ยินดีต้อนรับสู่บ้านอบอุ่นของคนรัก บอย สพล ชนวีร์

Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|

0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

ออฟไลน์ iceice

  • *
  • 12
  • 0
    • อีเมล์

 “อืม นั้นพรุ่งนี้เธอมาโรงเรียนได้เลยนะ” เสียงชายแก่พูดออกมาหลับจากได้อ่านกระดาษที่อยู่ในมือ
       “ค่ะ ผู้อำนวยการ” เธอตอบรับเบาๆก่อนเดินจากห้องผู้อำนวยการไป...

       ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง~♪
              “เฮ้อ~! เรียนหมดไปอีกวันแล้วแฮะ” เสียงเคนตะดังขึ้น พลางถอน
หายใจเฮือกใหญ่
       “เฮ้! เคนตะ เดี๋ยวไปคาราโอเกะกันมั้ย มีฉัน เขื่อน แล้วก็จองเบ” ป๊อปปี้พูดขึ้นแล้วตบบ่าเพื่อนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ
       “เฮ้ยจริงดิ...โอเค นั้นฉันขอปะ......” เคนตะยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงคนที่นั่งอยู่ข้างๆดังขึ้น
       “ฉันกับเคนตะขอบาย......พวกนายไปกันเถอะ” โทโมะพูดหลังจากเงียบ
มานาน
       “เฮ้ย!! โทโมะ! ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ไปน่ะ” เคนตะแย้ง
       “นายสัญญากับฉันว่าจะไปเป็นเพื่อนบอกเลิกหวาย” โทโมะบอกเหตุผลพลางเก็บของใส่กระเป๋า
       “.......เออว่ะ.......ขอโทษนะ พวกนายไปกันเถอะ” เคยตะนึกได้ก่อน
ปฏิเสธป๊อปปี้
       “อ้าว...พวกนายไม่ไปก็ไม่มันน่ะสิ”  ป๊อปปี้พูดอย่างเสียดาย
       “เออน่า..เดี๋ยวก็มันเองแหละ.........เคนตะไปเร็ว!!!” โทโมะหิ้วกระเป๋า
พาดใหล่ แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมเคนตะ
       “เดี๋ยวๆๆๆ!!! พวกนายรอฉันด้วยสิ” เสียงหวานเสียงหนึ่งดังไล่หลัง ทำให้โทโมะกับเคนตะต้องหันกลับมา เคนตะมองหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนถอนหายใจดังเฮือก!
       “เธอตามมาทำไม?? โฟร์” โฟร์มองเคนตะอย่างเคืองๆ
       “ก็ฉันมาโรงเรียนกับนายนี่ ถ้าฉันไม่ไปด้วยแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ?”
       “เอ้อ.....นั่นสินะ....” เคนตะนึกได้(อีกแล้ว)  เขากับโฟร์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กบ้านก็อยู่ติดกัน แม่ของโฟร์จึงให้
เคนตะเป็นคนดูแลโฟร์ เพราะถ้าโฟร์กลับบ้านคนเดียวจะต้องมัวแวะนู้นแวะนี่
จนกลับบ้านดึก
       “เฮ้ย!!! เธอเป็นเพื่อนกับหวานนี่...ไม่ได้ๆ! เธอไปด้วยไม่ได้! ถ้าเธอไปหวายต้องชวนเธอคุยแน่ๆ แล้วโทโมะก็จะไม่มีโอกาสได้บอกเลิก
หวาย อืมมม....” เคนตะมั่นใจกับความคิดของตัวเองมาก
       “อ้าว...งั้นฉันจะกลับยังไงล่ะ หา?? หัดคิดซะบ้างสิ???”
       “อืมม งั้นเอาอย่างนี้นะ เธอไปด้วยก็ได้ แต่พอถึงบ้านหวาย ฉันกับโทโมะจะเข้าไปในบ้านแล้วบอกหวายว่ามากันแค่สอง คน แล้วเธอก็รออยู่นอกบ้านซะ...หึ....หึ..หึ”
       “ฮะ! อะไรนะ! นายจะให้ฉันรออยู่นอกบ้านเนี้ยนะ ร้อนก็ร้อน ไม่เอาหรอก โทโมะช่วยฉันพูดทีสิ” โฟร์หันไปขอความช่วยเหลือจากโทโมะ
       “เอาน่า...โฟร์  เคนตะพูดถูก เธอรออยู่ข้างนอกแปปเดียวเอง ถือว่าช่วย
ฉันแล้วกันนะ”
       “ฮ่าๆๆ” เคนตะหัวเราะสะใจ ที่คราวนี้โทโมะเห็นว่าความคิดของเขาดีกว่า
ของโฟร์
       “โหย…ก็ได้! นี่ฉันเห็นแก่โทโมะหรอกนะยะ!!!” โฟร์สะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งตามโทโมะที่เดินไปไกลแล้ว
       “เฮ้ย! โฟร์ โทโมะ รอฉันด้วย!!” เคนตะเรียกโฟร์กับโทโมะก่อนวิ่งตาม
ทั้งสองคนไป...

       กิ๊งก่อง~♪
       โทโมะกดออดหน้าบ้านหวายพร้อมกลืนน้ำลายดัง ‘เอื๊อก’
       “นายว่าฉันจะตายไหม...เคนตะ”
       เคนตะส่ายหัวเป็นคำตอบ โทโมะจึงส่งสายตาประมาณว่า ‘ไม่ตาย’ หรือ
‘ไม่รู้’
       “อ้าว โทโมะมาหาหวายหรอจ๊ะ  เข้ามาก่อนสิ” แม่หวายได้ยินเสียงออด เลยออกมารับพวกเขา และให้เข้าไปในบ้าน
       “เธอรออยู่ตรงนี้นะ!” เคยตะหันไปกระซิบกับโฟร์
       โฟร์พยักหน้าเบาๆ ความจริงเธอไม่อยากให้โทโมะบอกเลิกกับหวายเลยสักนิด...เธอไม่อยากให้
หวายเสียใจ...เธอรู้ว่าหวายรักโทโมะแค่ไหน...แต่โทโมะก็เป็นเพื่อนเธอ...
เธอไม่อยากห้ามเช่นกัน...
       “โทโมะ!!!” เสียงใสของหวายดังอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นโทโมะมาหา...แต่เสียงนั้นกลับทำ
ให้โทโมะลำบากใจมากขึ้น ..
       “โทโมะมาหาหวายมีอะไรหรอ อืม หวายก็มีเรื่องจะบอกโทโมะเหมือนกัน....วันเสาร์นี้ไปเดินสยามกันนะ!” หวาย
พูดด้วยรอยยิ้ม
       “แค็ก..ๆๆ” เคนตะสำลักน้ำชาที่ดื่มเข้าไปเมื่อได้ยินหวายขอเดทกับโทโมะ...เธอช่างไม่รู้
อะไรเลย...
       “เอ่อ......หวาย” โทโมะเริ่มพูดไม่ออก
       “มีอะไรหรอ..ไปได้มั้ย”
       “...”
       “ว่าไง?”
       “หวาย...โทโมะคงไปกับหวายไม่ได้แล้ว...” โทโมะตัดสินใจพูดออกไป
       “หือ? ไปไม่ได้หรอ? โทโมะติดธุระหรอ?.....”
“เปล่าหรอก โทโมะหมายความว่า....เราสองคน...คงไปด้วยกันไม่ได้แล้ว.......”

                                          To be continued

-----------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ~ !!อัพตอนแรกเเล้วเอ่อ.... เอาใจช่วยกันหน่อยนะคะ-แต่ยังไงก็จะพยายามพาเรื่องนี้ไปให้ถึงตอนจบให้ได้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ><

หลายคนอาจงงว่าแจมหายไปไหน!!!!
หวายจะรู้สึกอย่างไรเมื่อโทโมะบอกเลิก!!!
อะไรเป็นสิ่งที่โฟร์ ต้องเก็บซ้อนลึกไว้ในใจ!!!

โปรดติดตามตอนหน้า!!!

อาจม่ายค่อยสนุกแต่เราก้อตั้งจายแต่งน้า~

ออฟไลน์ saung

  • *
  • 22
  • 0
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #1 เมื่อ: ตุลาคม 06, 2009, 09:46:47 PM »
เมื่อไหร่พี่iceiceจะมาแต่งต่ออ่ะคะ? ก้อสนุกดีค่ะ

ออฟไลน์ saung

  • *
  • 22
  • 0
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #2 เมื่อ: ตุลาคม 19, 2009, 09:45:27 PM »
คือทุกคนคะ เรารู้สึกว่าพี่iceiceที่เป็นคนตั้งกระทู้คงจะโดนแบนไปแล้ว(เพราะพี่เค๊าไม่มาอัพนิยายเลยอ่ะ แล้วเราก้ออยากแต่งต่อ) เราจึงอยากจะอัพนิยายแทนพี่เค๊า บางคนที่ชอบเรื่องนี้คงจะไม่พอใจแต่เราอยากลองแต่งต่อจิงๆ เราจะลองลงต่อจากพี่เค๊าแต่ถ้าไม่สนุกก้อบอกกัลได้น้าเพราะเราเองก้อแต่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่(นักเขียนฝึกหัด) ถ้าไม่สนุกเราจะไม่อัพต่อแล้ว   ป.ล. ขอโทษคนที่ชอบเรื่องนี้ทุกคนอีกครั้งนะคะ

Chapter 2 เพื่อนใหม่

        “เปล่าหรอก โทโมะหมายความว่า....เราสองคน...คงไปด้วยกันไม่ได้ แล้ว.......”
       เพร้ง!
       หวายที่กำลังจะยกน้ำชาขึ้นดื่มปล่อยแก้วให้ตกลงพื้น...เธอรู้สึกชาไป ทั้งตัว......ก่อนที่น้ำใสๆค่อยๆไหลอาบแก้ม...เธอ...ไม่คิดว่าจะได้ยินคำๆนี้จากปากคนทที่ ี่เธอรักมากที่สุด
       “โทโมะ...”หวายพยายามฝืนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง
       “โทโมะ.....หมายความว่า...จะเลิกกับหวายงั้นหรอ...ทำไม...ทำไมล่ะ...
ทำไมล่ะ...ฮึก..ทำไมล่ะโทโมะ...อึก...” หวายเริ่มสะอื้น
       ภาพตรงหน้าทำให้เคนตะต้องเบือนหน้าหนี เขาไม่เคยเห็นหวายเป็นแบบนี้มาก่อน...เขารู้ว่าหวายเจ็บมาก ถึงเขาจะไม่ได้คิดอะไรกับหวาย แต่เขาก็ไม่อยากเห็นน้ำตาของผู้หญิง
       “ฉัน....ไปรอข้างนอกดีกว่า....” เคนตะอยากปล่อยให้โทโมะกับหวาย พูดให้รู้เรื่อง
       “ฮึก....โท..โมะ...” หวายพูดอะไรไม่ออก ได้แต่เรียกชื่อโทโมะเพื่อให้เขาบอกเธอว่าสิ่งที่ได้ยินมันไม่ใช้ความจริง
       “ขอโทษนะหวาย....แต่โทโมะไม่ได้รักหวายตั้งแต่แรกแล้ว...”
       “...”
       “เราเป็นเพื่อนกันได้นะ”
       “...”
       “โทโมะกลับก่อนนะ” โทโมะเดินออกมา ปล่อยให้หวายนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง

       “หา!? โทโมะบอกเลิกหวายแล้ว” เสียงตกใจขอโฟร์ดังขึ้นหลังจากฟังเคนตะเล่าทุกอย่างจบ
       “อืมใช่...อ๊ะ โทโมะมาแล้วไปกันเถอะ” เคนตะชี้โทโมะซึ่งออกมา จากบ้านหวาย ด้วยสีหน้าลำบากใจ
       “เคนตะ โฟร์ ไปหาอะไรกินกันเหอะ” พูดจบโทโมะก็รีบเดินออกไป
       โฟร์มองเข้าไปในบ้านหวายด้วยแววตาเศร้า
       “หวาย..คงเจ็บน่าดูเลยสินะ” โฟร์พูดเบาๆแล้วก้มหน้าลง
       “เฮ้อ~! ไม่เข้าใจพวกผู้หญิงจริงๆเลย! จะเศร้ากันไปทำไมนะ เป็น เพื่อนกันก็ได้นี่นา”
       โฟร์หันมามองเคนตะอย่างไม่พอใจ
       “นายไม่เคยแอบรักคนที่เขาไม่รักเรา.....นายจะไปรู้อะไรล่ะ”
       โฟร์พูดจบก็วิ่งตามโทโมะไป...
       “อ้าวเฮ้ย! ฉันพูดอะไรผิดอีกเนี่ย รอด้วยสิ!!”

       “เป็นแฟนกันไหม ฉันถามใจมานาน~♪” เสียงใสของโฟร์ดังขึ้นขณะที่เดินลงจากห้องนอน
       “อ้าว โฟร์ ตื่นแล้วหรอลูก ทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้ล่ะ” ผู้เป็นแม่เอ่ย
อย่างอารมณ์ดี
       “แหม..แม่อ่ะ โฟร์ตื่นเช้ามันผิดหรอคะ” โฟร์ถามอย่างน้อยใจนิดๆ (ย้ำ นิดๆ)
       “โอ๋ๆๆ ลูกตื่นเช้าน่ะสิดี ถ้าเช้ากว่านี้ได้ยิ่งดี แล้วก็ทำกับข้าวแทนแม่ ซัก ผ้าแทนแม่ กวาดบ้านถูบ้านให้แม่ก่อนไปโรงเรียน
         "แล้วก็....”แม่ยังพูดไม่ทันจบโฟร์ซึ้งมองซ้ายมองขวาอยู่ก่อนหน้านี้(ไม่ได้ฟัง แม่พูดเลย) ก็แทรกขึ้นมา
       “แม่คะ แล้วเคนตะล่ะ” ปกติเคนตะจะต้องเป็นฝ่ายมารอโฟร์ที่บ้านก่อน ไปโรงเรียน
       “หืม? นั่นสิ วันนี้ยังไม่เห็นมาเลยจ้ะ ไม่สบายรึเปล่าน้า....ลูกลองไปดูที่ บ้านสิจ๊ะ”
       “ก็ได้ค่ะแม่ นั้นโฟร์ไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะแม่” โฟร์หยิบกระเป๋าพร้อม กับไหว้แม่
       “เดินทางดีๆนะลูก”
       “ค่า~!”

       “ผมไปแล้วนะครับ!!!” เสียงที่ดูรีบร้อนของเคนตะ ทำให้ผู้ที่มาใหม่ อดยิ้มไม่ได้
       เคนตะรีบวิ่งออกมาจากบ้านจึงไม่ทันมองโฟร์ที่ยืนพิงประตูรั้วบ้านเขาอยู่
       “นายจะรีบไปไหนน่ะเคนตะ!” โฟร์ตะโกนเรียกคนที่วิ่งผ่านเธอไป เสียงโฟร์ทำให้คนที่วิ่งถึงกับรีบหันกลับมามอง
       “เฮ้ยโฟร์!! เธอมาได้ไงเนี้ย”
       “ก็เดินมาสิ นายจะให้ฉันเหาะมาหาหรอ??”
       “เออนั่นสิ...เฮ้ย!!ฉันหมายถึงเธอมาทำไมที่บ้านฉัน!!!”
       “ก็มารอคนตื่นสายน่ะสิ ฮิๆ”
       “โธ่ ก็เมื่อคืนฉันอ่านหนังสือน่ะสิ เทอมที่แล้วคนมันเกรดตกนี่หว่า ไม่เหมือนเธอที่เกรดพุ่งริ้วๆหนิ โดนแม่ด่าเป็นชุดเลย”
       “เอาน่า รีบไปโรงเรียนกันเถอะ”
       “เออๆ น่าจะพูดคำนี้ตั้งนานแล้วเนอะ เฮ้อ….”

       “เฮ้พวกเรา วันนี้มาเด็กใหม่มาด้วยว่ะ น่ารักซะด้วยนะโว้ยย” เขื่อนพูดขึ้นเพื่อให้คนทั้งห้องสนใจเขา
       “ฮ้า~! จริงหรอวะไอ้เขื่อน แล้วตอนนี้เธออยู่ไหนล่ะ” ป๊อปปี้กระโดดใส่เขื่อนทันทีที่ได้ยินคำว่า‘ผู้หญิง’
       “วะ ฮ่ะฮ่าๆๆ อยากรู้ใช่ไหมล่ะ...ตอนนี้เธออยู่ในห้องพักครู แล้วในมือฉัน....ก็มีรูปเธออยู่ด้วย....” เขื่อนหยิบโทรศัพท์มือถือที่แอบถ่ายรูปไว้เมื่อเช้าขึ้นมาโชว์
       “ว้าๆๆๆๆๆว้าว ฉันโคตรรักเอ็งเลยว่ะไอ้เขื่อน” ขณะที่ทุกคนกำลังว้าวุ้นกับการแย่งดูรูปเด็กใหม่ ก็มีเสียง...
       ปึ้ก ปึ้ก ปึ้ก!!!!!!
       “เวลาก่อนเข้าเรียน เขาประพฤติกันแบบนี้หรอ ภัทรดนัย ”ทุกคนในห้อง เงียบกริบ และพากันทยอยนั่งที่ทันทีที่เห็นอาจารย์นาราอาจารย์สุดเฮี่ยมใน ชั้นเรียน
       “เอ่อ.. ปะ..เปล่าครับอาจารย์อูซี่ แหะ.....แหะ..” เขื่อนรีบนั่งที่เมื่อรู้สึกว่าคำตอบของเขาคงจะไม่ใช่คำตอบที่อาจารย์ต้องการ...
       “อะแฮ่ม อะแฮ่ม นักเรียนทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาที่....”
       “วู้....เย้...ฮิ้ววววว” ทุกคนประสานเสียงกันร้องดีใจแต่...
       ปึ้ก!!!!
       “…………………..”
       “ขอให้ทุกคนช่วยกันดูแลนักเรียนใหม่ด้วยและอยู่กันด้วยความสงบ.................เข้ามาจ้ะ ชลธร”
       ตึก...ตึก...ตึก.....
       “สะ..สวัสดีค่ะทุกคน ฉัน ชลธร ชื่อเล่นชื่อแจมค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ!!! แจมก้มหัวให้ทุกคนในห้องเรียนตามมารยาท แล้วเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่หนุ่มๆทุกคนเป็นอันต้องใจละลาย
       “ศกลรัตน์ ในถานะที่เธอเป็นหัวหน้าห้อง...ลุกขึ้นกล่าวคำต้อนรับเพื่อน ใหม่หน่อยสิ” อาจารย์นาราเรียกโฟร์ที่นั่งทะเลาะกับเคนตะเรื่องไก่กับไข่อะไร
เกิดก่อนกัน(อีกเรื่องของตัวเองก้อมุกนี้ ยัยsaung เอ๊ย)
       “อะไรกันโฟร์...ไก่ต้องเกิดก่อนสิ แล้วค่อยออกมาเป็นไข่...”
       “อ้าว ไก่ก็เกิดมาจากไข่ ถ้าไข่ไม่เกิดก่อนแล้วไก่จะเกิดได้ไงเล่า...”
       “เธอต้องมั่วแน่ๆเลย ได้เกรดดีได้ยังไงเนี้ย?”
       “นายต่างหากล่ะที่มั่ว ไม่รู้เรื่องก็อย่ามาพูดเลยดีกว่า”
       “อะไร นี่เธอว่าฉันมั่วเหรอ พูดออกมาไม่ดูตัวเองเลยนะ!!....”
       “อะไรของนา.....”
       “ ศกลรัตน์!!!!! พวกเธออยู่มัธยม 5 กันแล้วนะ ยังจะเอาคำถามนี้มาถามกันอีก....”(รู้สึกว่าอาจารย์อีกเรื่องนึงก้อพูดยังงี้)อาจายร์นาราเริ่มโมโหกับท่าทีของโฟร์
      “โธ่ อาจารย์คะ ก็หมอนี่เริ่มก่อ......”
       “แต่เธอชวนฉันเล่นคำถามอะไรเอ่ยก่อนนะ!!!”เคนตะลุกจากที่นั่งแล้ว
เถียงโฟร์
       “ก็ใครใช้ไห้นายถามคำถามแบบนี้ออกมาล่ะ!! หา???” โฟร์ลุกขึ้นมาบ้างแล้วไม่ยอมแพ้เคนตะ
       “พวกเธอ 2 คนพอซะที!!!! เด็กใหม่ยืนอยู่หน้าห้องไม่อายเขาบ้างรึ”
       “แต่อาจารย์....”โฟร์พยายามหาเหตุผล
       “นั่งลงไปเดี๋ยวนี้!!!!!!”
       “ครับ/ค่ะ” โฟร์กับเคนตะก้มหน้าแล้วนั่งลงตามที่อาจารย์นาราบอก
       “ศกลรัตน์ เธอทำให้ครูผิดหวังจริงๆ ไม่ต้องพูดแล้ว รองหัวหน้า วิศวะ กล่าวต้อนรับนักเรียนใหม่ที” 
       “คิกๆๆ” โฟร์หัวเราะเบาๆที่แผนการโยนหน้าที่ไปให้โทโมะสำเร็จ
       “เอ่อ....ก็ยินดีต้อนรับ ชลธร นะครับ พวกเราก็อยู่กันแบบให้สนุกๆสบายๆนะครับอย่าเครียดเด๋วแก่เร็วเหมือนอาจารย์นารา...แล้ว...."
      “ วิศวะ เธอกล้าพูดยังงี้เลยเรอะ???”
      “เอ่อ....ผมก็พูดความความเป็นจริงนี่ครับ”โทโมะเกาหัว
      “เอาล่ะๆ พอกันที ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ชลธร เธอไปนั่งข้าง ศกลรัตน นะ มันว่างอยู่ที่เดียว แล้วอย่าติดนิสัยของพวกกลุ่มนั้นมาล่ะ ครูรำคาญจะแย่อยู่
แล้ว!!!”อาจารย์นาราเดินกระทืบเท้า ออกจากห้องไปอย่า อารมณ์เสียสุดๆ
      “วะฮ่าๆๆๆๆๆก๊ากๆๆๆ”ทุกคนในห้องดีใจกับการที่ทำให้อาจารย์นาราออก จากห้องไปได้
      “เอ่อ... ศกลรัตน์ ใช่ไหมคะ ให้ฉันนั่งตรงนี้ได้ใช่ไหม?”แจมรู้สึก หวาดนิดๆ ที่เห็นโฟร์ทะเลาะกับเคนตะในคาบเรียน
      “อ้อ....แจมใช้มั้ยจ๊ะ นั่งสิๆ ฉันโฟร์นะมีอะไรก็ถามได้ ฉันเป็นหัวหน้า ห้องเอ....”
      “สวัสดีครับ ผมเคนตะ มีอะไรถามผมได้ฮะ อย่าถามยัยนี่เลย...”เคนตะ รีบพูดแทรก เขารู้สึกว่าแจมตอนใกล้ๆ เธอน่ารักมาก
       “เอ๊ะ! นายนี่”โฟร์ทำท่าจะตีเคนตะที่พูดไม่คิดกับแจม แต่ว่า
       “ฮิๆๆ เคนตะกับโฟร์นี่สนิทกันดีจังนะ แจมสนุกมากๆเลยล่ะ ตอนแรกคิดว่าโฟร์จะไม่ชอบแจมด้วยซ้ำแหละ แต่โฟร์กลับดีกับแจมสุดๆไปเลย”แจมพูดอย่างอารมณ์ดีทำโฟร์ถึงกับอึ้งพลาง คิดในใจว่า ‘ยัยนี่ชอบเห็นคนอื่นทะเลาะกันหรอ??’ แต่เคนตะกลับอยากให้เธอพูดเยอะๆซะมากกว่า รู้สึกว่าเขาจะตกหลุมรัก
แจมเข้าซะแล้ว.....

                                           To be continued
-----------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ~ !!อัพตอนสองแล้ว.... นั่งรอคนอ่าน แต่ก็ไร้ซึ่งคนอ่าน แบบว่า เราแต่งไม่สนุกเท่าพี่iceiceแน่นอน(เรื่องมันเศร้า โฮๆๆๆTOT)
แต่ไม่ว่ายังไงเราพยายามทำให้เรื่องนี้จบให้ได้ (แบบว่าจบได้แน่นอนอ่านะ -_-) ขอโทษอีกครั้งที่นะคะที่แต่งเรื่องแทนพี่iceiceเค๊าโดยพลการแฟนคลับของพี่เค๊าอย่าว่ากานน้า...




ออฟไลน์ นานะจัง

  • *
  • 7234
  • -3
  • เพศ: หญิง
  • นิศาอรพินท์
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #3 เมื่อ: ตุลาคม 19, 2009, 10:15:40 PM »
น้องคะที่น้อง iceice โดนแบนไอพี เพราะว่า น้องเค้าเอา จดหมายลูกโซ่ มาลงป่วนทุกห้องของบอร์ด พี่เลยต้องแบนไอพีน้องเค้าค่ะ
ไม่ใช่เพราะว่าแบน ที่นอ้งเค้าไม่ได้มาอัพเดรดนิยายต่อ เพราะพี่เคยแจ้งไปแล้วว่า ห้ามลงโฆษณาที่บอร์ด และห้ามโพสจดหมายลุกโซ่ที่
เป็นการก่อกวนบอร์ด

ออฟไลน์ saung

  • *
  • 22
  • 0
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #4 เมื่อ: ตุลาคม 19, 2009, 10:43:53 PM »
โธ่ ความจริงพี่เค๊าก้อแต่งค่อนข้างดีนะ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลยอ่ะ
แล้วทำไมกระทู้ที่พี่เค๊าโพสต์ถึงไม่โดนลบล่ะคะ
แล้วทำไพ่นานะถึงแบนไอพีได้

ออฟไลน์ นานะจัง

  • *
  • 7234
  • -3
  • เพศ: หญิง
  • นิศาอรพินท์
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #5 เมื่อ: ตุลาคม 19, 2009, 11:02:31 PM »
โธ่ ความจริงพี่เค๊าก้อแต่งค่อนข้างดีนะ ไม่น่าเป็นแบบนี้เลยอ่ะ
แล้วทำไมกระทู้ที่พี่เค๊าโพสต์ถึงไม่โดนลบล่ะคะ
แล้วทำไพ่นานะถึงแบนไอพีได้

มันไม่เกี่ยวกับที่น้องเค้าแต่งนิยายหรอกจ้าเรื่องโดนแบนอ่ะ ก็พี่บอกแล้วว่าน้องเค้าเอาจดหมายลูกโซ่มาลงป่วนบอร์ดทุกห้อง
และพี่ก็ลบกระทู้ที่ป่วนไปแล้ว ส่วนกระทู้นี้ ไม่ได้ก่อกวนบอร์ดพี่เลยไม่ลบ แล้วที่พี่แบนไอพีได้เพราะว่า พี่เป็นผู้ดูแลและเว็บมาสเตอร์ของบอร์ดนี้ไงจ๊ะ
ถ้าใครไม่เคารพกติกาบอร์ด พี่ก็แบนหมดแหละ ไม่ใช่แคน้อง iceice คนเดียว พี่แบนพวกที่มาลงโฆษณาที่บอร์ดเป็นร้อย user

ออฟไลน์ saung

  • *
  • 22
  • 0
    • อีเมล์
Re: Know?....I Love You รู้บ้างมั้ย ว่าใจนี้มีแต่เธอ~|
« ตอบกลับ #6 เมื่อ: ตุลาคม 20, 2009, 09:36:06 PM »
อ๋อ เข้าใจแล้วล่ะค่ะพี่นานะจัง       
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับคำตอบ