ฟิค....ภัทรศัย-นิศาเทวี (ภาคต่อตามจินตนาการ)

[bobenz]

บอร์ดและห้องเงียบเหงามานาน ก็ไม่อยากจะใช้คำว่าผู้บุกเบิกแต่ให้กระทู้นี้เป็นพื้นที่ของผู้อ่านแก้วนพเก้า มาแต่งฟิคตัวละคร 1 คู่ที่จบแบบไม่สมหวัง เป็นการเสริมต่อจินตนาการกันเอาเอง ไม่มีใครผิดใครถูกเอาแต่สนุกสนาน 

เรื่อง บ่วงภพ
ตอน  มิตรภาพแห่งรัก

ณ . เกาะภูหินอ่อน  เป็นสถาณที่แห่งนี้ทรัพย์พยากรบนเกาะมีแต่ภูผาที่มีแร่หินอ่อนและ ป่าไผ่ที่ปกคลุมไปทั่วทั้งบริเวณ ลึกเข้าไปในป่าไผ่ มีหมู่บ้านที่สร้างเรือนด้วยไม้ไผ่ทั้งสิ้น  โดยมีเรือนขนาดใหญ่กลางหมู่บ้านเป็นสถานที่ทำศาสนกิจ แสงไฟในคบเพลิงด้านในเรือนไม้ขนาดใหญ่นั้นฉายเงา พราหมณ์ผู้เฒ่าผู้น่าเคารพกับพราหมณ์หนุ่มน้อยที่อายุย่าง 19 ปี  ด้านหลังพราหมณ์ผู้เฒ่ามีรูปไม้สลักเป็นพระศิวะและพระแม่เจ้าอุมาเทวีงดงาม ประดิษฐ์สถานอยู่ในห้องโถงนั้น

“เมื่อ 20 ปีก่อนพื้นภิภพทั้งจตุรภพแทบรุกเป็นเพลิงกาฬ ได้เกิดการห่ำหั่นระหว่าง วงศ์วารอสูรและทวยเทพ มนุษย์  พญานาค  ครุฑา  วุ่นวายไปหมดระหว่างนั้น  นางอารีย์แม่เจ้าได้ตั้งครรภ์อ่อนตัวเจ้าอยู่ตอนนั้นข้าและคนในหมู่บ้านไม่เชื่อว่าเจ้าจะรอดมาได้ แต่พระแม่เจ้าท่านทรงเมตตาท่านทรงพระทานชีวิตให้แก่เจ้า”

คำกล่าวเรียบๆของพราหมณ์ผู้เฒ่า  ทำให้พราหมณ์หนุ่มซาบซึ้ง พร้อมสายตาแน่วแน่มุ่งมั่นปฎิญาณ

“ข้าขอปฎิญาณ ข้าสายชลข้อถวายตนเป็นตัวแทนแห่งองค์ท่าน นำความเมตตาและคำสั่งสอนของพระองค์ไปมอบให้แด่เพื่อนมนุษย์เพื่อหลุดพ้นจากการมอมเมาของกิเลศทั้งปวง”

ผู้เฒ่ายิ้มน้อยๆให้พราหมณ์รุ่นหลานก่อนเอยว่า

“ชันษาบอกว่าเจ้ามีวาทศิลป์เหนือกว่าใครในรุ่น แถมเจ้าฉกาจศาสตร์ด้านการตรวจดวงชะตาภายภาคหน้าเจ้าจะได้ช่วยงานผู้มีบุญญาธิการสูงส่ง  เจ้าพร้อมรับภารกิจแล้วเจ้ามีวุฒิภาวะที่ทำงานใหญ่ได้แล้ว  เราจะส่งเจ้าไปเป็นผู้ช่วยพราหมณ์สอนศาสนาที่หุบเขาเดือนห้า เมืองคีรีรัตน์นคร”

พราหมณ์หนุ่มทำความเคารพพราหมณ์ผู้เฒ่าซึ่งเป็นเสมือนหัวหน้านักบวชของหมู่บ้านในเวลานั้นพร้อมคำความเคารพสิ่งศักดิ์สิทธิ์ตรงหน้า องค์มหาเทวะทั้งสองที่เป็นรูปสลักจากและลุกเดินออกจากเรือนไม้ใหญ่ของหมู่บ้านเพื่ออกไปเรือนพักของตน

ยามเช้าของวันรุ่งขึ้น  พราหมณ์หนุ่มสองคนเดินออกมาจากหมู่บ้านพราหมณ์ด้วยกัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่หอบหิ้วสัมภาระออกมาด้วย เดินมุ่งหน้าสู่ชายหาดที่อยู่หน้าเกาะ

“ท่านพ่อบอกข้าว่าท่านผู้เฒ่าส่งนายไปยังที่ๆนายจากมา...ข้าล่ะอิจฉาเจ้าจริงๆได้สานภารกิจตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นส่วนข้าไม่รู้ต้องใช้เวลาอีกกี่ปีถึงจะได้อกจากเกาะ”

