวมาเหรอ”
       “ดีนี่ เริ่มฉลาดแล้ว”
       ซีซีเดินเฉียดไป ยูกิหลบอย่างหวาดๆ มือไปโดนแจกันหล่นเสียงดัง
       

[วี]

       องอาจหลับอยู่บนโซฟา สะดุ้งตื่นเพราะมีเสียงแปลกๆดังในห้องยูกิ เขาเหล่ซ้าย แลขวาก็ไม่เห็นใคร
       “ยูกิกลับมาแล้วรึเปล่า...ยูกิ”
       ห้องทั้งห้องยังเงียบและมืด เพราะไม่ได้เปิดม่านรับแสง เขาพยายามเดินหาต้นตอของเสียง เสียงคล้ายๆเสียงทุบประตูแต่มันดังมาจากตู้ องอาจค่อยๆเดินไปเปิดตู้อย่างกลัวๆ
       “ยูกิ...ไม่ได้อยู่ในตู้ใช่มั้ย”
       เงียบ ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา
       “หรือว่า...โดนฆ่าหั่นศพแล้วยัดไว้ในนี้”
       เขายิ่งกลัว รวบรวมความกล้าจะเปิดตู้ องอาจกัดเล็บตัวเอง ไม่กล้าเปิด เดินวนไปมา
       
       ยูกิพยามอธิบายกับซีซี
       “แต่ฉันไม่เคยแย่งงานเธอนะ”
       “เริ่มกลับมาโง่อีกละ เธอพูดอย่างงี้คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ เธอรู้ไว้เลยนะ ว่าที่ฉันต้องตกอับทุกวันนี้ ก็เพราะเธอนั่นแหละ”
       “แต่มันไม่เกี่ยวกับฉัน”
       “ฉันชักเบื่อจะฟังเธอพูดแล้วล่ะ” ซีซีหันไปหายามาดะ “ทำดีมาก ขังมันไว้ให้ลืมเลย อยากจะทำอะไรมัน ก็ทำ ฉันไม่ห้าม” ซีซี ยื่นเงินปึกใหญ่ให้ “นี่เงินงวดแรกของแก”
       ยามาดะรับเงินไป ซีซีหันมาพูดกับยูกิ
       “ขอให้สนุกกับการตกนรกทั้งเป็นนะ”
       ซีซีเดินออกไป ยูกิพยายามจะวิ่งตามไป ยามาดะฉุดแขนเธอไว้ ผลักไปไว้บนเตียงเหมือนเก่า
       “อย่าคิดจะหนี ไม่งั้นได้เจ็บตัวกว่านี้แน่”
       “ฉันไม่เคยทำอะไรซีซีจริงๆนะ ฉันไม่เคยทำอะไรคุณด้วย”
       ยามาดะเหยียดยิ้ม
       “หึ...โกหกหน้าด้านๆ คุณทำให้ผมต้องทำในสิ่งที่เสียศักดิ์ศรีของยากูซ่า”
       ยามาดะนึกภาพตอนที่ตัวเอง ต้องแต่งหญิงหนีออกมาจากห้าง อย่างรับไม่ได้จริงๆ
       “ยังบอกว่าไม่ได้ทำอะไรอีกเหรอ”
       “ฉันเคยเจอคุณแค่ที่ฟิตเนสครั้งเดียว ฉันจะไปทำอะไรคุณได้”
       “อย่ามาโกหก” ยามาดะเลื่อนชามข้าวต้มให้ยูกิอย่างโมโห “กินซะ จะได้หุบปากน่ารำคาญ”
       “แต่ฉันไม่เคยทำอะไรใคร”
       ยามาดะไม่สนใจฟัง เดินออกไปนอกห้องล็อคประตู ยูกิพยายามจะเขย่าประตูแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกเลย เธอได้แต่ตะโกนอยู่หน้าประตู
       “ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ปล่อยฉันไปเถอะ ปล่อยฉันไป”
       ไม่มีเสียงตอบรับมาจากอีกด้านของประตู ยูกิได้แต่ร้องไห้
       

