ประโยคประทับใจ ในนิยายเรื่องโปรดของคุณ

[มณีจันทร์]

ตอนนี้หยิบเรื่องนี้มาอ่านอีกครั้ง...เลยร้องไห้อีกรอบ แล้วก็เลยได้ประโยคที่ประทับใจมาลงไว้ในเว็ปบอร์ดอีกหนึ่งก็คือ


อะนะตะ โอะอะอิชิ มาสึ ฮิเดโกะ ... ผมรักคุณเสมอ ฮิเดโกะ



 :-X

คุ้นๆนะ  คู่กรรมป่าวคะเนี่ย

ใช่คะ...

[กาฬฯ]

"มนุษย์ไม่ว่าจะทำให้ตัวเองสูงส่งแค่ไหน ความตายก็ได้รออยู่ข้างหน้าแล้ว ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ ความจริงแล้วพลังที่นายมีอยู่...น่าจะเป็นหัตถ์พระเจ้ามากกว่า"

ริวซากิ ชินจิ





"การเป็นได้อย่างพระเจ้า ต้องทิ้งความรู้สึกเยี่ยงมนุษย์ไปอย่างนั้นเหรอ การห่วงใครซักคนหรือรักใครซักคน รวมถึงตัดขาดความสัมพันธ์พ่อแม่และพี่น้องด้วยเหรอ ถ้านายต้องการอย่างนั้นจริงๆ ล่ะก็...ฉันจะได้ฆ่านาย"

อาโออิ เรียวสุเกะ


-Orthros no Inu-

[กาฬฯ]

ใครช่วยเรา หากเรา ไม่ช่วยตน
ไม่ฝึกฝน จะชำนาญ การได้หรือ
ลงนั่งคอย หาคนช่วย เคยพบฤๅ
ไม่ก้าวเดิน จะพบหรือ ซึ่งหนทาง



คนอัจฉริยะกับคนบ้า เหมือนกันเข้าไปทุกที
เพียงคนอัจฉริยะ ยังไม่รู้ตัวว่าบ้า ยังมั่นใจว่าตน 'อัจฉะ'
และคนบ้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองบ้าตลอดมา



สนใจไย ใครจะรู้ จะเป็นอะไร เจ้าแค่ 'รู้ตัว' ว่าควรเป็นอะไร ไปทางไหน มิดีหรือ เพียงเจ้ารู้มรรคาของเจ้าและเดินทางอย่างระมัดระวัง เจ้าจะเป็นเฉกสายธาร


จดหมายจากวิญญาณ  โดย  มายาวดี





จงศรัทธาในตนเอง ถ้าเจ้าไม่แม้ศรัทธาในตัวเอง เจ้าจะเหลืออะไรให้ศรัทธา!



คำว่า 'มั่นใจในตนเอง' กับ 'ศรัทธาในตัวเอง'
จึงแตกต่างกัน!
เจ้าเคลือบแคลงตัวเองหรือเปล่า
ก่อนถามถึงความบริสุทธิ์ใจต่อผู้อื่น เจ้าตอบตัวเองเสียก่อน เจ้าบริสุทธิ์ใจในตัวเองไหม?




"วิญญาณคืออะไร ผีใช่ไหม ตายแล้วไปไหน นรก-สวรรค์มีไหม..."
มนุษย์ชอบถาม โดยไม่เคยจะค้นคว้าวิตกวิจารด้วยตนเอง คำถามของเจ้ามีมานานแสนนาน มีความพยายามจะหาคำตอบ เป็นปัญหาที่จำเป็นยิ่งสำหรับมนุษย์ ถ้าตายแล้วสูญหมด จะกลัวบาป-บุญ ไย



มหาจักรวาลเป็นเช่นไร จักรวาลเป็นเช่นนั้น
จักรวาลเป็นเช่นไร จุลจักรวาลเป็นเช่นนั้น
จุลจักรวาลเป็นเช่นไร ร่างกายเจ้าเป็นเช่นนั้น
เจ้าคืออณูหนึ่งแห่งมหาจักรวาล!




