จตุรแก้วมณี (นิยายเรื่องเเรกมาพร้อมอิมเมจที่ให้คนอ่านได้จิ้นด้วยค่ะ)

[กาฬฯ]

พระ-นางตอนเด็กกำลังจะได้เจอกันแล้วใช่มั้ย รีบมาต่อเร็วๆ นะคะ อยากรู้พล็อตเรื่องต่อไป จะไปเกี่ยวข้องกับพวกนางยักษ์ยังไง

ฮา กูรมะ อ่ะ เป็นองครักษ์ยังไงจะไล่ตามพระธิดาทันเหรอ มีแต่กระดองสินะ ใช้เป็นโล่กำบังได้

สู้ๆ นะคะ  พยายามเพิ่มบริบทเหตุการณ์และฉากต่างๆ ให้เห็นภาพชัดขึ้น  เวลาแต่งในหัวให้จินตนาการภาพเหมือนเวลาเราเห็นในทีวี แล้วบรรยายรูปลักษณ์สถานการณ์ตามลำดับภาพที่เราเห็น

แล้วก็ลองเพิ่มความคิดของตัวละคร สีหน้าท่าทางให้มากขึ้น ตัวละครแต่ละตัวจะได้มีคาแรกเตอร์ให้คนอ่านเห็นชัด และแยกออกทันทีเพียงแค่อ่านคำพูด

[seray]

รับทราบค่ะพี่กาฬ   
เด่วเรจะแก้ไขเรื่องการสร้างคาแรกเตอร์ให้เด่นชัดมากขึ้นและเรื่องการเพิ่มความคิืดต่างๆค่ะ ><   

[seray]

ตอนที่ 5

         "เปรี้ยง!!!" เสียงอสุนีบาตดังสนั่น จนทำให้บริเวณอาศรมฤาษีพารณะสะเทือน  ต้นไม้สั่นไหวไปมาอย่างรุนแรง  เหล่าวิหคต่างพากันบินหนีจากรังด้วยความตกใจ กองอัคคีถูกจุดขึ้น ตรงกลางวงที่ฤาษีพารณะและศิษย์ทั้งสี่นั่งล้อมอยู่
         พิธีเทวศาสตราลัย!   พิธีที่กระทำเพื่อขอศาสตราวุธจากองค์มหาเทพ!

         ร่างของเชื้อพระวงศ์ทั้งสี่ที่กำลังนั่งบริกรรมคาถา  ค่อยๆมีแสงเรืองรองขึ้น  ดวงสุริยะที่ฉายแสงเหนือท้องนภาค่อยๆมืดลง เหล่าสรรพสัตว์ต่างวิ่งหนีกันอย่างตื่นตระหนกกับการเปลี่ยนแปลงที่ประหลาดพิสดารนี้ เมื่อเทพราหูบดบังรังสีของสุริยะเทพจนสิ้น พลันกำเนิดแสงสว่างดวงใหญ่บนผืนปฐพีจากร่างกุมารทั้งสี่ แสงเรืองรองค่อยๆชัดเจน ก่อนพุ่งขึ้นสู่ผืนนภาอันมืดมิด

                  มาจะกล่าวบทไป               ถึงองค์ภูวนัยแดนเวหา
         ทิพย์อาสน์เคยอ่อนแต่ก่อนมา          กระด้างดั่งศิลาประหลาดใจ
         จึงเล็งผ่านแว่นทิพยเนตร                สังเกตการณ์มองผ่านที่สงสัย
         ครั้งทรงแจ้งกระจ่างดวงหทัย            หัสนัยน์จึงบันดาลลงแดนดิน