       องอาจ พยายามกดโทรศัพท์มือถือแล้วถือหูรออย่างหงุดหงิด
       “โอ่ย..โทรหาใครก็ไม่ติด”
       เขามองดูตู้ เสียงยังดังก่อกแก่แก่กอยู่
       “เอาวะ เป็นไงเป็นกัน...ศพก็ศพสิวะ...ยูกิ อย่าเป็นเธอก็แล้วกัน อย่าตายนะ”
       องอาจ ลุ้นระทึก เสียงก่อกๆแก่กๆยังดังออกมาจากในตู้ แต่ยังไม่ทันได้เปิด แม่บ้านก็เปิดประตูผลั่วเข้ามาในห้อง
       “ทำความสะอาดค่ะ”
       องอาจสะดุ้งสุดตัว แทบช็อค แต่พอเห็นเป็นแม่บ้านก็ค่อยโล่งอก
       “แหม เวลามีเยอะ จะต้องมาทำเอาตอนนี้ด้วยนะ ถ้าผมช็อคตายขึ้นมาจะทำไงเนี่ย”
       แม่บ้านมององอาจงงๆ องอาจรีบยิ้มให้
       “เออ...ไม่มีอะไรหรอก ก็ทำความสะอาดไปละกัน” องอาจหันไปมองตู้อย่างร้อนรน “แต่ถ้าเจออะไร จำไว้ว่าผมไม่ได้ทำ ผมไม่เคยฆ่าใคร”
       องอาจรีบวิ่งออกไป แม่บ้านมององอาจงงๆ เธอเปิดตู้ที่องอาจกลัวเพื่อเช็คความเรียบร้อยไม่เห็นอะไรในตู้ นอกจากไม้แขวนเสื้อที่แกว่งไปตีผนังตู้เป็นจังหวะเสียงดังก่อกแก่ก
       “ไม่เห็นมีอะไรเลย เพี้ยน”
       

[วี]

นับดาวเดินเข้ามาที่โต๊ะกินข้าว เธอเห็นรจนานั่งกินข้าวอยู่ไอค่อกแค่กเสียงแหบพร่า
       “ยังไม่ได้ไปสมัครงานที่ไหนใช่มั้ย”
       “ยังเลยย่า หนูว่าจะไปหาวันนี้แหละ”
       “งั้นก็ดี ไปเฝ้าร้านแทนย่าหน่อยสิ” รจนาไอ “รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
       “ได้จ้ะ แล้วนี่ย่าไปหาหมอมารึยังเนี่ย”
       “เจ็บคอแค่นิดหน่อย กินยาเดี๋ยวก็หาย”
       “ตามใจละกัน แต่ถ้าไม่ไหวเมื่อไหร่ก็บอกหนูนะ”
       เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น รจนาเดินไปรับเสียงแหบแห้ง
       “สวัสดีค่ะ...รจนาพูดอยู่ค่ะ...จ้างร้องเพลงเหรอ”
       รจนากวักมือเรียก นับดาววิ่งถือสมุดไปจดวันเวลาของงานจ้างข้างๆย่า
       “เดี๋ยวแป๊บนึงนะ ขอเช็คสมุดคิวก่อน...วันไหนนะ...สิบเก้าเหรอ สิบเก้านี่...แหม...” รจนาทำเป็นคิด “...ว่างค่ะ...ยี่สิบก็ว่างค่ะ...ยี่สิบเอ็ด เหมือนจะไม่ว่าง แต่ว่างยาวถึงสิ้นเดือนเลยค่ะ จะเอาวันไหนก็เลือกมาได้เลยค่ะ...ไหวสิคะ ร้องไหวค่ะ เสียงที่แหบนี่เพราะเพิ่งตื่นนอน...จะให้ร้องให้ฟังด้วย...”
       รจนาหันมองหลานสาว นับดาวกระแอมปลอมเสียงเป็นย่าแล้วร้อง
       “เสียงรถด่วนขบวนสุดท้าย แว่วดังฟังแล้วใจหาย หัวใจน้องนี้แทบขาด...”
       รจนาหันไปพูดโทรศัพท์เสียงแหบ
       “เป็นไงคะ...นี่แค่ท่อนขึ้นนะคะเนี่ยยังจับใจขนาดนี้ ถ้าอยากฟังท่อนฮุกต้องขออุบไว้ก่อน ไว้ฟังวันจริงเลยดีกว่าค่ะ...ตกลงนะคะ ขอบคุณค่ะ”
       รจนาวางโทรศัพท์ หันมาชมหลานสาว
       “ร้องได้ดีมาก สมกับที่ย่าสอน”
       “แล้วนี่ย่าไปรับงานเขา ย่าจะร้องไหวเหรอ ไม่สบายแบบนี้”
       “ไหวสิ ถ้าไม่ไหวก็ไปฉีดยา ฉีดปุ๊บเสียงมาปั๊บ เทคโนโลยีเขาก้าวไปถึงไหนแล้วรู้ซะบ้าง”
       “ตามใจ หนูก็แค่เป็นห่วงย่าเท่านั้นแหละ”
       “ห่วงตัวเองซะก่อนเถอะเราน่ะ งานการก็ไม่มีทำ ยังแบมือขอเงินย่าอยู่เลย คอยดูเถ๊อะ ถ้าย่าเป็นอะไรขึ้นไปจริงๆละก็...”
       “ย่า...หนูบอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องอะไรแบบนี้ ไม่เอาแล้ว ไม่คุยกับย่าแล้ว”
       นับดาวเดินงอนออกไปจากบ้าน รจนามองตามอย่างห่วงๆ
       