 “ชาตรีนายเป็นลูกท่านอาจารย์ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นอีกไม่นานข้าว่าเจ้าก็จะได้ออกไปทำภารกิจเช่นกัน”

“นายไม่คิดจะร่ำลานังชบามันก่อนหรอ?เพื่อน”

“ไม่ล่ะข้าไม่อยากเห็นมันร้องไห้ นายส่งเราตรงนี้เถอะเรือมานู่นแล้ว”

ทั้งคู่มาหยุดอยู่ที่ท่าเรือเล็กหน้าเกาะสะพานไม้ที่ยื่นออกไปทางทะเล ไม่นานเรือสำเภารำใหญ่ก็มาถอดสมอและกะลาสีเรือเป็นนายวัยกลางคนหน้าตาขึงขังก็เดินลงมา

“จุดมุ่งหมายของพวกเจ้าอยู่ที่ใดรึ”

“ไม่ใช่พวกข้าแต่เป็นข้าคนเดียว ข้าจะเดินทางไปเมืองคีรีรัตน์นคร”

“ค่าโดยสาร สี่ยิบเหรียญทอง จ่ายแล้วเจ้าก็เดินตามข้ามา”

พราหมณ์หนุ่มน้อยควานถุงทองในย่ามออกมาพร้อมจ่ายค่าโดยสาร และกอดอำลาเพื่อนรัก

“โชคดีเพื่อน”

เมื่อลาจากกันแล้ว เจ้าหนุ่มน้อยก็เดินติดตามกะลาสีเข้าไปในเรือสำเภาลำใหญ่ ที่บัดนี้ธุรกิจพาณิชย์นาวีกำลังเฟื่องฟูผู้คนสมัยนั้นนิยมใช้บริการในการเดินทางติดต่อกันระหว่างเมือง

[bobenz]

“ห้องนี้ห้องพักเจ้าส่วนห้องอาหารอยู่ทางปลีกซ้ายของอีกด้าน เปิดให้บริการสองเวลาคือสายๆและเวลาค่ำ อ้อเจ้าสามารถเดินขึ้นบันไดเพื่อไปนั่งเล่นพักผ่อนหย่อนใจชมวิวที่ชั้นสองของเรือได้”

"ขอรับ"

เวลาบนท้องทะเลที่ชั่งยาวนาน พราหมณ์หนุ่มที่ออกมาเผชิญโลกกว้าง ใช้เวลาไปกับการทบทวนตำราบ้างทำสมาธิบ้าง ออกไปชมวิววาดรูปเหมือนผู้โดยสารคนอื่นๆที่ระเบียงกาบด้านหน้าเรือ ชมฝูงนกบินหาปลาชมฝูงปลาแหวกว่ายในทะเล  โลมากระโดดเสมือนเต้นระบำชวนดูชวนเพลิดเพลินใจในห้วงเวลาที่ยาวนานกลางทะเล  จากวันเป็นคืนจากคืนเปลี่ยนเป็นอีกวัน จนกระทั่งคืนหนึ่งยามดึกเรือสำเภาโครงเครงจนเจ้าของร่างตกลงมาจากตั่งนอน พราหมณ์หนุ่มงัวเงีย ก่อนจะตื่นตะลึงที่มีน้ำท่วมเข้ามาที่ห้องพักของเขา

“เกิดอะไรขึ้นเนี้ย”

เมื่อตั้งสติได้ก็เปิดประตูออกไปเผชิญกับมวลมนุษย์ผู้หนีเอาตัวรอดจากความเป็นความตาย การเบียดเสียดเหยียบกันตายเป็นภาพที่น่าเวทนายังนัก

“เร็วเข้า !!! เรือจะล่มแล้ว”

เสียงตะโกนโหวกเหวกพร้อมกับการเคลื่อนขึ้นสู่ที่สูงของผู้โดยสารเรือจนกระทั่งมาถึงกาบเรือ หัวเรือเริ่มยกหัวสูงขึ้น พราหมณ์หนุ่มก็ทิ้งตัวออกจากเรือสู่ท้องทะเลอันดำมืดเหมือนผู้โดยสารอื่นๆ  ท่ามกลางสายฝนสายลมที่กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง คลื่นในทะเลก็ยกตัวสูงกลืนกินผู้โดยสารผู้ร่วมชะตากรรมหายไปในทะเลมือหนึ่งกอดไม้ซากเรือสำเภาที่แตกไว้ร่างกายโต้คลื่น เดี๋ยวจมเดี๋ยวฝุดอยู่ในทะเล ปากสวดภาวนาถึงพระศิวะและพระแม่อุมา

.................หรือนี่คือวาระสุดท้ายของเราแล้ว.................

