มเหสีจุฑามณีโวยวายใหญ่ว่า โอ้ตายแล้วรถเสนเป็นมนุษย์เสด็จพี่ทำยังไงดีเพคะ องค์เหนือหัวตรัสว่า ใจเย็นก่อนจุฑามณี
ท่านราชครูยังทายต่อว่า ทั้งคู่ผูกพันธ์กันอย่างแนบแน่นมาจากชาติปางก่อนจิตของพระธิดากับมนุษย์ผู้นั้นจึงไม่อาจจะแยก
จากกันได้พระเจ้าข้า มเหสีจุฑามณีก็ร้องว่า โอ้ตายแล้วมโนห์ราลูกแม่ทำยังไงดีนี่จะยอมให้พวกมนุย์เข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิต
พวกเราได้ยังไงเพคะเสด็จพี่
องค์เหนือหัวถามต่อว่าแล้วชีวิตมโนห์ราลูกของเราจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ ท่านราชครูรายงานว่าชีวิตพระธิดาจากนี้ต่อไปจะต้อง
พลัดพลากพระเจ้าข้า มเหสีจุฑามณีได้ยินก็ร้องไห้แล้วบ่นว่า โถ่มโนห์ราลูกแม่จะต้องพลากจากอกแม่ไปเราไม่ยอมนะเสด็จพี่
น้องไม่ยอมนะเพคะ ท่านราชครูทูลว่าจะต้องพลัดพลากจากคนที่พระธิดารักใคร่พระเจ้าข้า พระมเหสีหยุดโวยแล้วบอกว่า อ๋อ
จริงเหรอแน่นะ ไม่ใช่ฉันแน่นะ
มเหสีจุฑามณีออกความเห็นว่า ถ้าอย่างนั้นเสด็จพี่ก็ทรงสบายใจได้เพคะเพราะเมืองไกรลาศของเราไม่มีทางที่มนุษย์หน้าไหนจะ
มาถึงได้หรอกเพคะ องค์เหนือหัวตรัสว่า ไม่แต่สำหรับพี่แล้วมันตรงกันข้ามเพราะถ้าไม่พบกันก็จะไม่มีการพลัดพลากเมื่อพลัดพลาก
ก็จะมาพบกันใหม่ คราวนี้พระมเหสีจุฑามณีร้อนใจขึ้นมาอีกแล้ว งั้นจะทรงทำยังไงกันดีล่ะเพคะ องค์เหนือหัวบอกว่าเราจะให้ท่านราชครู
ทำพิธีกำจัดสุบิน ท่านราชครูรายงานว่าพิธีกำจัดสุบินจะแก่ปัญหาได้ชั่วคราวพระเจ้าข้า แต่ทั้งสองพระองค์เห็นควรให้ทำ