       เป็นไทอยู่ในห้องทำงาน คุยโทรศัพท์กับต้นสังกัดของไอยูกิ หน้าเครียด
       “ผมทราบครับ แต่ข่าวมันไม่มีอะไรเลย คนไทยขี้ลืมครับ ปล่อยไปข่าวก็เงียบไปเอง...ครับ เข้าใจครับ...ห๊ะ ให้แถลงข่าวพรุ่งนี้เลยเหรอ มันไม่กะทันหันไปเหรอครับ อย่างน้อยก็น่าจะให้ผมเตรียมตัวซักสองสามวัน...ครับ ได้ครับ ผมจะพยายาม”
       เป็นไทวางสาย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ องอาจเดินเข้ามาหา
       “เป็นไง ยูกิกลับมาที่ห้องรึยัง”
       องอาจส่ายหน้า มองซ้ายมองขวา ไม่มีใคร
       “นี่คุณไท คุณแน่ใจได้ไงว่ายูกิยังมีชีวิตอยู่”
       “ไอ้บ้า คิดอะไรของคุณน่ะ”
       “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ อยู่ๆเธอก็หายตัวไป ติดต่อไม่ได้ ไม่มีวี่แววอะไรเลย”
       “ยูกิต้องไม่เป็นอะไร เพราะถ้าเธอตาย พวกเราเนี่ยแหละจะตายทั้งเป็น เพราะผมเพิ่งคุยกับต้นสังกัดเมื่อกี้ เขาจะให้เราเลื่อนแถลงข่าวคอนเสิร์ตมาเป็นพรุ่งนี้ แล้วให้แถลงถึงข่าวที่เกิดขึ้นไปพร้อมกันเลย”
       องอาจชะงักอึ้ง
       “โอ้ว มายก็อด แล้วเราจะเตรียมงานกันทันได้ยังไง”
       “เอาว่าเราจะไปหายูกิที่ไหนก่อนดีกว่า”
       “คราวนี้ได้ตายของจริงแน่”
       เป็นไทถอนหายใจ
       “เอาเป็นว่าวันนี้คุณเตรียมงานสำหรับพรุ่งนี้ให้พร้อมละกัน ส่วนผมจะไปตามหายูกิเอง”
       “นี่ตกลงเราจะทำยังงี้กันจริงๆใช่มั้ย ไม่แจ้งตำรวจหรือทำอะไรซักอย่างที่มันแน่นอนกว่านี้จริงๆเหรอ”
       “เอาน่า ถึงยังไงพรุ่งนี้ผมก็เป็นคนรับหน้าอยู่แล้ว คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอก ดูแลงานส่วนของคุณไปก็แล้วกัน”
       องอาจถอนใจ
       “ว่าไงก็ว่าตามกัน”
       “แล้วอีกอย่าง ผมเพิ่งโยนสูทผมทิ้งไป คุณช่วยไปหาเช่าสูทให้ผมด้วยนะ”
       เป็นไทพูดจบก็เดินออกไป องอาจบ่นคนเดียวเซ็งๆ
       “ทำทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยจนถึงเรื่องใหญ่จริงๆเรา”
       องอาจเป็นกังวล รีบไปจัดการงานต่อ
       

[วี]

วราพรรณกำลังเยี่ยมชมร้านชุดราตรีที่รจนารับจ้างดูแลอยู่ นับดาวนั่งอย่างอ่อนใจคุยกับเพื่อน
       “ชุดร้านนี้ที่ย่าแกรับจ้างดูแลก็สวยดีนี่หว่า แกไม่เอาไปใส่บ้างวะ”
       “แกจะให้ฉันใส่ไปไหน”
       “อีกหน่อยแกเป็นดาราก็ได้ใส่แล้ว”
       “แล้วเมื่อไหร่ล่ะ หัวหน้าแกก็โกรธจนไม่อยากเจอฉันละ”
       “เออ...เอาน่า โอกาสดีๆอาจกำลังมาถึงแกก็ได้”
       “ฉันนั่งรอโอกาสมาตั้งแต่ฉันจำความได้แล้วว่ะ ไม่รู้ต้องรอไปถึงเมื่อไหร่”
       นับดาวนั่งท้อกับอนาคตตัวเอง
       