         "องค์อมรินทร์พระเจ้าค่ะ   หากพระอง์ทรงประทานศาสตราวุธให้เทวบุตรทั้งสี่ พวกนางยักษีก็จะชุบชีวิตสามีของพวกนางสำเร็จนะพระเจ้าค่ะ" มาตุลีรีบทัดทาน เมื่อท้าวสหัสนัยน์ทรงวางแว่นทิพยเนตรลง
         "นั่นเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้เเล้วมาตุลี  ถึงอย่างไรเราก็มิอาจขัดขวางกงล้อแห่งโชคชะตานี้ได้" พระอินทร์ตรัส
         "แต่ว่าพระองค์..."
         "องค์มหาศิวเทพ  ทรงประทานพรแก่ยักษีทั้งสี่ ที่อดทนบำเพ็ญภาวนา เพื่อให้สวามีของตนฟื้นชีพขึ้น แต่การฟื้นชีพนั้นจะเกิดขึ้นเมื่ออาวุธที่ประหาร จตุรยักษ์กลับคืนสู่เจ้าของ ซึ่งบัดนี้ได้เวลาแล้ว"  พระอินทร์ค่อยๆหลับเนตรลง และยกหัตถ์ขวาขึ้นก่อนค่อยๆวางทอดลงสู่พื้นปฐพี
         

         ลำแสงสีทองทอดลงจากดาวดึงส์ ไปยังร่างของทั้งสี่ พลันเทพราหูคลายให้สุริยะเทพเคลื่อนรถแห่งแสงสว่างต่อไป
         เมื่อแสงสว่างรอบกายลดลง ดวงเนตรที่ปิดก็ค่อยๆเปิดขึ้น หัตถ์น้อยๆของกุมารทั้งสี่ ค่อยๆจับศาตรา ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของตน

                 ภาณุมาศราชวงศ์หริรักษ์           ครองสุริยจักรไพศาล
         สุวรรณทายาทวงศ์บาดาล                  ครองปรศุขวานเพลิงเริงฤทธิ์
         หิรัญนาคราชรังสรรค์                       ครองพระขรรค์จันทรคราสศักดิ์สิทธิ์
         วิรุฬห์วงศ์เศวตโรหิต                        ครองวาโยฤทธิ์ธนูคู่กายา

         ดังพรที่องค์มหาเทพประทาน เมื่อศาสตรานั้นกลับสู่หัตถ์ของผู้ครอง...

         ในขุมนรกอันมืดมิด มีเพียงแสงสีแดงเดือดของเปลวเพลิงที่ทรมานสัตว์นรก  ดวงจิตที่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นแค้น และความกระหายอำนาจอันยิ่งใหญ่ พุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว แม้เทพแห่งความตายก็มิอาจเหนี่ยวรั้ง  ดวงจิตพุ่งขึ้นไปยังแท่นพิธีของเหล่าชายาของตนที่กำลังนั่งบริกรรมคาถา
         "เสด็จพี่นนทจักร!" ศิขรวดีี้ร้องอย่างดีใจที่ร่างสวามีของตนขยับ   หัตถ์ใหญ่ขยับเบาๆ
         "ในที่สุดเวลาที่พวกเรารอคอยก็มาถึง เจ้าพี่ของน้อง" ทัศนีย์กุมมือนนทสูร  และปุสราก็ค่อยๆพยุงนนทไพรสวามีของตนขึ้น
         "ใช่!   นานมากที่้เราต้องทุกข์ทนในนรกนั่น...ถึงเวลาแล้ว...ฮาฮ่า...อัก" นนทยักษ์หัวเราะก่อนทรุดตังลงเมื่อสำลักโลหิตสีดำ
         "เสด็จพี่!!!" ร่างใหญ่ทรุดลง บรรลัยกัลป์จึงรีบเข้าไปประคองอย่างตกใจ


         "นั่นไงละ มาตุลี จตุรยักษ์ฟื้นขึ้นก็จริงแต่ต้องใช้เวลาในการฟื้นพลังให้มากเท่าเดิม และเวลานั้นคงไม่ใช่ในเร็วๆนี้...."


