ไม่คืนเกือบพลาด ทำหายไปหมดเลย ดีนะ เซฟไว้ทัน
แต่ปัญหาคือ จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนจะพูดอะไรบ้างน่ะสิ :icon_mrgreen:
ชอบประโยคที่ว่า จิตมนุษย์นี้ไซร้ ยากแท้หยั่งถึง (ประโยคนี้มาจากไหนคะ ใครจำได้บอกหน่อย)
เอ่ออออออ :icon_frown: มาจาก.......(นี่คือช่วงเวลาที่คิดๆๆๆๆ ทบทวนความจำ เคยเรียนผ่านมาแล้วแน่ๆ) :icon_mrgreen:
มาจาก โคลงโลกนิติ ใช่ป่ะคะ
อื่มม์ พี่ว่าไม่น่าใช่นะ น้องกาฬ
พวกโคลงโลกนิติ มันจะประมาณ...ปลาร้าพันห่อด้วยใบคา ใบก็เหม็นคาวปลา...(จำไม่ได้แล้ว แหะ :icon_mrgreen:)
หรืออะไรแมงป่อง งู อะไรนั่น ไม่ใช่เหรอคะ (คือว่าเรื่องกลอนนี่ บื้อจริงๆ )
คือจำได้ว่า ความรู้สึกที่มีต่อ โคลงโลกนิติ นี่ รู้สึกมันเป็นการ "ด่า" ได้แบบ "ผู้ดี" มาก ด่าด้วยการเปรียบเทียบ ไม่ได้ด่าตรงๆ หยาบๆ
อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ ปล่อยไก่เลยเรา :P
ใครรู้ช่วยมาไขความกระจ่างที
บทแมงป่องกาฬชอบมากเลย
นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช แช่มช้า
พิษน้อยหยิ่งยโส แมลงป่อง
ชูแต่หางเองอ้า อวดอ้างฤทธี
พี่คิดไปถึงเรื่องชาตินี้ชาติหน้าชาติก่อนด้วยนะ น้องกาฬ พี่ว่ามันอยู่ในใจเรานี่แหละ อยู่ในยีน (gene) เลยด้วยแหละ
พี่คิดว่าเรื่องชาติภพนี่ น่าจะสามารถอธิบายได้ด้วยวิทยาศาสตร์นะ (ชีววิทยา)
ไม่ใช่เป็นแค่ความเชื่อเฉยๆ หรอก แต่พี่ว่ามันมีมูล แล้วก็น่าคิดทีเดียวแหละ
แล้วก็เชื่อมโยงกับเรื่องของจิตด้วย
แต่พี่อธิบายไม่ได้หรอกนะ ไม่ได้มีความรู้เรื่องชีวฯ เลย แค่คิดๆ เอาไปตามประสาน่ะ
พี่เคยคิดว่า ลูกคือชาติหน้าของเรา ส่วนบรรพบุรุษก็คือชาติก่อนของเรา
บุญกรรมที่บรรพบุรุษของเราทำมาทั้งหมด มันไปสั่งสมอยู่ในยีนของเรานี่แหละ
ทำให้เราเกิดมามีบุคลิกอย่างนี้ มีนิสัยอย่างนี้
ก็คือรับผลบุญผลกรรมมาจากที่บรรพบุรุษของเราทำๆ มาเรื่อยๆ นั่นเอง
ส่วนลูกเราก็ต้องรับผลบุญผลกรรมที่เราทำเหมือนกัน
แล้วก็เคยเจอนิยายเรื่องนึง ที่คิดว่าลูกคือชาติหน้าของเราเหมือนกับที่เราคิด
คือเรื่องจิตา (ถ้าจำชื่อไม่ผิดนะคะ อ่านนานมากแล้ว) ของทมยันตี
เรื่อง จิตา กาฬยังไม่เคยอ่าน เพราะช่วงนั้น เรื่องแนวนี้ของทมยันตีก็ค่อนข้างทำให้ปวดเศียรเวียนเกล้าพอดูค่ะ ด้วยเพียงตอนนั้น ทำให้ยังไม่ค่อยเข้าใจ เลยยังไม่ได้อ่าน จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้อ่านเลย
ส่วนเรื่องชีวฯ กาฬก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน :icon_twisted:
ถ้าตีความตามความคิดของพี่นานะ ที่ว่าบรรพบุรุษคือชาติก่อน และลูกคือชาติหน้าของเราก็เข้าเค้านะคะ ตรงกับความเชื่อ เวลาที่เราดูละคร หรือมีใครกลับชาติมาเกิด
อย่างเช่นเรื่อง สายโลหิต ญาติกา
ที่เชื่อว่า บรรพบุรุษของเรากลับชาติมาเกิดใหม่เป็นลูกหลานในตระกูล
เหมือนคุณหญิงดาวเรือง ที่กลับชาติมาเกิดเป็น สร้อยทอง
หลวงเทพ กลับชาติมาเกิดเป็น ลูกชายของสร้อยทอง ลำดวนก็ไปเกิดเป็นม่านแก้ว อยู่ที่อังวะ รอหลวงเทพในภพปัจจุบันมารับกลับอยุธยา
ขอนอกเรื่องนิดหน่อย ตรงนี้ ตอนที่กาฬดูตอนจบของญาติกา กาฬร้องไห้สะอึกสะอื้นปานจะขาดใจ ตอนที่ม่านแก้วร่ำร้องขอกลับอยุธยาด้วย เพราะพลัดพรากจากบ้านเกิดมานานข้ามภพชาติ แม้แต่ในความฝันที่เห็นลำดวนกลายเป็นม่านแก้วร้องขอให้พากลับไปด้วย
ร้องประหนึ่งตัวเองโดนพลัดพรากไปด้วยงั้นอ่ะ ขนาดพอดูจบเรื่องแล้วยังร้องไม่หยุดเลย
แต่คำพูดของพี่ galdewis ทำให้กาฬนึกถึงเรื่อง
สู่ฝันนิรันดร ค่ะ มีประโยคนึง บอกไว้ว่า
คุณเชื่อหรือไม่ว่า เราเคยผ่านอดีต ปัจจุบัน และอนาคตกันมาแล้ว เพียงแต่เราระลึกมันไม่ได้เองตามการวิเคราะห์ของกาฬ ที่เคยคิดไว้เล่นๆ นะคะ
อดีต ปัจจุบัน อนาคต คือเส้นตรงที่เป็นเส้นเดียวกัน เราเป็นผู้ที่ดำเนินไปตามเส้นตรงนั้น
อย่างเช่นว่า
ตอนที่กาฬกำลังพิมพ์บรรทัดนี้อยู่ คือ ปัจจุบันแต่พอกาฬเคาะลงมาบรรทัดนี้ บรรทัดนี้ก็คือ ปัจจุบันของกาฬ ส่วนบรรทัดข้างบน เป็นอดีตและ
เมื่อกี้ บรรทัดนี้จะเป็นอนาคต ของกาฬ แต่ตอนนี้มันกลายเป็นปัจจุบันไปแล้ว แล้ว 2 บรรทัดก่อนเป็นอดีตเราต่างผ่าน อดีต ปัจจุบัน และอนาคตไปเรื่อยๆ อย่างหยุดไม่ได้ และอดีต ปัจจุบัน อนาคต ต่างก็เกิดขึ้นพร้อมกันโดยที่เราไม่รู้ตัว