       องอาจเดินมองหาร้านเช่าสูท เขาจดชื่อไว้ในกระดาษ แต่มองหาเท่าไหร่ก็ยังหาไม่เจอ
       “นี่ก็ตรงตามแผนที่ทุกอย่างแล้วนี่หว่า ร้านมันอยู่ตรงไหนกันแน่วะ”
       องอาจเดินหาต่อไป ขณะเดียวกันในร้าน วราพรรณหาดูชุดตามราวเสื้อผ้า นับดาวนั่งเหม่อ วราพรรณหยิบชุดราตรียาวที่มีหน้ากากอยู่ในเซตด้วยขึ้นมา
       “เฮ้ย...ชุดนี้สวยดีว่ะแก มีหน้ากากด้วย”
       “ก็คงสำหรับไปงานแฟนซีอะไรพวกนั้นละมั้ง”
       “แกแต่งให้ฉันดูหน่อยสิ”
       “บ้า...ฉันจะแต่งไปทำไม ไม่เอาหรอก”
       “ก็แต่งชุดสวยๆ แล้วฉันก็จะถ่ายรูปสวยๆให้แกไง เผื่อจะเอาไปทิ้งไว้โมเดลลิ่ง หรือเจ้านายฉันเห็นหน้าแกแล้วอาจจะหายโกรธจนอยากเจอตัวจริงแกก็ได้นะ”
       “เฮ้ย...จริงเหรอ เออ แต่งสิ แต่ง ไปลองเลยนะ”
       นับดาวดีใจที่เธออาจจะมีโอกาสได้เป็นดาราอีกครั้ง วราพรรณได้แต่มองดูเพื่อนตัวเองแล้วยิ้ม นับดาวหายเข้าไปในห้องแต่งตัว
       องอาจเดินหาจนมาถึงหน้าร้านมองยิ้มๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน เห็นวราพรรณนั่งอยู่
       “นี่ร้านให้เช่าสูทใช่มั้ยครับ”
       “ดูเหมือนร้านซ่อมมอไซค์รึไง”
       “เจ้าของร้านอยู่มั้ย”
       “ทำไม หน้าอย่างฉันเป็นเจ้าของไม่ได้เหรอ”
       “เอ๊ะ นี่คุณจะกวนประสาทผมทำไมเนี่ย”
       “ฉันก็พูดของฉันอย่างงี้ ไม่ได้จะกวนซะหน่อย”
       “ถึงว่าสิ ร้านเงียบไม่มีลูกค้าเลย เพราะจ้างพนักงานแบบนี้มาเฝ้าร้านนี่เอง”
       วราพรรณชักฉุน
       “เฮ้ย...เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก”
       องอาจเบ้หน้า
       “มีเรื่องกับทอม กลัวตายล่ะ”
       วราพรรณโกรธ
       “แล้วคิดว่าฉันอยากมีเรื่องกับเกย์อย่างนายรึไง”
       องอาจสะดุ้ง
       “ผมไม่ใช่เกย์นะ”
       “ฉันก็ไม่ใช่ทอมเหมือนกัน”
       ทันใดนั้นเสียงนับดาวดังเข้ามาสงบศึก
       “มีเรื่องอะไร”
       องอาจหันไปตามเสียง มองนับดาวตั้งแต่เท้าไล่มาถึงหุ่นของเธอที่สะโอดสะองในชุดราตรีสวย ไล่มาถึงใบหน้า ปรากฎว่านับดาวใส่หน้ากากแฟนซีด้วย องอาจถึงกับผงะ วราพรรณหันไปบอกเพื่อน
       “ผู้ชายคนนี้เขาจะมาเช่าชุดราตรีไว้ใส่ไปกับแฟนน่ะ”
       องอาจไม่พอใจดุวราพรรณ
       “นี่คุณ...” เขาหันไปพูดกับนับดาว “ผมจะมาเช่าสูทน่ะครับ”
       “อ๋อ ได้ค่ะ รู้ไซส์รึยังคะ”
       “รู้ครับ”
       “งั้นเชิญเลือกแบบด้านนี้เลยค่ะ”
       "ไม่ต้องบอกก็รู้นะครับว่าคุณเป็นเจ้าของร้านแน่ๆ แต่งตัวซะเต็มเลย มองก็รู้ว่าเป็นร้านเช่าชุดออกงาน”
       “ย่าฉันรับจ้างดูแลน่ะค่ะ วันนี้ท่านไม่สบาย เลยมาดูร้านให้...”
       “เหรอครับ”
       นับดาวยิ้มให้ องอาจพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออกว่านับดาวคล้ายใคร
       

