จะกล่าวถึงดินแดนที่แคว้นสรวง เทพทั้งปวงสถิตฟ้าอิงอาศัย
หนึ่งวิมานม่านนภาสุราลัย มีแสงใสรัศมีรังสีทอ
เจิดจรัสเรืองรองยามต้องเนตร แสงวิเศษฉายสุขทุกห้องหอ
หนึ่งตำหนักเด็กหนึ่งซึ่งสอพลอ คุยประจ๋อประแจ๋ด้วยแม่ตัว
กุมารีมีเนตรพิเศษสม เมื่ออารมณ์ขุ่นข้องหมองสลัว
จะฉายเพลิงเริงแรงแผลงน่ากลัว หนึ่งไฟรัวลามลาญผลาญนัยน์ตา
อีกภูษาอาภรณ์ทั้งผมเผ้า เกศาเจ้ายาวสยายรายเรียบหนา
มีปิ่นทองรวบปักสมพักตรา เทพธิดาภูษาสีสุรีย์
นอนหนุนตักมารดาน่าเอ็นดู ยอดพธูให้เอนกายไม่หน่ายหนี
กุมพระหัตถ์แล้วตรัสด้วยกุมารี ว่าแม่นี้ที่รักจริงยิ่งกว่าใคร
ไม่ว่ากาลใดหนาจะบังเกิด หนีไปเถิดลูกรักจำผลักไส
ด้วยพ่อเจ้าก่อศึกพิลึกใจ มีที่ไหนเทพพิมานมารานชน
หากทราบถึงทิพญาณวัชรี ก็เห็นทีจะต้องตายมลายหม่น
สุริยะบุตรีหนีให้พ้น อย่าทุกข์ทนรับกรรมอันนำพา
สุริยะบุตรีเห็นทีแม่ ทุกข์ใจแท้จึงสวมกอดยอดยี่หวา
ว่ามารดาอย่าเศร้าเหงาชีวา พระบิดาจะปกเกล้าเหล่าชาวเรา
องค์พระพ่อคงหายอมให้ตรอมจิต พระทรงฤทธิ์คงมิให้ใครแผดเผา
ผลาญพิมานบ้านเกิดภูมิลำเนา ให้เป็นเถ้าถ่านไปไม่ใยดี