มโนห์ราบ่นว่า จะไปไหน พรานบุญเลยปลอบว่า ไม่ต้องกลัวฉันจะพาเธอไปอยู่ในที่สุขสบายไปพบคน....พอหันกับมามโนห์ราก็เตลิดหนี
ไปแล้วพรานบุญก็เลยจะต้องวิ่งไล่จับกับมโนห์ราอยู่พักใหญ่สุดท้ายพรานบุญก็เป็นฝ่ายชนะ
มโนห์ราพยายามดิ้นสุดชีวิตพรานบุญเลยตวาดว่า ไม่ต้องดิ้น แล้วก็เอาผ้ามัดมือจูงไปด้วยกันโดยมโนห์ราก็ขัดขืนตลอดทาง มโนห์ราบอกว่า
เอาผ้ามามัดฉันทำไม พรานบุญบอกขืนไม่มัดก็หนีอีกซิ มโนห์ราขอความเห็นใจว่า โธ่ท่านนายพรานฉันก็ไม่ได้คิดจะหนีไปไหนนี่ พรานบุญ
จึงว่า อย่าพูดว่าไม่หนีก็หนีเห็นๆ มโนห์ราอ้อนว่า ท่านนายพรานปล่อยฉันไปเถอะนะ
พรานบุญว่าเลิกดิ้นซะทีรำคาญ มโนห์ราขึ้นบอกว่าจะจับตัวฉันไปทำไมฉันไม่ใช่คนเอาไปก็ช่วยท่านทำอะไรไม่ได้ พรานบุญลังเลว่าเออเนอะ
นั่นซิ มโนห์ราเห็นพรานบุญโอนอ่อนตามจึงอ้อนวอนว่าท่านปล่อยฉันไปเถอะน้า พรานบุญบอกว่าไม่ได้ถ้าปล่อยไปจะไปกราบทูลพระสุธน
ยังไง มโนห์ราจึงถามว่าเค้าเป็นใครพระสุธนคนนี้ พรานบุญบอกว่าเป็นเจ้านายของข้าเองเป็นพระโอรสแห่งอุดรปัญจา มโนห์ราจึงบอกว่าฉัน
เกลียดพระสุธนพบหน้าจะว่ากันให้เจ็บๆเลยคอยดูนะคนไม่รู้จักกับให้มาจับกันฉันเกลียดพระสุธน พรานบุญอ้าปากเหวอเลย