[วี]

นับดาวยังใส่หน้ากากแฟนซีอยู่เดินจากหน้าร้านมาหาวราพรรณ
       “เรียบร้อยแล้วเหรอ”
       “อืม...” นับดาวพยายามนึก “อ๋อ คนเมื่อกี๊ เคยเจอที่งานตอนพาย่าไปร้องเพลงนี่หว่า”
       วราพรรณแปลกใจ
       “เป็นอะไร”
       “ถึงว่าฉันคุ้นหน้าคนเมื่อกี้มากเลย”
       “ตามสีลมซอยสองละมั้ง พวกแก๊งเก้งกวางน่ะ”
       นับดาวส่ายหน้า
       “ไม่ใช่...พวกคนในวงการบันเทิงน่ะ”
       วราพรรณพยักหน้า
       “ว่าแต่แก จะใส่หน้ากากทำไม”
       “ก็แกบอกให้ฉันแต่งให้ครบชุด”
       “บ้ารึเปล่า จะถ่ายรูปไปให้โมเดลลิ่ง แต่ปิดหน้าไว้เนี่ยนะ”
       “เออ...ฉันก็ลืมคิด” นับดาวถอดหน้ากากออก “แล้วเพิ่งมาบอกตอนนี้เนี่ยนะ ปล่อยให้ฉันใส่อยู่ตั้งนาน”
       “ก็มันตลกดี ดูเพลินๆ”
       วราพรรณหัวเราะ นับดาวค้อน
       “บ้า”
       “มาถ่ายรูปกัน”
       วราพรรณเดินนำนับดาวเข้าไปหามุมถ่ายรูปในร้าน...นับดาวยืนเก็กท่าเก้ๆกังๆ วราพรรณต้องไปคอยจัดท่าทางให้เข้าทีแล้วถ่ายรูปนับดาว หลายเซ็ต นับดาวดูดีมากในภาพถ่าย
       
       เย็นนั้นนับดาวแต่งตัวธรรมดา มากินก๋วยเตี๋ยวกับวราพรรณ เธอนั่งดูรูปตัวเองในกล้อง
       “เฮ้ย...ภาพนี้ฉันสวยว่ะแก อันนี้ก็ดี ฉันไม่เคยมีรูปสวยๆแบบนี้เลย”
       “ฝีมือฉัน ธรรมดาซะที่ไหน”
       “ฉันฝากแกด้วยนะเว้ย ถ้าฉันได้เป็นดาราฉันจะไม่ลืมแกเลย”
       “แกจะลืมฉันได้ยังไง ไม่มีฉันแกก็ไม่มีใครคบแล้ว”
       “นั่นสิเนอะ...เดี๋ยวมื้อนี้ฉันเลี้ยงเองนะ”
       นับดาวรู้สึกปวดฟันเอาลิ้นดุนแก้ม ฟันกรามข้างที่ปวด วราพรรณไม่ยอม
       “ไม่ต้องหรอก งานก็ไม่มีทำ ไม่ต้องคิดจะเลี้ยงคนอื่นเลย”
       นับดาวเซ็ง
       “นี่ แกว่าฉันควรจะทำงานอะไรดีวะ ส่งพิซซ่าดีมั้ย”
       “บ้าเหรอ...อย่าลืมสิ ว่าตอนนี้แกสวยแล้วนะเว้ย จะไปส่งพิซซ่าได้ไง นี่แกเป็นอะไรของแก”
       “ปวดฟัน ไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวฉันไปอุดฟันหน่อยดีกว่า”
       นับดาวเซ็งๆกับฟันกรามข้างที่ปวด
       
       ค่ำนั้น นับดาวมาทำฝันที่คลีนิกหมอฟัน เธอนอนอ้าปาก ส่งเสียงอ้อแอ้ ให้หมออุดฟันอยู่ เสียงเครื่องอุดฟันดังเสียวไส้ หมอปาดเหงื่อ
       “เรียบร้อยแล้วครับ”
       “ขอบคุณค่ะ”
       นับดาวพูดไม่ชัด อ้าปากไม่ถนัด
       “ยาชาอีกสองชั่วโมงคงหมดฤทธิ์น่ะครับ”
       นับดาวพูดสำเนียงออกญี่ปุ่น
       “นี่มันชาไปถึงโคนลิ้นเลยนะคะ”
       “ก็คุณ ดิ้นเหลือเกิน หมอเลยเสียบพลาดโดนโคนลิ้น”
       “แหม...แถมให้ก็ไม่บอก”
       