เศวตโรหิต หมายถึง ครุฑ หรือ ผู้มีสีขาวและแดง

[Sasunarumooyard]

ก่อนอื่นต้องขอปรบมือให้กับกลอนที่แต่งได้เยี่ยมยอดมาก (อันที่จริงแล้ว เป็นคนอ่านกลอนไม่ค่อยรู้เรื่อง(ฮา))
โครงเรื่องที่วางไว้นี่ ใช้ได้เลย น่าติดตามมาก แถมมีอิมเมจตัวละครมาให้พร้อม(ไม่ต้องเสียเวลาจิ้นเอง 555)
ส่วนเรื่องการเขียนในตอนแรกๆ อ่านแล้วค่อนข้างสับสน ไม่ทราบที่มาที่ไปสักเท่าไหร่ ซึ่งก็ตามที่คนอื่นคอมเม้นท์เลยว่ายังขาดการพรรณนาเนื้อเรื่อง แต่ว่าเนื้อหาช่วงหลังๆคนเขียนก็พัฒนาขึ้นเยอะ :icon_idea:
 แต่ปัญหาส่วนตัวของเราคือ จำชื่อตัวละครไม่ค่อยได้555 ตัวละครโผล่พรึ่บออกมาทีเดียวเกือบ10 คือสับสนนิดหน่อย อยากลองให้เพิ่มบทบรรยายความแตกต่างของตัวละครดู เช่นคนนี้ตากลมโต คนนี้ตาชั้นเดียว(ฮา)
แต่โดยรวมแล้ว เนื้อหาน่าติดตาม(ถึงเราจะไม่ใช่คอนิยายอิงวรรณคดีก็ตาม) ที่สำคัญยังเป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อนะ ว่าเด็กสมัยนี้จะเขียนนิยายประเภทนี้น่ะ ชื่นชมๆ

ป.ล.ขอเสนอเทคนิคการแต่งนิยายของเรา(รู้สึกว่าจะซ้ำกับคนที่มาเม้นท์ให้เธอก่อนหน้านี้ 555)นั่นก็คือ 'การฉายหนังในหัว' ลองนึกถึงหนังที่เธอจะทำเรื่องๆหนึ่ง ทั้งฉาก ทั้งมุมกล้อง การพูดจาของตัวละคร วิธีนี้ใช้ได้ผลดีมาก เพราะมันทำให้เราไม่รีบร้อนที่จะดำเนินเนื้อเรื่องมากเกินไป(แบบประมาณว่าเราอ่านเข้าใจ แต่คนอ่านงง)  ปกติแล้วเรามักจะใช้เวลาก่อนนอนฉายหนังในหัว แบบถ้าตื่นมาไม่ลืมก็จะรีบเขียนลงทันที(ไม่งั้นลืมแน่ๆ 555)

เขียนต่อไปนะ เป็นกำลังใจให้!!

[seray]

ได้เห็นคนมาวิจารณ์ ติชมแนะนำแบบนี้ สู้ตายเลยย 

[คิมหันต์]

ตอนนี้ประมาณ 2 ทุ่ม 45
เปิดมาเจอพอดี คงอ่านเนื้อเรื่องไม่ทัน
ขอติชมเรื่องกลอนก่อนเลยนะคะ
ไพเราะมาก แล้วชื่อตัวนางคล้องจองกันหมดเลย
แอบเสียดายตัวพระเพราะ ที่คนสุดท้ายชื่อไม่คล้อง ฮา ไม่เป็นไรคะ
เดี๋ยวจะตามอ่านนะคะ
สู้ๆ

[seray]

ตอนนี้ประมาณ 2 ทุ่ม 45
เปิดมาเจอพอดี คงอ่านเนื้อเรื่องไม่ทัน
ขอติชมเรื่องกลอนก่อนเลยนะคะ
ไพเราะมาก แล้วชื่อตัวนางคล้องจองกันหมดเลย
แอบเสียดายตัวพระเพราะ ที่คนสุดท้ายชื่อไม่คล้อง ฮา ไม่เป็นไรคะ
เดี๋ยวจะตามอ่านนะคะ
สู้ๆ

ความจริงตั้งใจจะให้ชื่อนางเอกคล้องกันเเต่ชื่อพระเอกเนี่ยไม่ได้เล็งไว้ค่ะ ><

[วี]

FC ยิ่งเยอะแล้วเป็นกำลังใจให้ครับน้องสาว ^^

[seray]

FC ยิ่งเยอะแล้วเป็นกำลังใจให้ครับน้องสาว ^^

ขอบคุนค่ะพี่วี (พี่ชายคนนี้น่ารักฝุดๆเลย)   :icon_idea:

