อืม นั้นพรุ่งนี้เธอมาโรงเรียนได้เลยนะ เสียงชายแก่พูดออกมาหลับจากได้อ่านกระดาษที่อยู่ในมือ
ค่ะ ผู้อำนวยการ เธอตอบรับเบาๆก่อนเดินจากห้องผู้อำนวยการไป...
ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง~♪
เฮ้อ~! เรียนหมดไปอีกวันแล้วแฮะ เสียงเคนตะดังขึ้น พลางถอน
หายใจเฮือกใหญ่
เฮ้! เคนตะ เดี๋ยวไปคาราโอเกะกันมั้ย มีฉัน เขื่อน แล้วก็จองเบ ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วตบบ่าเพื่อนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ
เฮ้ยจริงดิ...โอเค นั้นฉันขอปะ...... เคนตะยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงคนที่นั่งอยู่ข้างๆดังขึ้น
ฉันกับเคนตะขอบาย......พวกนายไปกันเถอะ โทโมะพูดหลังจากเงียบ
มานาน
เฮ้ย!! โทโมะ! ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ไปน่ะ เคนตะแย้ง
นายสัญญากับฉันว่าจะไปเป็นเพื่อนบอกเลิกหวาย โทโมะบอกเหตุผลพลางเก็บของใส่กระเป๋า
.......เออว่ะ.......ขอโทษนะ พวกนายไปกันเถอะ เคยตะนึกได้ก่อน
ปฏิเสธป๊อปปี้
อ้าว...พวกนายไม่ไปก็ไม่มันน่ะสิ ป๊อปปี้พูดอย่างเสียดาย
เออน่า..เดี๋ยวก็มันเองแหละ.........เคนตะไปเร็ว!!! โทโมะหิ้วกระเป๋า
พาดใหล่ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมเคนตะ
เดี๋ยวๆๆๆ!!! พวกนายรอฉันด้วยสิ เสียงหวานเสียงหนึ่งดังไล่หลัง ทำให้โทโมะกับเคนตะต้องหันกลับมา เคนตะมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนถอนหายใจดังเฮือก!
เธอตามมาทำไม?? โฟร์ โฟร์มองเคนตะอย่างเคืองๆ
ก็ฉันมาโรงเรียนกับนายนี่ ถ้าฉันไม่ไปด้วยแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ?
เอ้อ.....นั่นสินะ.... เคนตะนึกได้(อีกแล้ว) เขากับโฟร์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กบ้านก็อยู่ติดกัน แม่ของโฟร์จึงให้
เคนตะเป็นคนดูแลโฟร์ เพราะถ้าโฟร์กลับบ้านคนเดียวจะต้องมัวแวะนู้นแวะนี่
จนกลับบ้านดึก
เฮ้ย!!! เธอเป็นเพื่อนกับหวานนี่...ไม่ได้ๆ! เธอไปด้วยไม่ได้! ถ้าเธอไปหวายต้องชวนเธอคุยแน่ๆ แล้วโทโมะก็จะไม่มีโอกาสได้บอกเลิก
หวาย อืมมม.... เคนตะมั่นใจกับความคิดของตัวเองมาก
อ้าว...งั้นฉันจะกลับยังไงล่ะ หา?? หัดคิดซะบ้างสิ???
อืมม งั้นเอาอย่างนี้นะ เธอไปด้วยก็ได้ แต่พอถึงบ้านหวาย ฉันกับโทโมะจะเข้าไปในบ้านแล้วบอกหวายว่ามากันแค่สอง คน แล้วเธอก็รออยู่นอกบ้านซะ...หึ....หึ..หึ
ฮะ! อะไรนะ! นายจะให้ฉันรออยู่นอกบ้านเนี้ยนะ ร้อนก็ร้อน ไม่เอาหรอก โทโมะช่วยฉันพูดทีสิ โฟร์หันไปขอความช่วยเหลือจากโทโมะ
เอาน่า...โฟร์ เคนตะพูดถูก เธอรออยู่ข้างนอกแปปเดียวเอง ถือว่าช่วย
ฉันแล้วกันนะ
ฮ่าๆๆ เคนตะหัวเราะสะใจ ที่คราวนี้โทโมะเห็นว่าความคิดของเขาดีกว่า
ของโฟร์
โหย
ก็ได้! นี่ฉันเห็นแก่โทโมะหรอกนะยะ!!! โฟร์สะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งตามโทโมะที่เดินไปไกลแล้ว
เฮ้ย! โฟร์ โทโมะ รอฉันด้วย!! เคนตะเรียกโฟร์กับโทโมะก่อนวิ่งตาม
ทั้งสองคนไป...
กิ๊งก่อง~♪
โทโมะกดออดหน้าบ้านหวายพร้อมกลืนน้ำลายดัง เอื๊อก
นายว่าฉันจะตายไหม...เคนตะ
เคนตะส่ายหัวเป็นคำตอบ โทโมะจึงส่งสายตาประมาณว่า ไม่ตาย หรือ
ไม่รู้
อ้าว โทโมะมาหาหวายหรอจ๊ะ เข้ามาก่อนสิ แม่หวายได้ยินเสียงออด เลยออกมารับพวกเขา และให้เข้าไปในบ้าน
เธอรออยู่ตรงนี้นะ! เคยตะหันไปกระซิบกับโฟร์
โฟร์พยักหน้าเบาๆ ความจริงเธอไม่อยากให้โทโมะบอกเลิกกับหวายเลยสักนิด...เธอไม่อยากให้
หวายเสียใจ...เธอรู้ว่าหวายรักโทโมะแค่ไหน...แต่โทโมะก็เป็นเพื่อนเธอ...
เธอไม่อยากห้ามเช่นกัน...
โทโมะ!!! เสียงใสของหวายดังอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นโทโมะมาหา...แต่เสียงนั้นกลับทำ
ให้โทโมะลำบากใจมากขึ้น ..
โทโมะมาหาหวายมีอะไรหรอ อืม หวายก็มีเรื่องจะบอกโทโมะเหมือนกัน....วันเสาร์นี้ไปเดินสยามกันนะ! หวาย
พูดด้วยรอยยิ้ม
แค็ก..ๆๆ เคนตะสำลักน้ำชาที่ดื่มเข้าไปเมื่อได้ยินหวายขอเดทกับโทโมะ...เธอช่างไม่รู้
อะไรเลย...
เอ่อ......หวาย โทโมะเริ่มพูดไม่ออก
มีอะไรหรอ..ไปได้มั้ย
...
ว่าไง?
หวาย...โทโมะคงไปกับหวายไม่ได้แล้ว... โทโมะตัดสินใจพูดออกไป
หือ? ไปไม่ได้หรอ? โทโมะติดธุระหรอ?.....
เปล่าหรอก โทโมะหมายความว่า....เราสองคน...คงไปด้วยกันไม่ได้แล้ว.......
To be continued
-----------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ~ !!อัพตอนแรกเเล้วเอ่อ.... เอาใจช่วยกันหน่อยนะคะ-แต่ยังไงก็จะพยายามพาเรื่องนี้ไปให้ถึงตอนจบให้ได้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ><
หลายคนอาจงงว่าแจมหายไปไหน!!!!
หวายจะรู้สึกอย่างไรเมื่อโทโมะบอกเลิก!!!
อะไรเป็นสิ่งที่โฟร์ ต้องเก็บซ้อนลึกไว้ในใจ!!!
โปรดติดตามตอนหน้า!!!
อาจม่ายค่อยสนุกแต่เราก้อตั้งจายแต่งน้า~