       นับดาวประชดส่ง

[วี]

       เป็นไทเดินเหม่ออยู่ที่สะพานพุทธคนเดียว จนมาหยุดยืนอยู่ในจุดที่เคยมายืนกับยูกิ จังหวะหนึ่งเขาก้มลงไปมองด้านล่าง
       
       “คุณไปอยู่ไหนของคุณเนี่ยยูกิจัง ได้โปรดกลับมาเถอะ”
       พอเป็นไทหันมาก็เห็นคนคล้ายยูกิจังเดินหลังไวๆ ไป เขารีบวิ่งตามไปเรียก
       “ยูกิ...ยูกิจัง”
       แต่พอคนนั้นหันมาก็ไม่ใช่ยูกิอยู่ดี เป็นไทท้อใจ
       นับดาวยืนโบกตุ๊กๆ อย่างเซ็งๆ จับปากตัวเองไปมาเพราะมันชา เธอหยิกๆก็ไม่รู้สึก ตุ๊กไม่จอดรับ ทันใดนั้นเธอก็หันไปเห็นเป็นไท กำลังเดินเหม่อๆมาทางเธอ นับดาวตาโต
       “ไอ้คนเลว แกอีกแล้ว ฟ้าให้โอกาสฉันได้แก้แค้นแล้วคราวนี้ แก แกทำให้ฉันอดเป็นดารา”
       ขณะเดียวกันนั้น มีคนเดินแบกช่อดอกไม้ขายผ่านมา เธอซื้อช่อดอกกุหลาบลุยเข้าไปหาเป็นไทด้วยอารมณ์พุ่งปรี๊ด เธอกำช่อดอกกุหลาบในมือแน่น เดินดุ่มๆไปหาไม่สนใจข้าวของ
       เป็นไทกำลังเดินเหม่อ คิดถึงอดีตที่มากับยูกิ นึกถึงตอนที่เขายื่นดอกไม้ให้ ในจังหวะที่เขาเผลอๆ กำลังคิดถึงยูกิอยู่นั้น นับดาวก็กระโดดขึ้นโจมตีเขาจากด้านหลัง โดยกระโดดขี่หลัง เอามือล็อคคอ เอาขาเกี่ยวเอวไว้แน่น แล้วก็เอาดอกกุหลาบฟาดหัวเขาอย่างแรงไม่ยั้ง
       “แกมันไอ้คนเลว รู้มั้ยแกทำอะไรกับฉันไว้บ้าง วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายด้วยมือฉันเอง”
       นับดาวฟาดดอกไม้ไม่ยั้ง เป็นไทตกใจ
       “นี่มันอะไรกันเนี่ย เฮ้ย...ปล่อยนะ”
       เป็นไทยังไม่เห็นหน้านับดาวพยายามสะบัดให้หลุด คนมุงดูกันใหญ่ นับดาวเกาะแน่นไม่ยอมปล่อย แถมกัดที่ไหล่เขาอีกต่างหาก
       “แก...ตายซะเถอะ”
       “เฮ้ย...นี่ตัวอะไรเนี่ย หมาหรือคน ปล่อยนะ...ปล่อย”
       เป็นไทสะบัดจนนับดาวร่วงลงไปกองกับพื้นก้นจ้ำเบ้าแต่ก็ยังไม่คลายความโมโห
       “โอ๊ย...แกมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย รังแกผู้หญิง”
       นับดาวลุกขึ้นยืนจะสู้ เป็นไทหันกลับมาหาแต่ยังไม่ทันมองหน้า
       “นี่มันอะไร คุณเป็นใครมาทำผมแบบนี้ได้ยั...” เป็นไทชะงักอึ้งเมื่อเห็นหน้านับดาวคิดว่าเป็นยูกิ “ยูกิ...ยูกิจัง นี่คุณจริงๆด้วย”

[วี]

       เป็นไทโผเข้ากอด นับดาวถูกกอดก็เหวอไป แต่ก็นึกขึ้นได้รีบผลักออก
       “อย่ามาแกล้งทำดีกับฉันนะ”
       “ผมดีใจจริงๆคุณกลับมาแล้ว ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่”
       นับดาวงง
       “อะไรของคุณ”
       “ผมรู้ว่าคุณโกรธผมเรื่องนั้นใช่มั้ย”
       “แน่ล่ะ โกรธแน่ๆล่ะ คุณกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนั้น”
       “คุณอยากจะทำอะไรกับผมก็ได้ เพื่อให้คุณหายโกรธ ผมยอมทั้งนั้น”
       นับดาวจ้องหน้า
       “ทุกอย่างเลย งั้นเหรอ”
       “ใช่ ทุกอย่าง”
       นับดาวตบเขาหน้าหัน
       “แบบนี้ก็ไม่โกรธเหรอ”
       เป็นไทแก้มแดงเป็นรอยมือ หันกลับมายิ้ม
       “ไม่โกรธ”
       นับดาวตบอีก หนักกว่าเก่า
       “ไม่โกรธแน่เหรอ”
       เป็นไทหันกลับมายิ้ม เลือดออกจมูก
       “ไม่โกรธ”
       นับดาวตบอีก คราวนี้รัวชุดใหญ่
       “แบบนี้ก็ไม่โกรธซักนิดเลยเหรอ”
       เป็นไทหันกลับมายิ้ม หน้าแดงเลือดออกปาก ออกจมูกทะลัก
       “ไม่โกรธ”
       นับดาวยิ้มชอบใจ

[วี]

       เป็นไทพานับดาวไปกินอาหารที่ร้านหรู เธอตื่นเต้นกับอาหารหน้าตาผู้ดีที่มาวางบนโต๊ะ แต่ละอย่าง อย่าว่าได้กินเลย เธอเพิ่งได้เห็นของจริงก็วันนี้แหละ เป็นไทนั่งยิ้มหน้ายังมีรอยช้ำอยู่จากที่โดนตบ
       “โห...ของแพงๆทั้งนั้นเลย”
       “ถ้าคุณชอบ ผมสั่งกลับบ้านให้ด้วยก็ได้”
       นับดาวดีใจ
       “พูดเป็นเล่น”
       “พูดจริงสิ คุณอยากมั้ยล่ะ”
       “เห็นฉันเป็นคนตะกละรึไง”
       เป็นไทหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟ
       “เอากลับบ้านอย่างละชุดละกันครับ”
       “ขอสองได้มั้ย”
       นับดาวเขินๆ เป็นไทหันไปสั่งเด็กเสิร์ฟอีก
       “ตามนั้น”
       “นี่คุณไม่คิดตังค์ฉันจริงๆใช่ป่ะ”
       “ผมจะทำแบบนั้นได้ยังไง ผมทำผิดกับคุณไว้นะ”
       “เหรอ...คุณนี่ก็ดีเหมือนกันนะ แล้วนี่ฉันได้สิทธิพิเศษอะไรอีกล่ะ”
       “ทุกอย่างที่คุณต้องการ”
       นับดาวตาโต
       “โห...จริงเหรอ งั้นคุณพาฉันไปเป็นดาราได้มั้ย”
       “คุณนี่ตลกๆจริงๆเลยนะ”
       “ฉันพูดจริง นี่ความฝันฉันเลยนะ อย่าหาว่าตลกสิ”
       เป็นไทยิ้มขำ
       “ได้สิ...พรุ่งนี้คุณจะได้เป็นดาราใหญ่ที่จะแถลงข่าวคอนเสิร์ต แล้วก็มีนักข่าวมากันเต็มไปหมด”
       นับดาวคิดในใจ
       ‘ชิ คิดว่าหลอกเด็กอยู่รึไง ที่จะให้ฉันหลับแล้วตื่นกลายมาเป็นซุปเปอร์สตาร์น่ะ ดีแต่ปากแหละว๊า’
       นับดาวมองเขาอย่างดูถูก เป็นไทยิ้มดีใจที่ยูกิกลับมา
       
       เป็นไทจอดรถส่งนับดาวที่หน้าบ้าน เป็นไทพูดกับนับดาวแต่ด้วยความที่การนั่งในรถหูข้างขวาที่หนวกของเธอจะหันไปทางเขา เธอเลยฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง
       “ฉันอยู่ที่นี่แหละ”
       “นี่ตลอดเวลาที่คุณหายไป คุณมาพักแบบโฮมสเตย์อยู่ที่นี่เองเหรอ ไม่อยากพักโรงแรมห้าดาวทำไมไม่บอก ผมจะได้จัดไว้ให้”
       “คุณว่าอะไรนะ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด พูดอีกทีได้ป่ะ”
       “ไม่มีอะไรหรอก”
       “เออนี่ แล้วคุณอย่าคิดนะว่าแค่เลี้ยงข้าวฉันแค่มื้อเดียว แล้วฉันจะหายโกรธหรอกนะ”
       “ให้ผมเลี้ยงคุณไปตลอดชีวิตยังไหว”
       “ห๊ะ ว่าไงนะ”
       “พรุ่งนี้ผมมารับคุณไปงานแถลงข่าวนะ”
       “พูดไม่เหมือนเดิม ว่าอะไรนะ”
       นับดาวพยายามหันหูซ้ายไปใกล้ๆให้ได้ยินชัด
       “เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
       นับดาวเปิดประตูลงจากรถงงๆ เป็นไทขับรถออกไป
       “วันนี้มาแปลกเว้ย...แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะหลงเชื่อความดีแค่ไม่กี่ครั้งได้ สัญชาตญาณฉันมันบอกว่าคุณน่ะงูพิษ ต้องมีแผนอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ”
       นับดาวมองตามรถของเป็นไทด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ แล้วเธอก็ถือถุงอาหารที่ซื้อกลับบ้านชุดใหญ่เดินเข้าบ้าน
       

[วี]

       นับดาวถืออาหารมาฝากย่าเต็มไม้เต็มมือ รจนายังไอโขลกตัวโยนอยู่
       “ย่า ได้กินยาบ้างรึเปล่าเนี่ย”
       รจนาเสียงแหบขาดๆหายๆ
       “กินแล้ว เอ็งเป็นอะไร พูดยังกะพวกญี่ปุ่น”
       “ยาชาน่ะสิ ช่างมันเหอะ นี่หนูเอาอาหารแพงๆมาฝากย่าเต็มเลย”
       “ไปเอามาจากไหน”
       “มีคนเขาเลี้ยงน่ะย่า หนูเลยซื้อมาฝาก ของดีๆทั้งนั้นเลยนะ”
       รจนาเสียงแหบ ขาดๆหายๆ
       “แช่ตู้เย็นไว้ เอาไว้อุ่นกิน”
       “หนูฟังย่าพูดไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย เสียงเบาเกิ๊น”
       รจนาส่ายหน้าโบกมือ ไม่อยากออกเสียง แล้วเดินไป นับดาวมองอย่างเวทนา
       
       ยูกิเคาะประตู ร้องเรียกยามาดะ
       “นี่ได้ยินมั้ย คุณ...ฉันปวดท้อง ขอยาฉันหน่อยได้มั้ย”
       ยามาดะเปิดประตูเข้ามา
       “อะไร”
       ยูกิปวดท้องตัวงอ
       “ฉันปวดท้อง ขอยาฉันหน่อยได้มั้ย ยาแก้ปวดหรือยาอะไรก็ได้”
       ยามาดะเป็นห่วงทันที
       “ปวดท้อง...ปวดยังไง ปวดตรงไหน ไส้ติ่งรึเปล่า”
       “ฉันเป็นโรคกระเพาะ”
       ยามาดะหันไปมองข้าวบนโต๊ะ ไม่ถูกแตะเลย
       “แล้วทำไมไม่กินข้าวล่ะ”
       “ขอยาฉันหน่อยสิ”
       “ได้ๆ รอแป๊บนึงนะ”
       ยามาดะเป็นห่วง รีบไปหยิบมาให้ โดยไม่ได้ปิดประตู ยูกิเห็นเขาวิ่งออกไป เธอก็หายเป็นปกติ แล้วรีบวิ่งหนีออกทางประตูไป ยามาดะกลับเข้ามาไม่เห็นยูกิ รู้ว่าโดนเธอหลอก รีบวิ่งตามไป
       
       ยูกิวิ่งหนีเลียบหาดไปในความมืด หวังจะเจอเรือซักลำ ยามาดะวิ่งตามมาติดๆ และลากเธอกลับ



จบตอน2

ไม่มีใครสนเรื่องนี้เลยหรอ ไม่เป็นไรโพสเพราะความชอบ ^^

[SoRa]

เรื่องนี้ น้องปู (ไปรยา) น่ารักอ่า...จริงๆโดยส่วนตัวไม่ค่อยได้ดูละครน้องปูเท่าไหร่นะเพราะส่วนมากได้

รับบทบาทเกินวัย ชอบแค่เรื่องเดียว สาวน้อยในตะเกียงแก้ว แต่เรื่องนี้น่ารักดี อิอิ  :icon_evil:

ขอบคุณนะจ๊ะ :icon_smile:

[วี]

เม้นแรกปลื้มมากครับ Y^Y ตอนนี้มีคลิปเก็บไว้แค่4ตอนเอง โหลดไม่ทันช่อง7ตามลบหมดเลย เดี๋ยวมาเล่าต่อนะครับชอบเรื่องนี้เหมือนกัน ^^