ท่ามกลางม่านหมอกแห่งนิมิตอันเลือนราง
อังคาส : "นั่นใคร?!...เราถามว่านั่นใคร?"
บัวแย้ม : "หม่อมฉันเอง"
อังคาส : "บัวแย้ม!!"
ร่างบอบบางในม่านหมอกค่อยๆ เด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ ในสายพระเนตรนักรบแห่งดาวพิฆาต...บัวแย้ม...นางดูงดงามและสดใสกว่าทุกครั้งที่พระองค์เคยเห็น ราวกับทุกข์หนักทุกสิ่งอันได้ถูกปลดเปลื้องสิ้นแล้ว
อังคาส : "บัวแย้ม...เจ้า?...เราไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจ้าอีก"
บัวแย้ม : "หม่อมฉันสิ้นบุญในชาตินี้แล้ว การจะได้กลับมาพบกับพระองค์...หรือทุกๆ คนย่อมมีเพียงแค่ปาฏิหาริย์เท่านั้น...และอีกไม่นาน หม่อมฉันก็จะได้ไปในดินแดนที่ห่างไกล"
อังคาส : "เจ้าใจร้ายมากนะ บัวแย้ม เจ้าจากเราไปทั้งที่เรายังหาคำตอบของหัวใจให้ตัวเองไม่ได้...เราไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะร่ำลาเจ้า"
บัวแย้ม : "พระโอรสอังคาสต่างหากที่พระทัยร้าย...พระทัยร้ายกับบัวมาตลอด"
สรรพนามที่แทนตัวเปลี่ยนแปลง ดังตัดพ้อ
อังคาส : "ถ้าหากเจ้าหมายถึงการกระทำที่เราทำต่อเจ้า...เราไม่รู้ว่าเราควรจะแสดงให้เจ้าเห็นยังไง...บัว...เจ้าอย่าไปไหนได้มั้ย ให้เราได้มีโอกาสแสดงให้เจ้าเห็นว่าแท้จริงแล้ว เราห่วงใยเจ้า อยากคุ้มครองปกป้อง อยาก..."
บัวแย้มส่ายหน้าช้าๆ
บัวแย้ม : "บัวไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้วเพคะ บัวกำลังจะต้องไป"
อังคาส : "เจ้ากำลังจะไปที่ไหน? บัว"
พระทัยที่ร้อนรนเฝ้ารอคอยคำตอบ ครั้งหนึ่งยามที่พระองค์มีสิ่งสูงค่าอยู่ในอุ้งหัตถ์ พระองค์กลับไม่อาจรักษาไว้ได้ ยามนี้ราวกับคว้าได้บัวแก้วบอบบางกลับมา บัวดอกนั้นก็กำลังจะลอยจากไป
บัวแย้ม : "บัวไม่รู้ ดวงวิญญาณของบัวจะต้องล่องลอยไปเพื่อกำเนิดใหม่ อาจจะเป็นที่ๆ ไกลแสนไกล"
อังคาส : "แล้ว...เราจะได้พบกันอีกมั้ย อีกนานแค่ไหนกว่าเราจะได้พบเจ้าอีก บัวแย้ม"
บัวแย้ม : "หากบัวยังมีบุญพอ บัวจะเฝ้ารอพระโอรส...ไม่ว่านานแค่ไหน ไกลแค่ไหน...แต่หัวใจของบัวจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง"
สองมือเรียวบางถูกยึดไว้ด้วยหัตถ์แกร่งถ่ายทอดความรู้สึกทั้งมวล ดวงหน้างามแดงเรื่อยามสบเนตรคม
อังคาส : "ไม่ว่านานแค่ไหน...ไกลแค่ไหน...เราจะตามหาเจ้าให้พบให้ได้ และเราจะแสดงให้เจ้าเห็น ให้เจ้าได้รับรู้ความรู้สึกทั้งหมดของเรา...บัวแย้ม ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม"
บัวแย้ม : "บัวจะรอพระโอรส"
ม่านหมอกหนาทึบอวลเข้ามาครอบคลุมทุกสิ่งให้ตกอยู่ในอนธกาล พร้อมกับพรากหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาไปด้วย...จากไปไกล...เหลือเพียงสายลมหนาวที่พัดผ่านรอบวรกาย
อังคาส : "บัว!!"
พระโอรสอังคาสสะดุ้งตื่นจากนิทรา ไม่มีม่านหมอกมัวดังในนิมิต ไม่มีร่างบอบบางที่คุ้นเคย หากกลิ่นหอมระรวยหวานดังเกสรบงกชยังเจือจางอยู่ภายในห้องบรรทม
สัมผัสอ่อนนุ่มในอุ้งพระหัตถ์ทำให้พระองค์ต้องก้มลงทอดพระเนตร กลีบบุษกรสีชมพูปรากฏอยู่ในฝ่าพระหัตถ์
กลีบบัวบางเบาเพียงแค่กลีบเดียว หากทำให้พระองค์ระลึกถึงนิมิตที่ผ่านพ้นมาได้อย่างแม่นยำ มิอาจลืมเลือนได้ ทรงกำกลีบบัวไว้แนบพระหฤทัย
อังคาส : "บัวแย้ม...ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหน...เราจะตามหาเจ้าให้พบ ถึงจะนานแค่ไหนก็ตาม"
โปรดให้อภัยด้วย กาฬรหัสย์กำลังอยู่ในโหมดรั่วอย่างรุนแรง เนื่องจากทำการบ้านไม่ได้
มันก็เลยออกมาเป็นเยี่ยงนี้ :-X :-X
:-\ :-\ :-\ :-\ :-\