ร่างกายเริ่มอ่อนแรงแม้คลื่นลมจะสงบลงแล้ว แต่ความอ่อยล้าที่มาเยือนก่อนที่หนังตาจะปิดลง ก่อนที่มือที่เกาะไม้ไว้จะปล่อยวาง ความหวังสุดท้ายแสงไฟริบรี่พร้อมเรือพายกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้

“ขอบพระทัยองค์มหาเทพศิวะและพระแม่อุมาที่เมตตาลูก”

เรือพายใกล้เข้ามาพร้อมชายชุดขาวผมยาวสยายใบหน้าคมเข้มราวกับเทพบุตรแสงจากตะเกียงบนเรือทำให้เห็นใบหน้าที่งดงามแต่แอบแฝงความดุดัน เยือกเย็นแต่แฝงความเฉียบขาดอยู่ในบุคคลผู้นี้

มืออันแข็งแกร่งของบุรุษแปลกหน้ากระชากพราหมณ์หนุ่มขึ้นมาจากทะเลอันเวิ้งว้างและดำมืด พร้อมขยับกายไปนั่งอีกด้านนึง ยิ้มน้อยๆอย่างเป็นมิตร  ฝ่ายเจ้าพราหมณ์เมื่อได้รับการช่วยเหลือจริงเอ่ยวาจาทำลายความเงียบทันที

“ขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือข้า อ้อท่านเรียกข้าว่าสายชลก็ได้เป็นนามของข้าเองท่านเป็นนักบวชเช่นกันรึ”

“เราหาใช่นักบวชเช่นเจ้าไม่ แต่ใช่เราถือศีลอยู่แถวนี้จะไปไหน”

“ข้าจะไปคีรีรัตน์นคร ข้าคงไม่รบกวนท่านแม้นเรือใหญ่ผ่านมาข้าจะ...”

“พายุใหญ่พึ่งผ่านไปไม่มีเรือใหญ่ผ่านมาแถวนี้อีกแล้ว เราจะไปส่งเจ้าที่คีรีรัตน์นครเพียงสองทิวาราตรีก็ถึง”

“ข้าเกรงใจท่านจริงๆ”

“พี่ภัทร...เรียกเราว่าพี่ภัทร”

“ขอรับ...พี่ภัทร”

สายชลรู้สึกยำเกรงบุรุษแปลกหน้าผู้นี้เหลือเกิน เมื่อการเจรจาสงบลงความเงียบก็มาเยือนอีกครา จนกระทั้งเผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ....

“ก่อนเจ้าจะแตกดับครานั้นใจนึงเจ้าระลึกถึงความรักของเรา...แต่อีกใจเจ้าคงรู้สึกผิดที่ไม่อาจจะทำภารกิจที่พระแม่เจ้ามอบหมายมาให้...ชาตินี้เจ้าจริงเกิดมาเพื่อรับใช้ทั้งสองพระองค์  ภพนี้เราคงมีวาสนาแค่ได้พบในภพหน้าเจ้าคงได้เสวยชาติเป็นเทพบุตรโชคชะตาเราคงไม่เวียนมาพบกัน ....การรอคอยของเรายังหาจุดสิ้นสุดไม่...ต่อให้รอไปจนอสงไขยเราก็ยืนยันว่าจะรอ”

[bobenz]

แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมาสายชลขยี้ตาพรอมกับเอ่ยวาจา

“พี่ภัทร  ท่านตื่นแล้วหรอ?”

อีกฝ่ายยิ้มหาได้มีคำตอบใดๆไม่

“พี่ภัทร  พี่ท่านไม่ใช่นักบวชเหตุจูงใจใดท่านพี่ถึงได้มาถือศีล...ข้าขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจจะ...”

“ไม่เป็นไร...เราผิดหวังในความรัก”

“เอ่อ...ขอโทษขอรับ”

“ถ้าเรามีอำนาจเป็นผู้วิเศษแบบที่เจ้าคิดจริง....ข้าเปลี่ยนเจ้าเป็นสตรีได้ก็คงดี”

คำพูดเรียบๆที่เหมือนอ่านใจอีกฝ่ายออกทำให้อีกฝ่ายสีหน้าเจื่อนลงทันที....และความเงียบก็มาเยือน

…….เวลาเคลื่อนผ่านจากรุ่งอรุณจนพระอาทิตย์ตรงศีรษะเป็นเวลาเทียงวัน มนุษย์หรือจะทนการอดข้าวอดน้ำกลางทะเลได้   เทวนาคาในคราบมนุษย์เข้าใจธรรมชาติข้อนี้ดีจึงเนรมิต ทลายมะพร้าวพวงใหญ่ลอยมากลางทะเลพร้อมพูดชี้ชวน

“โชคดีจังเจ้าพราหมณ์น้อยดูสิ ทลายมะพร้าวมันคงถูกพายุใหญ่เมื่อคืน”

