แวบมาแอบตั้งกระทู้ใหม่อีกแล้ว :-X
ในบอร์ดนี้ก็มีนักอ่านกันหลายคน ต้องมีประโยคที่กินใจบ้างล่ะ เรามาแบ่งปันกันดีกว่า
บางทีอาจจะมีประโยคที่ชอบตรงกันบ้างนะ ;)
เริ่มจากของกาฬก่อน มีมากมายหลายหลาก เอามาลงวันนี้ก็ไม่หมด
แต่ขอเริ่มด้วย อมตะนิยายของกาฬ เพชรพระอุมา ของ พนมเทียน
ดอกฟ้าที่กลายมาเป็นพลับพลึงไพร
เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย 4 หน้าอะไรกาฬจำไม่ได้แล้ว
เป็นตอนที่รพินทร์ กับ ดาริน และบุญคำตรากตรำพลัดหลงจากคณะ รพินทร์มองเห็นหม่อมราชวงศ์สูงศักดิ์ที่เปลี่ยนไปจากคนที่เค้าเจอเมื่อวันแรก
ดอกพลับพลึงไพร หน้าตาเป็นยังไง กาฬก็ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ตามความคิด ดอกไม้ป่า มักจะสวยงามกว่าดอกไม้ที่อยู่ในเมือง เพราะความหายาก และต้องมีความอดทนเพราะขึ้นอยู่ในป่ากันดารไม่ได้บอบบางเหมือนดอกไม้ในเมือง ก็เหมือนกับ การหาช้างเผือกในป่าลึกนั่นแหละ
รักแท้นั้นยากหา สุดจะคว้ามาเชยชม แต่มิตรแท้ที่นิยม ยิ่งยากหากว่ารักแท้
เพชรพระอุมา ตอน จอมพราน 4 หน้า 1142 (ฉบับพิมพ์ปี 2538 (มั้ง) นะคะ)
ความรักของมิตร มั่นคงยิ่งกว่าความรักของหนุ่มสาวธรรมดา แต่ถ้าความรักนั้นหลอมรวมทั้งสองสิ่งไว้ด้วยกัน ก็จะยิ่งมั่นคงมากขึ้น
การเดินทางในเส้นทางมรณะยิ่งสร้างความผูกพัน ให้ทุกคนในคณะรักกันยิ่งกว่าเพื่อนตาย
ส่วนอันนี้เป็นบทกลอน
ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น
ขอฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม
ถึงสิ้นชาติวาสนาชะตาทราม
จะฝากนามโลกให้รู้กูก็ชาย
ณ ที่นี้ไร้ญาติและขาดมิตร
ยังก็แต่บ่าวสนิทพิสมัย
เสมอเพื่อนเสมือนญาติไม่คลาดไกล
เป็นเพื่อนตายเคียงกูคู่ชีวา
เพชรพระอุมา ตอน ดงมรณะ3 หน้า974
เป็นบทกลอนของอนุชาที่เขียนด้วยถ่านดำไว้บนโขดหิน และพวกของเชษฐาที่ติดตามมาทีหลังได้ไปเจอเข้า
กลอนบทนี้กาฬอ่านแล้วแทบจะร้องไห้เลย เข้าใจความรู้สึกของอนุชาได้เป็นอย่างดีว่าเดียวดายแค่ไหน เดินทางไปสู่ความตายมีเพียงพรานคู่ใจอยู่คนเดียว
มาอีกหน่อยค่ะ ยาวเลยบทนี้
เกิดมาเยี่ยงกษัตริย์ขัตติยราช
แต่ อนิจจา! อนาถนัก
ต้องพลัดพรากถิ่นฐานแหล่างกำเนิด
ซมซานพเนจรไปทั่วเขตแคว้นแดนกันดาร
ทุกหุบเหวห้วยละหานลำเนาไพร
ข้าบุกบั่นไป ปิ่มเลือดตากระเด็น
มีดวงดารากรแทนทองประทีปส่อง
ฝากอนาคตไว้กับหมู่เมฆที่เลื่อนลอย
สุริยาประทานพลังฤทธิ์ให้แก่ข้า
จันทราเปรียบเสมือนเพื่อนใจ
หากสวรรค์ส่งข้ามาเกิดจริงแล้วไซร้
ข้าคงได้กลับคืนไปสู่เจ้าได้สมจินต์
รอข้าก่อน--อาณาจักรสีทองอันผ่องใส
รอข้าก่อน--ประชากรทั้งหลาย
แหละรอข้าก่อน--ศัตรูหมู่อมิตร!!
ข้ากำลังจะกลับไป--กลับไป!!
เพชรพระอุมา ตอน จอมผีดิบมันตรัย1 หน้า 131
บทนี้เป็นบทที่แงซายพร่ำรำพันเป็นเพลง ซึ่งไม่มีใครเข้าใจความหมายได้ แสดงถึงความเศร้าปนแค้น และมุ่งมั่นที่จะกลับไปกอบกู้บ้านเมือง
รักแงซายยยยยย :-*