จดหมายจากวิญญาณ  โดย  มายาวดี






ถ้ารู้ใด มิทำให้เกิดปัญญาต้องทิ้งทันที




ทุกสรรพสิ่งที่เป็นธรรมชาติ
ถูกสร้างไว้เป็นเกราะป้องกันพวกเจ้า
เป็นความเอื้ออาทรให้แด่ชีวิต
พวกเจ้าต่างหากทำลายเกราะป้องกันตนเอง



เจ้า เคยได้ยินเสียงของความเงียบไหม?
เจ้า เคยได้เห็นความมืดอนธการบ้างหรือเปล่า?
เจ้า เคยสดับวิญญาณเจ้าสนทนาบ้างหรือไม่?
เจ้า ได้กลิ่นความตายบ้างหรือยัง?

คำถามเหล่านี้ อาจถูกกล่าวว่า 'ไร้สาระ' หากจริงแท้เป็น 'สาระ' อันสำคัญ เป็นสารัตถะอันควรแก่การเพ่งพินิจ ที่วิญญาณ...ธาตุรู้เท่านั้นจะให้คำตอบได้ เจ้าเคยชินต่อการรับรู้จากโสต จากจักษุ จากนาสา จากชิวหา และกระทั่งสัมผัสอะไรก็ตามที่นอกเหนือกว่านี้ เจ้าจะปฏิเสธเสมอ

มีเสียงนอกเหนือจากโสตเจ้าได้รับบ้างไหม?

ตอนนี้เจ้าคงรู้แล้ว หมา แมว สดับเสียงที่โสตเจ้าไม่ได้ยิน ปลาในท้องทะเลคุยกัน สรรพสัตว์ สรรพสิ่ง มีวิธีการสื่อ หรือเจ้าจะเรียกว่าสนทนากันก็ได้
ต้นไม้รับรู้ถึงความอ่อนโยนจากหัวใจเจ้าได้

เจ้าไม้ที่กำลังเหี่ยวแห้งโรยรา ถ้าเจ้าแตะอย่างอ่อนโยน ปลอบอย่างอ่อนหวาน จากหัวใจอันแท้จริง ต้นไม้นั้นจะค่อยๆ ฟื้นคืนชีวิต ต้นไม้บางต้นจะผลิดอกให้ด้วยซ้ำไป เจ้าเคยสังเกตหรือไม่ ดอกไม้ทุกดอกจะชูก้านอวดเจ้าและเทพเจ้า เจ้าเคยบ้างหรือไม่ที่จะ 'สื่อ' กับดอกไม้

"ขอบใจ เจ้าสวยนะ"

และยามมาลีโรยร่วง เจ้าเคยเก็บกลีบดอก วางคืนโคนต้นหรือไม่ เพื่อปลอบโยนดอกไม้ว่า

"เจ้าไม่ได้ไปไหน เจ้ายังอยู่กับต้นเจ้า รอเป็นปุ๋ยให้แก่ดอกต่อไป"

เจ้าจะเชื่อไหม แม้แต่น้ำ หากเจ้า 'พูด' ด้วยอย่างอ่อนโยน อณูของน้ำจะเรียงตัวงดงาม เปล่งพลังสดใส ยามเจ้าดื่มกิน น้ำนั้นจะให้ความชุ่มชื่นเป็นพิเศษ

คราวนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง ทำไม 'น้ำมนต์' สัมฤทธิผลได้ แต่...มนตรานั้นต้องร่ายด้วยความพิศุทธิ์จากหัวใจและวิญญาณ