พร้อมกับคว้าพวงทลายมะพร้าวขึ้นมาจากทะเลและหยิบกริชขึ้นมาเฉาะเอาน้ำมะพร้าวให้อีกฝ่ายกินแก้กระหาย เมื่อสายชลรับมะพร้าวมาดื่มสายตาที่มองด้วยความห่วงใยและปรารถนาจะอยู่แลอีกฝ่ายไปให้ตลอดรอดฝั่ง

“พี่ภัทร  นี่ส่วนของพี่”

“ขอบใจ”

มือแกร่งยื่นไปรับมะพร้าวมาดื่มบ้างเพื่อให้ไม่อีกฝ่ายสงสัย  การแสร้งใช้ชีวิตแบบมนุษย์เป็นสิ่งที่เทวนาคาแบบเขาไม่เคยกระทำมาก่อน แต่เพราะคำสัญญาไม่ว่าจะภพใดเขาก็พร้อมจะรักษา

.......................ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร เป็นใครความรู้สึกของเค้าไม่เคยเปลี่ยน................


ยามเย็นสิ่งที่ทำให้พราหมณ์สายชลตื่นเต้น เรือสำเภาอีกลำหนึ่งกำลังแล่นมายังทิศทางเดียวกับตัวเขาอยู่

“เรือ  ต่อไปข้าไม่ต้องรบกวนพี่ภัทรอีกแล้ว...วู้ทางนี้”

“อย่า อันตราย...แต่ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” พูดพร้อมกำไม้พายแน่น

เรือสำเภาโจรสลัดจอดกระชิดเรือลำเลียงพร้อมลุกเรืออาวุธครบมือ มาพร้อมคำขู่

[bobenz]

“เจ้าพวกเรือแตก มีของมีค่าอะไรส่งมาให้หมด  หูหนวกรึไง”

“คือทั้งเนื้อทั้งตัวข้ามีเท่านี้...” เอ่ยพร้อมควานถุงเหรียญในย่าม

“เอาไป!!!  แล้วพวกเจ้าก็ไปให้พ้น” ภัทรศัยไวกว่าคว้าถุงใส่อะไรบางอย่างพร้อมโยนให้หัวหน้ากัปตันโจรสลัด  กัปตันเทของออกจากถุงพร้อมเสียงตื่นเต้นของพวกลูกน้อง

“โหเพชรทั้งนั้นเลย ลูกพี่พวกมันไปเอามาจากไหน”

“พวกแกลงไปค้นตัวพวกมันเดี๋ยวนี้”

“พวกแกอย่าแตะตัวน้องชายของเราเด็ดขาดไม่งั้น”

เอ่ยวาจาพร้อมปาไม้พายหมุนเคว้นไปในอากาศและฟาดเข้าที่กลุ่มโจรครบทุกคนอย่างแม่นยำเป็นการทักทาย ลูกน้องโจรบางคนมึนจนสลบ ส่วนพวกหัวแข็งก็ลงมาจู่โจมภัทรศัยว่องไวว่าไม่นานก็เล่นงานกลุ่มโจรจนหมอบพวกมันเห็นท่าไม่ดีสู้ไม่ได้จึงหนีขึ้นเรือ และแล่นใบเรือหนีไป

“พี่ภัทร  ขอบใจท่านมากถ้าไม่ได้ท่านข้าคงตายไปแล้ว ว่าแต่ท่านให้ของมีค่ากับพวกมันไป....”

“มันคือเพชรเขี้ยวนาค  เดี๋ยวเจ้าของก็มาตามทวงคืน ....พรุ่งนี้ก็จะถึงคีรีรัตน์นครแล้ว”

ขณะที่กัปตันเรือกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องกับเพชรที่ได้มา อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากระแทกเรือสำเภาจากนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากลูกร้องหวยหวน

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”

“เฮ้ยพวกเอ็งมันเกิดอะไรขึ้น  ไม่นะข้ายังไม่อยากตาย”

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือเรือสำเภาถูกพญานาคกายใหญ่รัดลำเรือไว้ไม่นานเรือก็ถูกบีบจนแตกเป็นเสี่ยง กัปตันโจรสลัดและลูกน้องทั้งหมดโดนพิษพญานาคที่ร้อนแรงจนเสียชีวิตทั้งหมด ...


ยามค่ำคืนเดือนเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงโตสาดแสงลงมายังเรือลำน้อยกลางทะเลที่มีเพียงบุรุษแปลกหน้าสองคนเป็นผู้อาศัย สายตาที่มองแบบห่วงใยตลอดเวลาจนทำให้พราหมณ์สายชลก็อดสงสัยไม่ได้แต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำถามหรือนี่คือพระประสงค์ของพระผู้เป็นเจ้าพระศิวะพระแม่อุมาทรงเมตตาส่งชายผู้นี้มาเพื่อรับลูกไปทำภารกิจที่เมืองคีรีรัตน์นคร

.....เช้าวันสุดท้ายของสายชลกับชายแปลกหน้า วันนี้บุรุษลึกลับก็ทำในสิ่งที่ทำให้เขาทึ่งอีกครั้ง .....

