เราควรรื้อถอนโครงสร้างของละคร 'น้ำเน่า' หรือไม่? เรื่องดีดี ที่ต้องใช้วิจารณญาณ

[นานะจัง]

นานะจังไปเจอ กระทู้ในพันทิพ มาค่ะ คือนั่งรอว่าHostแก้ไขบอร์ด (เซ็งบอร์ดมีปัญหาตลอด เลย สงสัยปีหน้าคงได้ย้ายโฮสแน่ๆละ) :-[
ที่คอนเน็คดาต้าเบสเสร็จเมื่อไรก็เลยนั่งอ่านไปเรื่อย จนไปเจอกระทู้นี้น่าสนใจดีก็เลยเอามาลงเพื่อถกกันต่อค่ะ ;)

http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A7434879/A7434879.html

เราควรรื้อถอนโครงสร้างของละคร 'น้ำเน่า' หรือไม่? เรื่องดีดี ที่ต้องใช้วิจารณญาณในการรับชม จาก วินทร์ เลียววาริณ   
พอดีได้มีโอกาส อ่านเรื่องนี้ ก็เลยอยากนำเอามาแบ่งปันให้เพื่อนๆในห้องนี้ได้อ่านกันด้วย ถ้าหากว่ามันจะมีประโยชน์ให้กับผู้ใดก็ตามที่มีโอกาสได้มีส่วนร่วมในละคร ไม่ว่าจะเป็น คนสร้าง ดารานักแสดง ทีมงานทุกท่าน ตลอดจนคนดู ก็ขอยก Credit ให้คุณ วินทร์ เลียววาริณ นะคะ

 
โดยส่วนตัวแล้วบอกได้เลยว่าเห็นด้วย โดยเฉพาะ ประโยคนี้

"ตัวอย่างความบันเทิงมากมายในโลกที่สามารถสอดสาระเข้ากับความบันเทิงและยกระดับผู้เสพ ทำให้เราต้องถามตัวเองว่า ถ้าเรารู้ว่าเราสามารถส่งเสียลูกให้เรียนจบปริญญาได้ เราจะยอมให้เขาจบแค่ชั้นอนุบาลหรือ?"





เราควรรื้อถอนโครงสร้างของละคร 'น้ำเน่า' หรือไม่?*


ผมดูละครโทรทัศน์ไทยครั้งแรกเมื่อสามสิบห้าปีมาแล้ว แทบทั้งหมดเป็นนิยายรักที่มีโครงเรื่องเกี่ยวกับการแย่งชิงมรดก การทะเลาะกันระหว่างแม่ผัวกับลูกสะใภ้ การกลั่นแกล้งนางเอก การชิงรักหักสวาท การตบ-จูบ ฯลฯ

ผ่านมา 3.5 ทศวรรษ ดูเหมือนว่าเนื้อหาของละครโทรทัศน์ยังคงรักษารากเดิมอย่างเหนียวแน่น หลายคนปฏิเสธความบันเทิงแบบ 'หนีความจริง' นี้ ด้วยเหตุผลว่า ผู้สร้างละครไม่เคยเปลี่ยนโลกทัศน์ เนื้อเรื่องที่ 'เหนือจริง' เหล่านี้เป็นการดูถูกสติปัญญาของคนดู บ้างก็ว่าทำให้ผู้ชมจมอยู่ในโลกของความเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ และทำให้สังคมเราถอยหลัง เพราะรับสารความคิดมาผิดๆ ฯลฯ

ทว่าหากมองในมุมของเวลา สิ่งใดที่อยู่ยืนยงมานานขนาดนี้อาจมีคุณค่าของมัน หรือกระทั่งเป็นเอกลักษณ์แบบไทยๆ ที่มีเสน่ห์ของมัน? คำถามคือเราสมควรรื้อถอนโครงสร้างของละครแบบเดิมๆ นี้หรือไม่? และเพราะอะไร?

