... “ไม่ได้หรอกจ๊ะลูก ถึงแม่จะมีส่วนในการเลือกคู่ครองแต่แม่ก็ถือสุภาษิตที่ว่า ปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่ ปลูกอู่ต้องตามใจผู้นอน”
“ถ้าเกิดลูกพามาแล้วเสด็จแม่ไม่ทรงพอพระทัยล่ะพระเจ้าค่ะ”
“ก็เพราะอย่างนั้นแม่ถึงได้ย้ำนักย้ำหนาไม่ให้ลูกล่วงเกินผู้หญิงคนนั้นก่อนถึงเมืองไงจ๊ะ”
“อย่างงั้นลูกก็แย่เลยสิพระเจ้าค่ะ”
“ไม่แย่หรอกจ๊ะ เป็นลูกผู้ชายต้องมีความอดทน มีความรับผิดชอบไม่ชิงสุกก่อนหาม แม่จะดูสิว่าลูกของแม่จะเชื่อฟังคำพูดแม่สักแค่ไหน”...
“บางทีเสด็จแม่อาจพอใจนิลวดีก็ได้ ถ้านางผ่านบททดสอบจากลูก” โม่งป่าเริ่มคิดแผนการทดสอบลองใจ
เช้าวันต่อมาโม่งป่าพานิลวดีออกเดินทางในป่า “โม่งป่ารอเราด้วยสิ” นิลวดีเรียกโม่งป่าไว้
“แค่นี้ก็เดินไม่ทันแล้วจะไปทำอะไรได้ฮะ” โม่งป่าตวาดไป
“ก็เราไม่เคยเดินป่านิ” นิลวดีชี้แจง
“ในเมื่อมีความจำเป็นจะต้องเดินเจ้าก็ต้องปรับตัวสิ แล้วอย่าทำเป็นบีบน้ำตาอีกนะเราไม่ชอบ ” โม่งป่าว่าเข้าให้อีก
“แล้วเจ้าจะพาเราไปไหน” นิลวดีถามโม่งป่า
“เราไม่ได้พาเจ้าไปนะ เจ้านั้นแหละตามเรามาเอง”
“โม่งป่าเจ้าพาเรากลับบ้านกลับเมืองเถอะเราคิดถึงบ้าน” นิลวดีขอร้องโม่งป่าแต่พี่โม่งแกไม่สน
“มันไม่ใช่ธุระอะไรของเรานิ เราไม่ได้พาเจ้ามาที่นี่สักหน่อย”