“กินปลาดิบได้ใช่มั๊ย”

"ได้ขอรับ"

ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอันใด ชายแปลกหน้าก็กระโจนลงไปในทะเลที่ลึกสุดหยั่งถึงทันที

“พี่ภัทรท่านจะท่านอะไร ..พี่ภัทร...พี่”

[bobenz]

เสียงตะโกนและสีหน้าที่เป็นห่วงที่อีกฝ่ายจมหายไปในทะเล ...ยิ่งรอยิ่งกังกลจนอีกฝ่ายฝุดขึ้นมาพร้อมปลาทะเลตัวใหญ่ที่ชะตาถึงฆาตแล้ว  ลากปลาขึ้นมาบนเรือแล้วใช้กริชเฉือนเนื้อปลาส่งให้  พราหมณ์หนุ่มรับเนื้อปลามากินอย่างหิวโหยพร้อมส่งให้อีกฝ่ายส่ายหน้าจึงกินจนท้องอิ่ม ...และเมื่ออิ่มก็นอนเอาแรงจนกระทั้งสายมากแล้ว และเริ่มเห็นแสงสว่างจากฝั่งที่อยู่ไกลออกไป

“พ้นคืนนี้เจ้าก็จะถึงขึ้นฝั่งเมืองคีรีรัตน์นครแล้วพักผ่อนให้สบายเถิด”

“ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านมากมาย ข้าไม่รู้ท่านช่วยข้าเพราะอะไร แล้วเราจะได้พบกันอีกมั๊ย”

“เรารู้สึกถูกชะตากับเจ้า เราไม่อยากเห็นเจ้าลำบาก เราอยากให้เจ้ามีความสุขในสิ่งที่เจ้าปรารถนาจะทำ”

“ทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันหรือเคยเจอกัน?”

“คงเพราะชาติก่อนเราเคยมีความปรารถนาดีต่อกัน เราถึงได้มาพบกันและในอนาคตเราหวังจะเจอเจ้าอีกครั้งไม่ว่านานแค่ไหนเราก็จะรอ”

รอยยิ้มที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้กัน....ก่อนวันพรุ่งจะมาเยือน

เมื่อถึงเช้าวันต่อมาเรือลำเลียงก็มาจอดตรงท่าเรือเมืองคีรีรัตน์นคร  พราหมณ์สายชลโผเข้าโอบกอดชายแปลกหน้าเป็นการร่ำลาพร้อมกับลุกจากเรือแล้วขึ้นท่าจากนั้นก็เดินหายไปในผู้คนที่พุกพล่านในเมืองคีรีรัตน์นคร ที่บัดนี้เป็นเมืองที่มีผู้คนอาศัยมากมายพร้อมความเจริญในฐานะเมืองท่ายุคนั้นที่มีมหากษัติรย์เอกบุรุษเป็นผู้ปกครอง ก่อนจะจากกลับไปสู่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ภัทรศัยสัมผัสได้ถึงสายตาคู่นึงที่มองมา สายตาชั่งสังเกตประดุจบิดาในวัยเยาว์  แม้ทรงทรงแพรพรรณแบบชาวบ้านธรรมดายืนอยู่กับข้าบาทผู้ติดตามพระโอรสในวัยสิบขวบมีพระพักต์คล้ายบิดา ท่วงท่าสง่าดั่งพญาหงส์แบบมารดาก็ไม่ผิด จากนั้นภัทรศัยก็หายตัวไปสร้างความแปลกใจให้ผู้ที่กำลังจับจ้องอยู่ ...


........................ โปรดติดตาม ภาคจบ ภัทรศัย-นิศาเทวี ในบ่วงภพ2 ตอน  ราชินีแห่งท้องทะเล.................

[วี]

#รู้สึกช็อค!! อะไรคือไม่สมหวัง? ภัทรนิศาไม่ได้คู่กันหรอ อะไรกันเนี่ยยยย ><
เรื่องจริงหรอพี่ ตอนน้องอ่านชอบคู่นี้มากนะ แต่ละฉากที่เจอกันหวานเวอร์เป็นตัวขโมยซีนเลยก็ว่าได้
อ่านฉากเครียดๆหน่วงๆมาเจอฉากหวานของคู่นี้ก็พอทำให้นักอ่านเคลิบเคลิ้มไปได้บ้าง
ไม่คิดเลยว่านักแต่งจะหักมุม ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ Y^Y

เอาเถอะ...น้องเข้าใจ แก้วฯมันมีที่มาที่ไปในเนื้อเรื่องมีเหตุผลของมันแสดงว่าตอนหลังๆที่น้องยังไม่ได้อ่านต้องเข้มข้น
ถึงใจ ถึงอารมณ์แบบ HD แน่นอน ฮ่าๆๆๆ

แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาตามอ่านนะครับ ยังไงก็รักคู่นี้ ภัทรนิศา U///U


(ภาพเก่าเล่าใหม่)

เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มีสเปเชียลพาร์ทของ นางฟ้าทิพย์อาภาบ้างจัง (ดันดาราคนโปรด อิอิ) ><

[rainbow]

 ;D ;D ;D เดี๋ยวมาอ่านค่ะ

[นานะจัง]

นิศา ไปเกิดเป็น พราหมณ์หนุ่มสายชล อืม ไอเดียดีพี่ แต่งงๆ กับคำพูดที่ใช้ ไม่รู้ว่ามันยุคไหน บางเป็น นาย เป็น ข้า ชมวิว เลยงงว่ายุคไหน เอาเป็นว่ารอตอนจบค่ะอ
ตอนแกรนึกว่าพี่จะแต่งเป็นยุค 2557 เลยซะอีก 555

ปล. พี่ bobenz สะกดคำผิดนิดนึงนะคะ  สถานที่  ทรัพยากร วงศ์วาน พายหมุนเคว้ง พลุกพล่าน

#รู้สึกช็อค!! อะไรคือไม่สมหวัง? ภัทรนิศาไม่ได้คู่กันหรอ อะไรกันเนี่ยยยย ><
เรื่องจริงหรอพี่ ตอนน้องอ่านชอบคู่นี้มากนะ แต่ละฉากที่เจอกันหวานเวอร์เป็นตัวขโมยซีนเลยก็ว่าได้
อ่านฉากเครียดๆหน่วงๆมาเจอฉากหวานของคู่นี้ก็พอทำให้นักอ่านเคลิบเคลิ้มไปได้บ้าง
ไม่คิดเลยว่านักแต่งจะหักมุม ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ Y^Y

เอาเถอะ...น้องเข้าใจ แก้วฯมันมีที่มาที่ไปในเนื้อเรื่องมีเหตุผลของมันแสดงว่าตอนหลังๆที่น้องยังไม่ได้อ่านต้องเข้มข้น
ถึงใจ ถึงอารมณ์แบบ HD แน่นอน ฮ่าๆๆๆ

แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาตามอ่านนะครับ ยังไงก็รักคู่นี้ ภัทรนิศา U///U


(ภาพเก่าเล่าใหม่)

เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มีสเปเชียลพาร์ทของ นางฟ้าทิพย์อาภาบ้างจัง (ดันดาราคนโปรด อิอิ) ><

แก้วนพเก้า ไม่ใชแค่คู่นิศาภัทรหรอกจ้าที่ไม่สมหวัง เอาว่าเป็นเลือดสาดไปจนถึงตอนจบ 555

[bobenz]

นิศา ไปเกิดเป็น พราหมณ์หนุ่มสายชล อืม ไอเดียดีพี่ แต่งงๆ กับคำพูดที่ใช้ ไม่รู้ว่ามันยุคไหน บางเป็น นาย เป็น ข้า ชมวิว เลยงงว่ายุคไหน เอาเป็นว่ารอตอนจบค่ะอ
ตอนแกรนึกว่าพี่จะแต่งเป็นยุค 2557 เลยซะอีก 555

ปล. พี่ bobenz สะกดคำผิดนิดนึงนะคะ  สถานที่  ทรัพยากร วงศ์วาน พายหมุนเคว้ง พลุกพล่าน

#รู้สึกช็อค!! อะไรคือไม่สมหวัง? ภัทรนิศาไม่ได้คู่กันหรอ อะไรกันเนี่ยยยย ><
เรื่องจริงหรอพี่ ตอนน้องอ่านชอบคู่นี้มากนะ แต่ละฉากที่เจอกันหวานเวอร์เป็นตัวขโมยซีนเลยก็ว่าได้
อ่านฉากเครียดๆหน่วงๆมาเจอฉากหวานของคู่นี้ก็พอทำให้นักอ่านเคลิบเคลิ้มไปได้บ้าง
ไม่คิดเลยว่านักแต่งจะหักมุม ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ Y^Y

เอาเถอะ...น้องเข้าใจ แก้วฯมันมีที่มาที่ไปในเนื้อเรื่องมีเหตุผลของมันแสดงว่าตอนหลังๆที่น้องยังไม่ได้อ่านต้องเข้มข้น
ถึงใจ ถึงอารมณ์แบบ HD แน่นอน ฮ่าๆๆๆ

แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาตามอ่านนะครับ ยังไงก็รักคู่นี้ ภัทรนิศา U///U


(ภาพเก่าเล่าใหม่)

เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มีสเปเชียลพาร์ทของ นางฟ้าทิพย์อาภาบ้างจัง (ดันดาราคนโปรด อิอิ) ><

แก้วนพเก้า ไม่ใชแค่คู่นิศาภัทรหรอกจ้าที่ไม่สมหวัง เอาว่าเป็นเลือดสาดไปจนถึงตอนจบ 555

5555  โทษทีไม่ได้เกาบทความ ใช้เวลา 3 วันจบ แต่จะให้บอร์ดไม่เงียบเพื่อคนอื่นมาแจม ยุคต่อไปปี 2547  ไม่ใช่ 2557 ค่ะ  เพราะจะมีเหตุการณ์สำคัญที่เกิดในปีนั้นที่ทำให้นิศาในชาติสุดท้ายที่เป็นมนุษย์ผู้หญิงได้กลับไปเป็นราชินีของภัทรศัย a14

[อัคนีสีเพลิง]

เรื่องจริงใช่ป่ะ ที่อ่านจบไปเป็น Y-Y  a6 โอ้ ไม่นะ นิศาของฉันกลายเป็นพราหมณ์หนุ่มไปซะแล้ว ถามว่าฟินมั้ย? มันก้ ฟินอ่า~  :icon_question: แต่แบบว่าไหนๆมันก็เป็นเรื่องมโนแล้วอ่ะนะ ทำให้มันสมหวังหน่อยไม่ได้หรอฮับพี่กันย์  :)

[กาฬฯ]

Y อ่ะ   a29   

ไม่ได้ตั้งใจจะคิดนะ  แต่อ่านๆ ไปแล้วก็อดไม่ได้อ่ะ  5555

พล็อตภัทรพายเรือมารับพราหมณ์สายชลโอเคนะ  ดูแบบคอยเฝ้าดูดี

“กินปลาดิบได้ใช่มั๊ย”

  ถ้าน้องเป็นพราหมณ์สายชล น้องจะตอบว่า  "ขอวาซาบิด้วยนะ พี่ภัทร"    :icon_surprised:

#รู้สึกช็อค!! อะไรคือไม่สมหวัง? ภัทรนิศาไม่ได้คู่กันหรอ อะไรกันเนี่ยยยย ><
เรื่องจริงหรอพี่ ตอนน้องอ่านชอบคู่นี้มากนะ แต่ละฉากที่เจอกันหวานเวอร์เป็นตัวขโมยซีนเลยก็ว่าได้
อ่านฉากเครียดๆหน่วงๆมาเจอฉากหวานของคู่นี้ก็พอทำให้นักอ่านเคลิบเคลิ้มไปได้บ้าง
ไม่คิดเลยว่านักแต่งจะหักมุม ทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ Y^Y

เอาเถอะ...น้องเข้าใจ แก้วฯมันมีที่มาที่ไปในเนื้อเรื่องมีเหตุผลของมันแสดงว่าตอนหลังๆที่น้องยังไม่ได้อ่านต้องเข้มข้น
ถึงใจ ถึงอารมณ์แบบ HD แน่นอน ฮ่าๆๆๆ

แปะไว้ก่อนเดี๋ยวมาตามอ่านนะครับ ยังไงก็รักคู่นี้ ภัทรนิศา U///U

(ภาพเก่าเล่าใหม่)

เห็นแบบนี้แล้วอยากให้มีสเปเชียลพาร์ทของ นางฟ้าทิพย์อาภาบ้างจัง (ดันดาราคนโปรด อิอิ) ><

พี่ชอบคอมเมนต์น้องวีที่บอกว่า  เข้มข้น ระดับ HD จริงๆ 555 จะว่าอย่างนั้นก็ได้

เชื่อว่าถ้าน้องวีได้อ่านฉากนางฟ้าทิพย์อาภาฉบับรีไรท์แล้ว  พล็อตฟิคคงพรั่งพรูทันทีเลยอ่ะ

เรื่องจริงใช่ป่ะ ที่อ่านจบไปเป็น Y-Y  a6 โอ้ ไม่นะ นิศาของฉันกลายเป็นพราหมณ์หนุ่มไปซะแล้ว ถามว่าฟินมั้ย? มันก้ ฟินอ่า~  :icon_question: แต่แบบว่าไหนๆมันก็เป็นเรื่องมโนแล้วอ่ะนะ ทำให้มันสมหวังหน่อยไม่ได้หรอฮับพี่กันย์  :)

อืมมม  พี่ว่าพี่กันย์ยังไม่ได้อ่านฟิคนี่เลยนะ   อันนี้ต้องบอกพี่โบว์เบนซ์แล้วละ 

[parifa]

ฟินคู่นี้ตลอด  เศร้าใจจัง ที่คู่นี้จะไม่ได้คู่กัน จริงๆๆเหรอ a10 :icon_frown: a37

[กันย์ณภัทร]

แล่ว ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ >///<!! ว๊ายยยวายยยยย โงยยยยยยย อัลไลเนี่ย?? เหอๆๆๆๆ

ถึงน้องสายชลจะเป็นตัวผู้ เอ๊ย! เป็นผู้ชาย แต่ก็เรียบร้อยมุ้งมิ้้งเนอะพี่ภัทรเนอะ>///<!! น่าทะนุถนอมฝุด a51

อ่านจบแล้วแบบว่า ในหัวมีแต่ พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร  พี่ภัทร พี่ภัทร โงยยยยยคำนี้มันโงยยยยหงิงอ่ะ พี่ภัทร><! ยิ่งน้องวีเอารูปมาแปะยิ่งหงิง 555+ a14

ว่าแต่ถ้านิศาเป็นชาย และราชินีแห่งท้องทะเลจิเป็นใครหว่า?

ปล.พี่ภัทรน่าสงสาร พี่ภัทร พี่ภัทร พี่ภัทร ~ เพลงนี้มาเรย >>รอคอยเธอมาแสนนนนนานนน ทรมานวิญญาณหนักหนา...ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดาฉันรอเธอผู้เดียว~~ a21 a21 a21

[parifa]

 :-X ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนาน พอมาอ่าน คู่นี้ทีไร เศร้าทุกที เมื่อไรจะสมหวังเสียที นะ

[bobenz]

ภัทรศัย-นิศาเทวี ในบ่วงภพ2 ตอน  ราชินีแห่งท้องทะเล.................

การเวลาหมุนผ่านจากวันเป็น...ปี...เป็นสิบปี....ร้อยปี....พันปี....หมื่นปี...และแสนปีระยะห่างแห่งเวลาไม่ได้พรากมนต์สเน่หาข้ามภพข้ามชาติมีพบมีพรากมีจากและมีวันกลับมาพบกันใหม่...วัฏจักรแห่งการรอคอย...เมื่อมีบ่วงแห่งคำสัญญา...และความปรารถนาที่มนุษย์เรียกสั้นๆว่า....รัก.....

เที่ยวบิน  TG  916  บินข้ามห้วงน้ำมหาสมุทรมาจากดินแดนที่เรียกตัวเองว่า “ดงผู้ดี”  อังกฤษมุ่งหน้าสู่แผ่นดินสยามสาวไทยหน้าหวานผิวขาวสวยคมมีเชื้อสายจีนเป็นทายาทหลานสาวคนเดียวของเจ้าสัว เฉิน  เจ้าของโรงแรม  SeaQeen  หลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเครมบริดจ์ และได้ทดลองทำงานในประเทศอังกฤษแล้วก็ถึงเวลาหวนคืนสู่มาตุภูมิ...

ด้านใต้มหานทีที่เครื่องบินกำลังผ่านลึกลงไปมีอีกภพภูมิที่มนุษย์สามัญไม่อาจสัมผัสถึงเทวนาคารูปงามที่อยู่ในญาณทิพย์มาเป็นห้วงเวลานานนับแต่กลับมาจากการไปเยือนคีรีรัตน์นครอาณาจักรโบราณครานั้น...พระพักต์ที่งดงามลืมเนตรและจำต้องออกจากญาณด้วยความวิตกกังวล....ในที่สุดเวลาของเราก็ถึงคราได้มาบรรจบกันจริงๆ...แต่ก่อนจะถึงเวลานั้นเล่า....ด้วยไม่ปรารถนาให้นางที่รักประสบเคราะห์กรรมใดๆแต่ญาณทิพย์หยั่งรู้...เคราะห์กรรมสุดท้ายที่นางจะต้องเผชิญก่อนที่จะนำมาสู่การครองคู่...เคราะห์กรรมที่จะต้องร่วมรับกับความอวดรู้อวยดีของมนุษย์ที่เขลาจิตใจหยาบและเอาเปรียบธรรมชาติจนเสียสมดุล

“ภัทรศัย  นี่เป็นวิบากกรรมที่พวกมนพวกนั้นที่คราวที่จะต้องชดใช้  และเป็นหน้าที่ของปู่ที่ได้รับบัญญชาลงมา”

นานนับที่มหาองค์ท่านท้าวอนันตนาคราชผู้เป็นอัยกาแห่งภัทรศัยเทวนาคาจะเสด็จมาเยือนถึงวิมานแห่งภัทรศัยแต่ด้วยพระเมตตาเป็นห่วงดวงหทัยของเชื้อสายแห่งตนที่ผิดหวังกับเรื่องนี้มาเป็นเวลานานนัก
ร่างงามอร่ามเจือทิพยสีทองทำความเคารพผู้เป็นอัยกา

“หม่อมฉันเข้าพระทัย..หม่อมฉันขอ..”

“จงไปเถิด...ไปทำความรู้รักกับนิศาเทวีคนใหม่...ใช้เวลาอันน้อยนิดทำความรู้จักกับเค้าให้ความสุขกับเค้าก่อนจะถึงวันนั้น”