มนตรากักขฬะ หยาบคาย ภาษาก้าวร้าว

อณูของน้ำจะบิดเบี้ยว รูปทรงอัปลักษณ์

ถ้าเจ้าอยู่เมืองหนาว เจ้าจะได้เห็นเกล็ดหิมะ ทุกเกล็ดจะมีรูปทรงวิจิตร ไม่เหมือนกัน เฉกใบไม้ทุกใบในโลก หากพินิจจริงๆ จะไม่เหมือนกัน


'ธรรมชาติ' มิได้ให้สิ่งงดงามที่สุด
เพื่อเป็น 'ของขวัญ' แด่มวลมนุษย์หรือ
เพียง...บางคราจักษุของเจ้ามิอาจแลเห็น




จดหมายจากวิญญาณ  โดย  มายาวดี

[กาฬฯ]

ที่จริงการค้นหาเองแล้วได้มาจะทำให้ความจำยั่งยืนกว่าคว้ามาง่ายๆ สิ่งได้ง่ายจะยากต่อการจำ ขณะสิ่งยากจะจารจำยืนนาน
'อยาก' จำกลับลืม 'อยาก' ลืมกลับจำ
เป็นสองขั้วแห่งทุกข์ฝังในจิตมนุษย์
จนกว่า 'ไม่อยาก' ทั้งสองประการ!
จึงเข้าสู่...ความว่าง...แห่งศานติ คือความสงบ ปลอดโปร่ง และตรงนั้น บรรจุสรรพวิชามหาศาล
อีกแล้ว! เจ้าเริ่มกระตือรือร้น ลนละลาน 'อยาก' ไปถึงตรงนั้น หากเจ้าจะวิ่งเร็วเท่าใด ไขว่คว้า ทางโน้นทางนี้เท่าใด เจ้าจะไม่มีวันพบ จนเจ้าหยุดนิ่งโดยสมบูรณ์ เสมือนหลุมลึกอันว่างเปล่า น้ำจะซึมเข้ามาจนเต็มเอง และถ้าไร้ตะกอนกิเลสใดๆ น้ำจะใสสะท้อนเงาสรรพสิ่งได้กระจ่างแจ้ง




โลกวิญญาณมีภาระปรับเปลี่ยนพลังงานของโลกให้ได้สมดุล
เราไม่มีภาระไป 'ลง' ใคร และหรือไป 'จับ' ใคร
เจ้าแหละ ควรคอยจับคลื่นของเรา แต่...บางคนพอแตะคลื่นได้บ้าง หรือแตะไม่ได้เลยก็มี ทว่า...นำไปใช้ในทางผิดๆ ใช้เพื่อ โลภ หลง
คิดหรือว่า ธาตุรู้อันสูงสุดในจักรวาลจะไม่รู้
ระวัง! คลื่นไฟฟ้าแรงสูงไว้ เจ้าจะเป็นจุณ!!!


จดหมายจากวิญญาณ  โดย  มายาวดี



เจ้ากำลัง 'บูชาเทพ' กันทั้งเมืองไม่ใช่หรือ
เจ้านำ 'สัญลักษณ์ของเทพ' มาใช้แทนพระพุทธองค์

ที่เรากล่าวว่าเป็นสัญลักษณ์ เนื่องด้วย 'รูป' นั้น พวกเจ้าสร้างและกำหนดเองว่า เทพองค์ใดมีลักษณะอย่างไร ดังที่เรากล่าวแล้ว มีมานานนับพันปี ชั้นแรกมากแห่งมนุษย์หมิ่นแคลน ตอนนี้เป็นเช่นไร? พวกเจ้าหมิ่นแคลน โดยหารู้ไม่ ทำไมคนโบราณสร้างรูปเทพเช่นนั้น

เจ้าดูถูกคนโบราณ บรรพชนของมนุษย์

ถ้าเจ้าว่าคนโบราณเป็นลิง แล้วลิงมีวิวัฒนาการเช่นไร จนมาเป็นเจ้า เจ้าดูถูกบรรพชนด้วยประโยค...กาลครั้งหนึ่ง คนยังไม่รู้...ถ้าเราบอกว่า บรรพชนเจ้ารู้และแสดงไว้ด้วยเครื่องหมายต่างๆ รวมทั้งภาพ เจ้าต่างหากไม่รู้

พวกเจ้าต่างหากงมงาย ขบปริศนานั้นไม่ถูก
เจ้ายังเถียงกันอยู่เลย สโตนเฮนจ์ ใช้ทำอะไร
พีระมิด ทำอย่างไร มัมมี่ มีตัวยาอะไรบ้าง
เจ้ากำลังวิ่งหาสิ่งที่เรียก  ‘ข้อมูล’ ใช่หรือไม่
เจ้าไม่รู้ แต่คนโบราณรู้ ใครโง่งมกว่ากัน

น่าจะเขียนใหม่นะ...ในกาลภายหน้า คนจะโง่ลง...



จดหมายจากวิญญาณ  โดย  มายาวดี

[คิมหันต์]

มิใช่สายน้ำ แต่ฉ่ำชื่นหวาน

ชอบดั่งดวงหฤทัยค่ะ :icon_idea:

[yadarmon]

รักแท้นั้นยากหาสุดจะคว้ามาเชยชม
แต่มิตรแท้ที่นิยมยิ่งยากหากว่ารักแท้

คุณหญิงจะโกรธไหมครับ ถ้าผมจะบอกว่า ผมรักแงซายมากกว่า

รพินทร์พูดกับดาริน จำไม่ได้ว่าเล่มไหน

[yadarmon]

แก้ไขค่ะ

"คุณหญิงจะดีใจขึ้นไหมครับถ้าผมจะบอกว่า ผมรักแงซายมากกว่าคุณหญิงอีก"

[yadarmon]

ผู้กับกำกับอยู่ในห้อง
ผู้กองไม่ได้ไปตรวจ
ผู้หมวดยังอยู่
ผู้หมู่ไม่ได้ไปเที่ยว
แงซายไม่ได้อยู่คนเดียว
เหตุการณ์ปกติ ครับผม!

น่ารักดี คิดถึงแงซาย

[yadarmon]

เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน
เมื่อชีพชื่นเหมือนบนนเลงเพลงสวรรค์
แต่คนที่ควรชมนิยมกัน
ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา

คำคมของพ่อรพินทร์สุดที่รักค่ะ

^__^

[calo]

 :P :P :icon_idea:

[มรกตยามค่ำ]

จากนิยายเรื่องคุณหนูจอมตระหนี่ค่ะ^^

เสิ่นจิ้งอี : นางมีความสำคัญต่อท่านถึงเพียงนี้เชียวเหรอ
อิงเฉาเฟิง : "ข้ารักนาง ฮวนฮวนเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ข้ารัก"

อ้ายยยย >///< เขินแทนโม่อิ๋งฮวนจัง  :o :o :o :D :D :D


อิงเฉาเฟิง : "ในสายตาข้า เจ้างามยิ่ง ไม่ว่าใครก็ไม่อาจมาแทนที่เจ้าในหัวใจของข้าได้"

อ้ายยยย >///< เขินอีกรอบ


โม่อิ๋งฮวน : ท่านกัดข้าเจ็บแล้ว
อิงเฉาเฟิง : เขาเรียกว่าจุมพิต
โม่อิ๋งฮวน : ข้ารู้ว่าอะไรคือการจุมพิต แต่ที่ท่านทำคือการใช้ฟันขบกัด
อิงเฉาเฟิง : พูดมา! ใครบังอาจจุมพิตผู้หญิงของข้า
โม่อิ๋งฮวน : ท่านคิดจะทำอะไร
อิงเฉาเฟิง : ข้าจะสังหารมันเสีย!
โม่อิ๋งฮวน : สวรรค์! ท่านหาใช่ถังน้ำส้มธรรมดา*ไม่
อิงเฉาเฟิง : ฮวนฮวน...
โม่อิ๋งฮวน : อยากรู้หรือว่าเป็นใคร
อิงเฉาเฟิง : พูด!
โม่อิ๋งฮวน : "คนผู้นี้เห็นตนเป็นใหญ่ บ้าระห่ำ อีกทั้งชอบกินน้ำส้ม** คล้ายอยู่ไกลสุดฟ้า ทว่าความจริงอยู่ใกล้แค่ตรงหน้า นี่ท่านคิดจะสังหารตนเองหรือไร"

555 ชอบตรงที่พระเอกหึงกับตอนที่นางเอกพูดปั่นหัวเล่น เป็นคู่รักที่น่าร๊ากกกกกกกที่สุดเลยยยยยยย :o :o :o :D :D :D

*ถังน้ำส้มในที่นี้หมายถึงคนขี้หึงหวง(ล่ะมั้ง) คำๆนี้นักเขียนน่าจะใช้เพื่อให้เข้ากับสำนวน "กินน้ำส้ม" ของจีน
**กินน้ำส้มเป็นสำนวนจีนค่ะ หมายถึง หึงหวง

[กาฬฯ]

ครั้นเสร็จสิ้น   ตั้งจิต   พิษฐาน
เยาวมาลย์   แทงกริช   จนมิดร่าง
โลหิต   ไหลริน   มิสิ้นจาง
หัตถ์วาง   ลงกราบ   ทาบธรณี
ด้วยแรงสาป   ประกาศิต   มหิทธิเดช
จงอาเพศ   กำเนิด   เกิดสักขี
แด่ปวงเทพ   กระยาหงัน   บรรดามี
สดับที่   ทรงเห็น   เป็นพยาน
ติกาหลัง   หนึ่งหรัด   ชาติภพนี้
ไม่อาจมี   มั่นรัก   สมัครสมาน
ชาติภพหน้า   หวังไว้   ก่อนวายปราน
ได้ประสาน   รักรวม   ร่วมชีวา
ลาแล้วเอย   เมื่อสิ้นพงศ์   บุหรงราช
ด้วยชีวาตม์   ขอพลีลง   ตรงเบื้องหน้า
เพียงรอหวัง   รักเจ้า   อิสมารา
ก็แบหลา   ด่าวดิ้น   สิ้นพระทัย

...............................

เมื่อข้าทุกข์   ก็ให้เจ้า      จงเนาทุกข์
ไร้สิ้นสุข      ตรอมตน      ชนม์สลาย
ด้วยเลือดเนื้อ   เชื้อไข      ไม่เว้นวาย
เมื่อต้องตาย   ก็ให้ม้วย      ไปด้วยกัน
จงอย่าได้      มีสมมติ      ผุดกำเนิด
เมื่อใจเกิด   จากละโมบ   โลภโทสัน
ให้จิตเวียน   วนว่าย      ไปนิรันดร์
ต่อถึงวัน      เปลื้องบาป   สิ้นสาปเทอญ!!

...............................

ให้เจ้ารู้      ว่ารัก      จักคงอยู่
ได้เคียงคู่      นุชน้อง      ประคองขวัญ
แม้ชาตินี้      กรรมพราก   ต้องจากกัน
ไม่อาจกั้น   กีดขวาง      รักร้างไกล
ด้วยชีวิต      ยอมพลี      ทั้งขีวิต
จักอุทิศ      แด่พธู      เพื่ออยู่ใกล้
ขอตามติด   พิศวาส      ทุกชาติไป
จากหัวใจ      และชีวิต      อิสมารา

...............................

ติกาหลัง      หนึ่งหรัด      ในชาตินี้
อัญชุลี      เทวา      กระยาหงัน
อัญเชิญทุก   เทพไท้      ได้รวมกัน
กำหนดมั่น   รู้เห็น      เป็นพยาน
ณ เบื้อหน้า   ห้วงสมุทร   สุดผืนฟ้า
ก้มกายา      ตั้งจิต      พิษฐาน
ขอถอนซึ่ง   สาปตรา      ให้ศาปานต์
ทุกดวงมาน   หลุดพ้น      เลศมนตร์ลวง
ขออโห-      สิกรรม      เคยนำเนื่อง
ได้ปลดเปลื้อง   พันธนา      พาลุล่วง
บังเกิดแก่      วิญญาณทุกข์   ในทุกดวง
จงสิ้นห่วง   สิ้นกำหนด   ได้ปลดปลง
ที่เคยคิด      พยาบาท      อาฆาตแค้น
ที่สุดแสน      อาลัย      ที่ใหลหลง
ทุกทุกสิ่ง      ทุกทุกอย่าง   ขอวางลง
ให้คืนคง      ดำเนินตาม   ความเป็นไป
นี่คือคำ      สัตยา      ติกาหลัง
คือพลัง      พิษฐาน      แห่งการให้
นับแต่นี้      ที่หวัง      ตั้งหทัย
จงอภัย      ดังดำรัส      บัดนี้เอย



สาปพิษฐาน โดย หมอกมุงเมือง

[นานะจัง]

"การจากลาหรือการดับสูญ จริงๆ แล้วๆ ไม่ใช่เรื่องเศร้า
 
แต่ความทรงจำที่เรามีต่อคนๆนั้น

ทำให้การจากลาช่างเจ็บปวด ลองคิดดูสิ ถ้ามีคนๆ หนึ่ง ตายไป

แต่คนๆนั้นไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลย
 
เราก็จะไม่รู้สึกโศกเศร้าใช่มั้ย เพราะเราไม่รู้สึกว่ามีการสูญเสีย
 
แต่ถ้าเป็นคนที่เราไม่อยากสูญเสียตายจากไป
 
เมื่อนั้นเราจะรู้สึกถึงการสูญเสีย..."

....อยากกู่ร้องบอกรักให้ก้องโลก....โดย เคียวอิจิ คาตายามะ

[วี]

"ชีวิตคนเรามันสั้นจะตายนะชา ไม่มีใครรู้ว่าจะตายเมื่อไหร่
ถ้าชาโกรธใครก็อย่าโกรธอย่าเกลียดเขานาน
แล้วยิ่งถ้าเป็นคนที่ชารักหรือแคร์ก็ยิ่งต้องเลิกโกรธเร็วๆ
เพราะชีวิตมันมีค่านะ อย่าปล่อยให้ความโกรธทำลายช่วงเวลาที่ควรจะมี"

sweet mafia by PIKMIIZUCHUN

[นานะจัง]

"ผมอยากเล่าถึงชายที่ชื่อฮาชิยะ โคะอิชิเท่าที่พอรู้ไว้ตรงนี้ ฮาชิยะเป็นจิตรกรคลื่นลูกใหม่
มีชื่อเสียงขึ้นมาอย่างรวดเร็วภายหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เขาเรียกตัวเองว่าเป็นจิตรกร
กลุ่มความคิดใหม่

แนวคิดของเขาคือ ต่อให้เราถ่ายทอดสิ่งต่างๆออกมาเป็นภาพได้เชี่ยวชาญเท่าใด
นั่นก็เป้นเพียงการลอกเลียนธรรมชาตื เช่นเดียวกับนิยายซึ่งขาดแนวคิดก็เป็นได้เพียงงานเขียนชั้นต่ำ

ภาพที่ปราศจากแนวคิดก็เป็นภาพระดับตลาดเท่านั้น หากใครดูภาพเขียนของเขาแล้วบอกว่าไม่รู้เรื่องเท่ากับแสดงตัวให้เห็นว่าไร้แนวคิดดีๆนี่เอง



: จาก คินดะอิจิยอดนักสืบ ตอน "อย่าออกมาเดินตอนกลางคืน