นี่ไม่ใช่คำถามใหม่ สังคมรับรู้ปัญหานี้ (หากเราจัดมันเป็นปัญหา!) มานานแล้ว มีหลายความคิดเห็นจากทุกภาคส่วนของสังคม แต่มันก็ยังคงดำรงอยู่

บางคนแสดงความเห็นว่าคนไทยเกิดในสังคมที่หลอมเหลาให้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือสรรค์สร้างอะไรได้ด้วยตัวเอง ต้องรอโชคและฟ้าประทาน ความคิดนี้จึงสะท้อนในละครไปโดยปริยาย ตั้งแต่ตัวละครประเภทที่รอฟ้าบันดาล ไปถึงโครงเรื่องในรูปของการรอคอยความหวังใหม่ (บ่อยครั้งในรูปของมรดก หรือการแต่งงานกับคนที่รวยมาก)

บางคนเห็นว่า ในชีวิตจริงของแต่ละคนก็เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าสาหัส กลับถึงบ้านก็ไม่อยากรับรู้อะไรที่หนักหัวอีก การดูละครโทรทัศน์ที่หนีโลกแบบนี้ก็เป็นการคลายเซลล์สมองอย่างหนึ่ง

คนอีกไม่น้อยแย้งว่า ละครเหล่านี้มิได้เป็นเรื่องเหนือจริงแต่ประการใด ชีวิตจริงของคนบางคนไม่น่าเชื่อ (บางคนใช้คำว่า 'น้ำเน่า') เสียยิ่งกว่านิยายเสียอีก



ความจริง คำว่า 'รื้อถอน' นี้มิได้มีนัยของการทำลายโดยสิ้นซาก แต่เป็นการพัฒนาต่อไปไม่ให้ซ้ำรอยเดิมมากกว่า พูดง่ายๆ คือ เราจะเต้นฟุตเวิร์กอยู่กับที่ หรือว่าจะวิ่งออกไปจากจุดเดิม

หากเราเลือกที่จะวิ่งออกไปจากจุดเดิม ก็นำเราไปสู่อีกสองคำถามคือ

1 ทำไมต้องเปลี่ยนแปลง? มันสำคัญนักหรือ? ในเมื่อละครโทรทัศน์ก็เป็นเพียงความบันเทิงราคาถูกสำหรับคนทั่วไป จะหวังเอาสาระอะไรกันนักหนา?

และ 2 เรามีความสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริงหรือ ทั้งในแง่นายทุนและผู้สร้างสรรค์งาน?

สำหรับข้อแรก เราต้องเข้าใจตรงกันก่อนว่า สังคมคือการอยู่ร่วมกันของคนกลุ่มใหญ่ คุณค่าของสังคมก็คือความผาสุกของคนส่วนใหญ่, คุณภาพชีวิต และคุณภาพของมนุษย์ (ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้จะมาอยู่รวมกันทำไม) และเครื่องมือหนึ่งที่มีส่วนพัฒนาคุณภาพชีวิตที่ดีก็คือศิลปะที่ดี

เมื่อมองอย่างนี้ จะเห็นว่าเราสามารถใช้คุณภาพชีวิตและคุณภาพของมนุษย์เป็นมาตรวัดคุณค่าของศิลปะ ศิลปะที่ดีน่าจะมีส่วนช่วยทำให้มนุษย์มีคุณค่าขึ้น ไม่ทางจิตใจก็ทางความคิด และอะไรก็ตามที่ทำให้มนุษย์ลดค่าลงหรือโง่ลง ไม่ว่ามันจะดำรงอยู่ในสังคมมานานเท่าไร นอกจากจะไม่น่าจัดว่ามีคุณค่าแล้ว อาจจะไม่นับว่าเป็นศิลปะด้วยซ้ำ