[seray]

ตอนที่ 6

        "เสด็จแม่เพค่ะ" เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆที่วิ่งไปหาพระมารดาที่ประทับรออยู่ที่แท่นบรรจถรณ์
        "มธุรสไพลิน...ได้เวลานอนเเล้วนะ" พรรณผกาตรัสกับธิดาองค์น้อยที่โผกอดตนอย่างรักใคร่
        "ลูกยังไม่ง่วงเลยเพค่ะ  ลูกอยากอยู่คุยกับเสด็จแม่ก่อน" มธุรสไพลินอ้อน
        "พระธิดาเสด็จไปเล่นที่นครบาดาลมาทั้งวัน  บรรทมพักเถอะเพค่ะ" คุณท้าววรรณากล่อมพระธิดา
        "คุณท้าวเราไม่ได้ไปเล่นนะ  เราไปเยี่ยมเสด็จลุงอนันตนาคาเเละเสด็จป้าสุมนาต่างหาก" เสียงหวานขัดขึ้นทันที
        "แม่คิดว่าลูกนัดกับเพชรนาคี รวีบุษราและนิศามรกตไว้เสียอีก"
        "ลูกแค่คิดถึงสหายเท่านั้นเองเพค่ะ  พวกเราไม่ได้เจอกันมา 3 วันเพ็ญเเล้วนะเพค่ะ" มธุรสพูดอย่างเศร้าๆ

        เพราะพระบรมราชโองการของกษัตริย์ทั้งสามที่ปรารถนาให้พระธิดาของตนได้ศึกษาความรู้ พระเวทย์ และทักษะการต่อสู้บางประการ ทำให้สหายสนิททั้งสี่ต้องทำตามพระราชประสงค์ของบิดาของตนอย่างขัดไม่ได้

        "แม่รู้ แต่ตอนนี้ลูกควรนอนได้เเล้วนะ" พระมเหสีพรรณผกาแย้มสรวลอย่างเอ็นดู
        "แต่ว่า..."
        "ถ้าลูกไม่ง่วง  เดี๋ยวแม่กล่อมลูกเอง" มธุรสไพลินได้ยินดังนั้น  จึงค่อยๆเอนกายลง
        ...เสียงอันไพเราะราวนกการเวก ของมเหสีเเห่งครุฑานครก็ดังขึ้น...

                  สำเนียงหวานเอ่ยเล่าถึงป่าใหญ่          มีพรรณไม้มากมายเป็นนักหนา
         มีมนุษย์ คนธรรพ์ และเทวา                      อีกทั้งกินรา และกินรี
         วิทยาธร  นักสิทธิ์  เรื่องเวทย์                    กระจายอยู่ทุกเขตในพนาสี
         มีมวลบุปผาและเหล่าภุมรี                         มีมักกลีผลงามทรามวัย
         มีสระหนึ่งงดงามแสนวิจิตร                        ให้นึกคิดถึงสระน้ำลำธารใส
         บริสุทธิ์ดุจแก้วประดับวนาลัย                      อโนดาตาลัยในหิมพานต์

         "สระอโนดาตในป่าหิมพานต์หรือเพค่ะ" มธุรสไพลินเอ่ยถาม
         "ใช่เเล้ว" พระมเหสีพรรณผกาลูบเศียรพระธิดาเบาๆ
         "ไกลไหมเพค่ะเสด็จแม่"
         "ป่าหิมพานต์อยู่ทางทิศอุดรจากนครของเรา  หากบินไปใช้เวลา 1 ชั่วยามเท่านั้น  ส่วนสระอโนดาตอยู่กลางป่าหิมพานต์มีน้ำตก เหล่ากินรีชอบมาเล่นน้ำที่นี่"
         "กลางป่าหิมพานต์...เจ้าพี่วิรุฬห์ ก็อยู่ที่นั่นใช่ไหมเพค่ะ" มธุรสไพลินแย้มสรวลอย่างดีใจที่ได้รู้ที่อยู่พระเชษฐา
         "นอนได้เเล้วนะ...ครุฑน้อยของเเม่" พรรณผกาเลี่ยงที่จะตอบเพราะไม่อยากให้มธุรสไพลินแอบออกไปหาวิรุฬห์ปักษ์  พระมเหสีหอมปรางน้อยๆ และพัดเทียนให้ดับลงเป็นสัญญาณให้พระธิดาเข้าบรรทม
   
         ในความมืดมิดของท้องฟ้ายามรัตติกาล มีเพียงแสงจันทร์ขาวนวล และประกายดาราเท่านั้นที่เป็นแสงนำทางให้กับนักเดินทาง
         "เราจะกลับก่อนรุ่งสาง...เราคิดถึงเจ้าพี่วิรุฬห์...เราจะไปหาเจ้าพี่" ธิดาองค์น้อยพึมพำกับร่างที่หลับสนิทของพระพี่เลี้ยง ก่อนจะบินมุ่งตรงไปยังป่าหิมพานต์

          ปีกของพญาครุฑน้อยกระพือพาร่างเล็กขึ้นสู่ผืนนภา  ดวงเนตรมองไปยังแผ่นดินเบื้องล่างอย่างตื่นเต้น 
          โลกภายนอกปราสาทช่างงดงามชวนค้นหา    มธุรสไพลินคิดอย่างเพลิดเพลิน   
          สายลมอ่อนๆพัดคลอเคลียราชธิดา แต่ฉับพลันสายลมที่เคยเย็นสบายกลับร้อนขึ้นเเละเเรงขึ้น ก่อนจะหมุนเป็นวน   
          นี่มันอะไรกันเนี่ย ...พายุเวท!!!  กระเเสลมที่รุนแรงทำให้ร่างเล็กๆไม่อาจบังคับปีกไว้ได้!!!

          สายลมที่หมุนวนมีต้นกำเนิด จากลมสายเล็กๆในหัตถ์ของโอรสแห่งหริรัฐคีรี  หลังจากภาณุมาศลองฝึกพระเวทย์ที่เรียนมาสร้างพายุหมุน เสียงอะไรบางอย่างคล้ายกับตกลงมาจากที่สูง ทำให้ภาณุมาศเงยหน้ามองทันที
          "โอ๊ย!" อะไรบางอย่างตกลงมาทับกุมาร ที่นั่งทบทวนมนตราอยู่บนกิ่งของต้นหว้าใหญ่
          "เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า" ภาณุมาศถามร่างเล็กที่นอนทับร่างกายของตน
          "เจ็บจัง...ท่านเป็นใครนะ" ดวงเนตรสีน้ำตาลอ่อนของกุมารีมองร่างที่ตนทับอย่างตกใจ จึงไม่ได้เห็นแววตาที่มองตนอย่างเอ็นดู
          "แล้วเจ้าละเป็นใครถึงได้มาทับเราแบบนี้" ภาณุมาศมองใบหน้าหวานอย่างคุ้นเคย พระโอรสแห่งหริรัฐจำกุมารีผู้เป็นขนิษฐาของพระสหายได้อย่างดี    แม้จะเคยเจอเพียงครั้งเดียว...

          "ฮือๆ ฮือๆ" เสียงร้องไห้ดังออกมาจากพุ่มไม้ในอุทยานของครุฑานคร  ทำให้ภาณุมาศที่มาเยี่ยมสหายของพระบิดาเเละกำลังเดินเล่นชะงัก
          "เจ้าเป็นใคร...เป็นอะไรรึเปล่า" ภาณุมาศมองกุมารีน้อยที่นั่งร้องไห้ ก่อนประทับลงข้างๆ
          "เราเจ็บ ฮือๆ" แผลที่พระกรคล้ายกับโดนกิ่งไม้เกี่ยว มีโลหิตซึมออกมา
          "เพี้ยง...หายเเล้วไม่ต้องร้องเเล้วนะ" ภาณุมาศท่องพระเวทย์อย่างง่ายรักษาบาดแผล
          "เจ้าเก่งจังเลย...เจ้าเป็นใครกัน" ดวงเนตรสีน้ำตาลอ่อนเปล่งประกาย
          "เราชื่อ ภาณุุมาศ โอรสแห่งหริรัฐคีรี สหายองค์ชายวิรุฬห์ปักษ์"
            "หม่อมฉัน ธิดาแห่งครุฑานคร ขนิษฐาเจ้าพี่วิรุฬห์...ชื่อ มธุรสไพลิน ขอบพระทัยเพค่ะเจ้าพี่ภาณุมาศ"
            "มธุรสไพลิน ไม่ต้องร้องเเล้วน่ะ เพราะพี่จะช่วยเจ้าเอง"

         "เราชื่อ มธุรส..." ไม่ทันที่ร่างเล็กจะตอบคำถาม ภาณุมาศก็ประคองร่างเล็กขึ้นให้นั่งบนตัก
         "นั่นสระอโนดาต เจ้าเคยเห็นไหม" องค์ชายชวนกุมารีน้อยดู สระที่งดงาม ธารน้ำใสราวกับนำแก้วมาเรียงกัน น้ำตกไหลกระทบศิลาเบื้องล่าง คงขาดแต่เหล่ากินรีที่มาเริงสำราญในยามกลางวันเท่านั้น
         "สวยจังเลย" มธุรสไพลินลืมเรื่องการมาหาพระเชษฐาเสียสิ้น  ภาพตรงหน้างดงามเหมือนที่เสด็จแม่เล่าให้ฟังเลย
         "บริสุทธิ์ดุจแก้วประดับวนาลัย     อโนดาตาลัยในหิมพานต์" เสียงหวานพึมพำเบาๆ   
         คงมาหาวิรุฬห์สินะ และมธุรสไพลินคงแอบหนีมาแน่ๆ ถ้าเสด็จลุงนภสุบรรณทราบคงวุ่นวายน่าดู   ภาณุมาศยิ้มและแอบมองพระธิดาแห่งครุฑานครที่โตขึ้นจากวันนั้น และกล้าที่จะบินมาหิมพานต์ตามลำพัง
         "เจ้ามาที่นี่คนเดียวหรือ  พ่อกับแม่เจ้าไม่ว่ารึไง" ภาณุมาศพูดปลุกพระธิดาให้ตื่นจากภวังค์
          ตายละ  ถ้ากลับไม่ทันต้องโดนลงโทษแน่ๆเลย 
         "เราจะกลับแล้วละ  ขอบคุณเจ้ามากที่ช่วยเราไว้...เราต้องไปเเล้ว...ลาก่อน" มธุรสไพลินรีบบินขึ้นบนผืนนภาไปทันที
         ร่างนั้นบินลับขอบฟ้าไปแล้ว ภาณุมาศนั่งมองแสงอาทิตย์ที่เริ่มขึ้นจากขอบฟ้าก่อนพึมพำเบาๆ  "บอกแล้วไงว่า พี่จะช่วยน้องเอง...มธุรสไพลิน"

   

[seray]

เกร็ดความรู้ตัวละคร

       รวีบุษรา = รวี+บุษรา(บุษราคัม) 
                   รวี หมายถึง แสงอาทิตย์

       นิศามรต = นิศา+มรกต
                    นิศา = กลางคืน

       มธุรสไพลิน = มธุรส+ไพลิน
                       มธุรส = น้ำผึ้ง

       สุวรรณนาคินทร์ = สุวรรณ + นาคินทร์
                           สุวรรณ = ทอง

       หิรัญนาเคนทร์ = หิรัญ + นาเคนทร์
                          หิรัญ = เงิน

       ภาณุมาศ = ดวงอาทิตย์

[ประกายพรึก เกราะกายสิทธิ์]

ชื่อตัวละครความหมายดีมากเลยค่ะ เนื้อเรื่องหน้าติดตามมากมาลงต่อเร็วๆนะคะ

[seray]

เพราะหายไปนาน มีงานกองเตม
ตอนนี้เริ่มสะสางงานบ้างจะรีบมาอัพต่อค่าาา

[กาฬฯ]

สู้ๆ นะคะ

มาอัพเร็วๆ พี่รออ่านอยู่

 

[จักรกรด]

อ่านเรื่องนี้สนุกมากๆเลยคะ อยากแต่งเก่งบ้างจัง