ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ต้องรอกันนาน
กาฬรหัสย์ติดภารกิจมากมายหลายสิ่ง + ขี้เกียจด้วย :icon_twisted:
มันตัดรึเปล่าไม่รู้อ่ะ โผล่มาฉากนี้เลย
จินตะหรามาถึงกรุงดาหาแล้ว ระตูหมันหยาบอกให้เข้าไปไหว้ประไหมสุหรีดาหา จินตะหราคลานเข้าไป 2 ประไหมสุหรีกุเรปันและดาหามึนตึง จินตะหราขอกราบทูลอะไรหน่อย องค์ดาหาทรงอนุญาต
จินตะหรากราบทูลด้วยความเศร้า
เมื่อหม่อมฉันยังรุ่น หม่อมฉันไม่เคยที่จะคิดว่าตนเป็นคนผิด หม่อมฉันคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเมื่อเจ้าพี่อิเหนาทรงพระเมตตาหม่อมฉัน และหม่อมฉันก็รักเจ้าพี่อิเหนา มันเป็นเรื่องระหว่างเราสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว และเมื่อหม่อมฉันปลงใจยินดีด้วยเจ้าพี่อิเหนา... ภาพความหลังเมื่อครั้งยังหวานชื่นหวนกลับมา
...หม่อมฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องของตัวหม่อมฉันเอง ไม่เกี่ยวกับใคร แล้วก็ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน ตอนนั้น หม่อมฉันคิดถึงความสุขของตัวเอง ไม่เคยเลยซักนิดที่หม่อมฉันจะนึกถึงความรู้สึกของคนอื่น แต่พอถึงวันนี้ หม่อมฉันรู้สำนึกแล้วมังคะ ว่าสิ่งที่หม่อมฉันคิดว่าไม่ได้ทำให้ใครต้องเดือดร้อนนั้นมันไม่จริงเลยซักนิด ดาหราวาตีฟังแล้วน้ำตาจะไหล
เพราะการกระทำของตัวหม่อมฉันเป็นต้นเหตุของเรื่องวุ่นวายทั้งหมด แม้เมื่อหม่อมฉันต้องผ่านความทุกข์แสนสาหัส หม่อมฉันสำนึกได้แล้วมังคะว่าหม่อมฉันได้สร้างความทุกข์ให้กับพระบุตรีบุษบาอย่างหนัก จินตะหราพูดไปร้องไห้ไป
(แต่กาฬก็ยังรู้สึกว่าคนที่ผิดเยอะสุดคืออิเหนานั่นแหละ O0) ดาหราทนไม่ไหว ร้องตาม จินตะหราซบหน้าร้องไห้กับตักดาหราวาตี