ภาพยนตร์เป็นสายหนึ่งของศิลปะ หากเราดูสายธารของศิลปะทุกสายในประวัติศาสตร์โลก ศิลปะเป็นสิ่งที่ไม่อยู่นิ่ง ไม่มีกรอบตายตัว ไม่มีกฎกติกาใดๆ และเนื่องจากมันไม่อยู่นิ่งนี่เอง จึงก่อเกิดสายธารศิลปะมากมายหลายแขนง ยกตัวอย่างเช่นในงานจิตรกรรม หากถือว่าการวาดภาพแบบเรียลิสติกเป็นแนวทางมาตรฐานหรือเอกลักษณ์ที่ต้องอนุรักษ์ดำรงไว้ โลกนี้ก็คงไม่มีทางกำเนิดศิลปะสายอื่นๆ เช่น แนวแอ็บสแตร็คท์ แนวเซอร์เรียลิสม์ แนวป๊อปอาร์ต ฯลฯ และศิลปินอย่าง แวนโก๊ะห์ ปิกัสโซ่ เซอราต์ ดาลี ฯลฯ ก็ไม่มีทางได้เกิด เช่นกันด้วยความเชื่อที่ไม่ยอมถูกจำกัดด้วยกรอบใดๆ โลกเราตอนนี้จึงมีตระกูลนิยายมากมายกว่าสมัยเชกสเปียรส์หลายร้อยเท่า และนี่เป็นสิ่งที่ดีมิใช่หรือ?

ผมเชื่ออย่างโง่ๆ (และอาจจะไร้เดียงสา) ว่า เราสามารถนำพาสังคมของเราไปสู่ความสวยงามและมีคุณค่ากว่าเดิมได้ ผมมองไม่เห็นว่าทำไมเราต้องจำนนทนอยู่กับสิ่งเดิมๆ เพียงเพราะมันอยู่มานาน เราเลือกได้ และเมื่อเราถูกต้อนไปสู่มุมอับที่ดูเหมือนไม่มีทางเลือก เราก็สามารถปฏิเสธทางเลือกที่คนอื่นยื่นให้เราได้ เช่นเดียวกับที่เราปฏิเสธผงชูรส สารกันบูด สีฟอก ฯลฯ เพราะเรารู้ว่าในระยะยาวมันอาจทำให้เราเป็นมะเร็งได้

ปัญญาของคนเราเกิดมาจากการรับสารความคิดหลากหลาย มีใครบ้างที่ร่างกายแข็งแรงจากการเสพข้าวขาหมูอย่างเดียวทุกมื้อทุกวัน? สมองของคนเราก็ต้องการสารอาหารทางปัญญาครบห้าหมู่ ไม่ว่าเราจะรับสารความคิดมาจากการศึกษา ประสบการณ์ หรือผ่านศิลปะ ยิ่งมีทางเลือกมาก ก็ยิ่งทำให้เรารู้จักคิดมากขึ้น และท้ายที่สุดแล้วสังคมก็จะได้คนที่มีคุณภาพมากขึ้น และสังคมยิ่งมีคนมีคุณภาพมากขึ้นเท่าไร คุณภาพชีวิตของเราก็ยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ไม่เพียงแต่ทำให้เราจะเป็นคนฉลาดขึ้น เราจะมีความสุขขึ้น



สำหรับข้อที่สอง : เรามีความสามารถเปลี่ยนแปลงได้จริงหรือ ทั้งในแง่นายทุนและผู้สร้างสรรค์งาน? นี่เป็นคำถามที่ท้าทายความคิด โดยเฉพาะคนที่เชื่อว่า สภาพทางการตลาดทำให้เราเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ แต่จริงหรือ?

สำหรับความเห็นที่ว่า ในชีวิตจริงของแต่ละคนก็เหน็ดเหนื่อย กลับถึงบ้านก็ไม่อยากรับรู้อะไรที่หนักหัวอีก ข้อแย้งคือการเบื่อชีวิตจริงและความอยากหนีความจริงเข้าไปในโลกแห่งจินตนาการเป็นคนละเรื่องกับการเดินย้อนรอยศิลปะแบบเดิม

ความเห็นว่า 'ชีวิตจริงของคนบางคนน้ำเน่าเสียยิ่งกว่านิยายเสียอีก' นั้นเป็นความจริงแน่นอน แต่นี่ก็เป็นคนละเรื่องกับความจำเจของเนื้อหา เพราะในมุมมองของศิลปะ แก่นเรื่องเดิมๆ ก็สามารถนำเสนอได้ใหม่อย่างสร้างสรรค์ ตัวอย่างความบันเทิงมากมายในโลกที่สามารถสอดสาระเข้ากับความบันเทิงและยกระดับผู้เสพ ทำให้เราต้องถามตัวเองว่า ถ้าเรารู้ว่าเราสามารถส่งเสียลูกให้เรียนจบปริญญาได้ เราจะยอมให้เขาจบแค่ชั้นอนุบาลหรือ?

ผมทำงานในวงการสร้างสรรค์มานานพอที่กล้ายืนยันได้ว่า ศิลปะไม่มีข้อจำกัดอย่างที่คนไม่น้อยชอบใช้เป็นข้ออ้าง ผมไม่เห็นด้วยว่าคนสร้างไม่มีปัญญาคิดเรื่องใหม่ๆ



สำหรับประเด็นที่ว่า แนวทางละครเปลี่ยนไม่ได้เพราะการตลาดหรือเรตติ้งบังคับนั้น เราอาจดูตัวอย่างจากที่ในสมัยหนึ่งทุกคนในประเทศไทยมีความพอใจอย่างยิ่งกับการดูหนังวิดีโอคาสเส็ตต์ จนเมื่อเทคโนโลยีวีซีดีเข้ามา วิดีโอคาสเส็ตต์ก็หายไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อดีวีดีเข้ามา วีซีดีก็ค่อยๆ กลายเป็นอดีตที่ไม่มีใครแยแส

ลองคิดดูเล่นๆ หากตีสามคืนนี้ผู้ผลิตละครโทรทัศน์ทุกรายถูกมนุษย์ต่างดาวจับไปล้างสมอง และวันพรุ่งนี้หันมาผลิตแต่หนังคุณภาพระดับสารอาหารครบห้าหมู่ ประชาชนก็ย่อมไม่มีทางเลือกนอกจากจะรับ และบางทีเมื่อพวกเขารู้รสของ 'ดีวีดี' ก็อาจไม่มีวันหวนกลับไปหา 'วิดีโอคาสเส็ตต์' อีก!

ทว่าเนื่องจากเราไม่มีมนุษย์ต่างดาวมาช่วยตัดสินใจแทนให้ เราก็ต้องเลือกเอาเอง จะเลือกที่จะเปลี่ยนมาก เปลี่ยนน้อย หรือไม่เปลี่ยนเลยก็อยู่ที่เราทุกคน ไม่ว่าจะเป็นทางใด อย่างน้อยที่สุดในด้านคนสร้างสรรค์งาน ก็ควรมีความรับผิดชอบส่วนหนึ่งในการไม่ใส่สารเมลามีนทางความคิดแก่คนดู ในด้านคนเสพ ก็มีความรับผิดชอบในการกลั่นกรอง รู้จักปฏิเสธสารพิษทางความคิดให้ลูกหลาน

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกอย่างทุกจุดของสิ่งเดิมจะเป็นเรื่องแย่ที่ต้องรื้อถอน หากรู้จักเลือกองค์ประกอบเดิมที่ดีมาใช้ เราก็อาจนำพาละครไทยไปสู่ความบันเทิงแบบไทยๆ ที่มีคุณค่าได้เช่นกัน

เราอาจเดินไปไม่ถึงโลกแห่งความสมบูรณ์แบบ แต่หากเราลองเดิน อย่างน้อยที่สุดเราก็น่าจะได้โลกที่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานนี้

และนี่มิใช่เรื่อง 'เหนือจริง' แต่อย่างไร


(* นี่เป็นคำถามที่ตั้งให้ Yahoo! รู้รอบ เมื่อเดือนพฤศจิกายน 2551)

วินทร์ เลียววาริณ
13 ธันวาคม 2551

จากคุณ : ชั้นมาทำอะไรที่นี่  - [ 19 ม.ค. 52 12:00:12 ] 

[นานะจัง]

ความคิดของ คุณวินทร์ เลียววาริณ เป็นความคิดที่ดีนะคะ
 แต่เป็นความคิดที่ออกจะเป็นอุดมคติไปซะหน่อย คือ ทางปฏิบัติทำยากมาก
ก็อย่างที่เคยพูดอ่ะค่ะ ละครเป็น เรื่องของการถ่ายทอด
ถ่ายทอดยังไงให้คนดูมีอารมณ์ร่วมกับละครเรื่องนั้นมากที่สุด
ต่างหากคือโจทย์ที่ยากมาก
สาระยังเป็นเรื่องรอง ในความรู้สึกเรา
ซึ่งตอนนี้เราก็เลิกเลิกดูละครไปแล้ว
ไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้เราต้องตามดู
และเราก็คิดว่า คนดูไม่ได้ชอบดูละครนำเน่าทุกคนหรอกค่ะ
แต่คนดูชอบดูละครที่สนุกน่าติดตาม ดูแล้วได้รับความสุขต่างหาก
คือประเด็นสำคัญที่คนดูเลือกที่จะเสพละคร ไม่ว่าละครเรื่องนั้น จะน้ำเน่า หรือ จะอัดแน่นไปด้วยสาระ

ว่าแล้วก็ จรลี ไปแต่งแก้นิยาย เรื่อง แก้วนพเก้า ต่อ หุหุ :)

[กาฬฯ]

กว่ากาฬจะเข้าบอร์ดได้   ^-^  เข้าทางมือถือก็คอนเน็คไม่ได้เช่นกัน



กาฬอ่านแล้วชอบในความคิดของคุณวินทร์มากๆ  จริงๆ ก็ชอบแนวคิดในการแต่งนิยายหลายๆ เรื่องของคุณวินทร์อยู่แล้ว
แต่มันก็ยังทำยากอยู่ดี  เพราะการเปลี่ยนความคิดคนทุกคน  หรือคนที่ทำละคร  มันไม่ได้ง่ายๆ เลย 

การดูละครเนื้อหาแต่ละเรื่องเป็นยังไง  เป็นการซึมซับความคิดแนวทางในชีวิตไว้โดยที่เราไม่รู้ตัว   อย่างละครน้ำเน่าที่มีอยู่เกลื่อนกลาดนั่นแหละ  เป็นเพราะเราดูกันมานานหลาย 10 ปี  มีแต่ละครแบบนี้   เราก็ซึมซับเข้าไปๆ 

ถ้าหากลองเปลี่ยนเป็นละครที่ถ่ายทอดการใช้ชีวิตที่มุ่งมั่น  สร้างความสำเร็จด้วยตัวเอง  แต่บทละครยังเรียกเสียงหัวเราะคลายเครียดได้   บางทีเราก็อาจจะได้ซึมซับความคิดในการสู้ด้วยตัวเอง  โดยไม่ต้องรอความฝันลมๆ แล้งๆ เหมือนอย่างละครไทย

[กันย์ณภัทร]

ใช่ค่ะ มันเป็นความคิดที่ดีมากๆ แต่ก็เป็นไปได้ยากเช่นกันที่จะเปลี่ยนวิถีละครไทยไปอย่างงั้น เพราะในเมื่อคนดูส่วนใหญ่ยังไม่เปลี่ยนรสนิยมการดูละครทีวีแบบน้ำเน่าเดิมๆก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเปลี่ยน (คนที่ชอบดูละครน้ำดีมีน้อยง่า==')

ลองสังเกตสิคะเวลาที่มีละครน้ำดีลงจะมีคนดูน้อยเรตติ้งตก ผู้สร้างใครจะกล้าเอามาลงอีก เคยได้ยินว่าละครน้ำดีหลายๆเรื่องถูกดองเค็มเพราะไม่มีกระแส ประมาณนั้น

แต่อย่างงั้นก็ยังพอมีละครน้ำดีอยู่บ้างที่หลุดรอดออกมาให้พวกเราชมกันเป็นขวัญตา!!

ปล.เราก็ชอบอ่านงานเขียนของวินทร์มากๆ โดยเฉพาะเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ซึ่งนอกจากจะไฮเทคโนโลยีเหนือจินตนาการแล้วยังแฝงแง่คิดเกี่ยวกับพฤติกรรมมนุษย์อีกมาก และก็สนุกมากๆด้วยค่ะ^^

[นานะจัง]

พี่ก็เซ็งอ่ะน้องกาฬ เมื่อคืนเข้าได้ซักพักนึง พอเห็นคอมเม้นน้องกาฬใน hi5 จะเข้าอีกที ดาต้าเบส
 ดันมีปัญหาอีก เฮ้อ เซ็งๆ พี่โทรหาโฮสจนมือหงิกเลย
 เค้าก็แก้ไม่เสร็จซักที พี่ก็เลยขี้เกียจรอไปนอน  พี่เพิ่งจ่ายตังไปด้วยทีสำคัญ
ถ้าจะให้ย้าอยโฮสใหม่ตอนนี้ ก็ต้องเสียตังใหม่อีก ไหนจะค่าโดเมนอีก ก็เลย
ใช้ๆไปก่อนนะจ๊ะ ถ้าสุดๆแล้วจริงๆพี่จะหาทางแก้ไขให้นะจ๊ะ เฮ้อ เหนื่อย
แล้วตอนนี้ที่สำคัญบอร์ดบอยคนเล่นเยอะกว่า พี่บอย มีละครซะอีก
ยอดวิว แค่เดือนนี้ จะแปดหมื่นอยู่แล้วอ่ะ สูงสุดตั้งแต่เปิดบอร์ดมาเลย

[นานะจัง]

ไปเจอกระทู้นี้ในพันทิพมาค่ะ แบบว่าเห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้มากๆ เลยเอามาให้อ่านกันต่อ

http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A7429064/A7429064.html

รู้สึกใหมครับ ว่าหนังจีนกำลังภายใน กับ ละครไทยพื้นบ้านน สมัยก่อนมนสนุกกว่าสมัยนี้นะ

สมัยก่อน พวกหนังจีนก็มี ไซอิ๋ว  เอี้ยก้วย(เราทันเวอร์ชั่นกู่เทียนเล่อ) เปาบุ้นจิ้น  แปดเทพอสูรมังกรฟ้า ที่ติดมากๆเลย

ส่วนละครไทยพื้นบ้านพวก ดาบเจ็ดสี  เกราะเพชร  มณีนพเก้า ที่ติดต้องตื่นมาดูทุกเช้า

แต่สมัยนี้รู้สึกว่าหนังสไตล์นี้กำลังตกลงเรื่อย หนังจีนก็เหมือนจะอัดCGเยอะๆ เข้าว่าดูไม่สนุก 

ส่วนละครไทยพื้นบ้านก็มีปัญหาคล้ายกัน  (แต่CGเราเเย่กว่าจีนมาก)

ที่บ่นไม่ใช่อะไหรอกครับ คือเราชอบดูทั้ง 2 ประเภทนะ แต่หลังมานี้กับไม่ค่อยมีเรื่องทีสนุกๆลย

จากคุณ : อี้จับสี่   - [ 17 ม.ค. 52 12:03:45 ] 


 : แมวเถื่อน

[นานะจัง]

ความคิดเห็นที่ 4   

อาจเป็นเพราะเราโตขึ้น มีประสบการณ์มากขึ้น ถึงได้ดูอะไรที่มันซ้ำๆ ซาก ก็เบื่อไปหมดครับ

อย่างละครพวกขบวนการห้าสี หรืออุลตราแมน ที่ยังย่ำเนื้อเรื่องแบบดูง่าย สบายใจ เพื่อจับกลุ่มเด็กๆ    ในขณะที่ละครไรเดอร์ยุค 2000 กลับเน้นเนื้อหาที่หนักและซับซ้อนขึ้น เพื่อจับกลุ่ม วัยรุ่นและผู้ใหญ่ (ที่เคยเป็นแฟนไรเดอร์รุ่นคลาสสิค) 

ทีนี้พวกละครจักรๆ วงศ์ๆ สมัยนี้ มันน่าเบื่อเพราะมีแต่บทหรือเนื้อหาซ้ำๆ ไม่ก็ออกทะเล  หรือเหมือนกับเอาละครอิจฉาริษยามาเปลี่ยนรูปแบบการแต่งกาย บทพูดและฉากเท่านั้น
สมัยก่อนผมติดจักรๆวงศ์ๆ ของช่อง 3 ที่ฉายช่วงจันทร์ถึงศุกร์ ตอนเย็นๆ มากกว่า  เพราะเนื้อเรือ่งหลากหลายและพิสดารดี    เช่น "หน้ากากทอง"   "เจ้าชายหมาป่า"   "ยอดหญิงกายสิทธิ์"   
ส่วนช่อง 7 ที่ประทับใจคือ  เรื่องอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับ สังวาลย์อัญมณีเหมือนกัน แต่ไม่ใช่ "มณีณพเก้า" หรือ "เทพสังวาลย์" นะ  เพราะในเรื่องพระเอกเป็นเทพที่โดนลงโทษถอดพลังทิ้ง แต่ได้พลังของอัญมณีมาใช้   ที่บีบหัวใจคือ "ใช้ได้แค่ 5 ครั้ง" เท่านั้น  ฉะนั้นต้องใช้ความสามารถและสติปัญญาล้วนๆ ให้ได้ก่อน ค่อยเอาพลังของอัญมณีมาใช้(ซึ่งดีกว่าเอะอะยิงเปรี้ยงไม่บันยะบันยังในสมัยนี้)

ด้านละครกำลังภายในฮ่องกง ที่น่าเบื่อคือ Remake บ่อยมาก แถมบทยังชวนจักจี้ ไม่ค่อยสมเหตุสมผล  แถมยังบ้า Effect เอะอะ ก็ยัด Effect ใส่ สีสันฉูดฉาดลายตา (ไม่รู้ว่าไปเลียนแบบหนังฟงอวิ๋นมาหรือไง)    ใช้สลิงน่ะไม่ว่าหรอก แต่ควรให้นักแสดงใช้ทักษะวิชาฝีมือมากกว่าทำให้เป็น Dragonball    อีกเรื่องคือการดัดแปลงบทประพันธ์ (โดยเฉพาะกระบี่เย้ยยุทธจักรที่โดนดัดแปลงบ่อยมาก)ที่ไม่ทำตามต้นฉบับ  แต่ชอบดัดนู่นดัดนี่เอาใจตลาดเกินไป

จากคุณ : Zenithius   - [ 17 ม.ค. 52 12:27:31 ] 

[นานะจัง]

นานะจังคิดว่า ละครสมัยก่อนไม่ได้เน้นเทคซีจีอะไรมากมายเลย แต่ละครดูสนุกน่าติดตาม
กว่าละครเดี๋ยวนี้ ไม่เฉพาะ ละครจักรๆวงศ์ นะคะ ละครปกติทั่วไปด้วย แต่ก่อนทำดีกว่ามาก
ตอนแรกคิดว่า สงสัยเราเด็กมั้งเวลดูละครอะไรก็สนุกไปหมด แต่พอคิดดูดีๆแล้วมันใช่เลยอ่ะ ละครเดี๋ยวนี้
บทโทรทัศน์แย่มาก เนื้อเรื่องก็วนอยู่ในอ่าง ไม่มีความสนุกน่าติดตามเอาซะเลย ที่มีความเห็นแบบนี้ก็เพราะว่า
ตอนที่ ไซอิ๋ว เวอร์ชัน จางเหว่ยเจียนเอามาฉายอีกครั้ง นานะจังก็เห็นคนดูกันเยอะมาก ดูกี่ครั้งก็สนุก
เลยตัดสินได้ว่า ละครเดี๋ยวมันห่วยแตกจริงๆ ทั้งที่นานะจังเป็นคนที่ชอบดูละครมากเลยนะคะ
แต่ตอนนี้ไม่มีละครเรื่องไหนเลย ที่จะต้องมานั่งรอดู เฮ้อ  :icon_eek: เข้าบอร์ดบอยมาคุยกับน้องๆยังจะสนุกซะกว่าเลย :-X

[มณีจันทร์]

โดยส่วนตัวแล้วคิดว่าละครแต่ละเรื่องก็มีข้อคิดที่ให้กับผู้ชมที่แตกต่างกันออกไป
แต่ละครบ้างเรื่องก็น้ำเน่ามากเกินไปหรือบ้างเรื่องก็เกินความเป็นจริงไป
สังคมละครไทยเป็นอย่างนี้มาตลอด...การเปลี่ยนแปลงไม่ใช่สิ่งไม่ดี
แต่การเปลี่ยนแปลงนั้นต้องอยู่บนพื้นฐานที่ดีงามด้วย

ก็คงบอกไม่ได้ว่าควรรื้อถอนโครงสร้างของละครน้ำเน่ารึป่าว
เพราะว่าละครน้ำเน่าบ้างเรื่องก็ให้ข้อคิดที่ดีอ่ะ

  :icon_twisted: